Κέα, Φθινόπωρο  2002.

Σούρουπο.

Βλέπω  τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου, τα αυτιά μου, το δέρμα μου, την όσφρηση και τη γεύση. Το σκοτάδι  ανοίγει την  όρεξη για άλλα βιώματα,  το φως για  διαφορετικές  εμπειρίες. Αυτό που έρχεται από το μακρινό παρελθόν,  τότε που ήμουν παιδί, είναι η βιασύνη να ξανάρθει το φως μετά από το επιβεβλημένο  σκοτάδι της νύχτας. Το σκοτάδι μού άρεσε σαν ιδέα, αν γνώριζα γιατί και πόσο θα βρισκόμουν μέσα σε αυτό. Ρωτούσα συνέχεια:

Πόση ώρα θα κοιμηθώ;

Τι ώρα θα βγει ο ήλιος;

Τι  ώρα είναι τώρα;

Πόσες ώρες θα περάσουν μέχρι να ξυπνήσω;

Η μητέρα μου πολύ αργότερα, όταν κάποιες φορές  ήμασταν μαλωμένες, για να με μαλακώσει, μου εξιστορούσε  εικόνες από την παιδική ηλικία έτσι έμαθα για τις επανωτές ερωτήσεις  και για την  τόση  αδημονία να ξαναρθεί το φως της μέρας.

Το φως δίνει μια  σιγουριά, είναι ελπιδοφόρο. Η φωτιά με τα ξύλα, η λάμπα πετρελαίου, το σπαρματσέτο,  το υγραέριο,  ο ηλεκτρισμός. Ο άνθρωπος  προχωρεί με γνώμονα το φως. Το σκοτάδι παραμένει το σύμβολο της άλλης ζωής και της  ζωής μας, στην μήτρα, το πριν και το μετά, το μεσοδιάστημα  είναι φως. Κι όμως  καθώς μεγάλωνα  επιζητούσα  το σκοτάδι για απομόνωση, για ξεκούραση, για σκέψη,  για όνειρα, για προγραμματισμό, για να γνωρίσω τον εαυτό μου,  το  κορμί μου, τα συναισθήματά μου, τους φόβους μου.  Γι’ αυτό  αγαπώ  τις συννεφιές του Φθινοπώρου και τα δειλά ξεπετάγματα της  Άνοιξης.