«ΒΕΛΗΝΕΚΕΣ – Εξ’ αποστάσεως με ένα φακό», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Πλησιάζουν τα γενέθλια μου.

Τέσσερις μέρες πριν είμαι ερωτευμένη με όλους και με όλα.

Μια  γλυκιά παγκοσμιότητα. Τηλεφώνησα στον Νίκο [1]  να δω πως είναι. Μου είπε  ότι ένοιωσε -του έδωσα την εντύπωση- ότι  ήμουν  απόμακρη,  στην χθεσινή μας συνάντηση. Με είχε πάρει την ίδια μέρα για να μου το πει. Θέλει και θέλω να τον δω.

Αργότερα με πήρε ο Γιάννης [2] τηλέφωνο. Τα έχει λίγο χαμένα. Μου είπε συγκεκριμένα:  «Έχουμε πολύ πλάκα». Εκείνος δεν ξέρει τι κάνει. Εγώ ξέρω; Τις νύχτες κοιμάμαι με ένα σώμα ξύπνιο.

Νοιώθω καλά αλλά όχι αληθινή. Ο Διονύσης [3] είναι καλύτερα σήμερα. Στην πρόβα στις Βάκχες  είχα μια μικρή σύγκρουση με τον Πάνο [4]. Πρέπει να του μιλήσω. Τηλεφωνήθηκα με τους γονείς μου. Μίλησα και με τους δύο.

Αθήνα  12/11/86

[1] Νίκος Κουρουνιώτης, ο  ζωγράφος -και φίλος-.

[2] Γιάννης, μια σύντομη τυχαία  γνωριμία.

[3] Διονύσης  Πάλμας, ο ζωγράφος και γλύπτης. Στενός  συνεργάτης για χρόνια.

[4] Πάνος Κυπαρίσσης, ο ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής… Συνεργάτης και φίλος για κάποιο καιρό.


Ο πρωινός καφές ερεθίζει

Πριν σπρώξουμε πέρα μια αρχή, μια συνήθεια, μια παράδοση αιώνων, είναι μπορετό παρακαλώ  να έχουμε μια άλλη πρόταση, ή να έχουμε μπορέσει να δημιουργήσουμε  την νέα πρόταση που θα ανατείλει;  Προσπαθώ να κατανοώ όλες τις θέσεις και παράλληλα να κρατήσω τις δικές μου αλλά δεν μπορώ να μη ρωτήσω όσους καταργούν με τόση ευκολία τμήματα της πνευματικής παράδοσης αυτού του τόπου -και όχι μόνο- με τι  αντικαθιστούν όλο αυτό το κενό που δημιουργούν;

Τι να πετάξεις,  τον ήλιο όπως τον βλέπουμε και όπως τον αποκαλούσαν οι πρώτοι άνθρωποι, την προσπάθεια των θρησκειών, να  φέρουν μια τάξη στην αταξία των ανθρώπων, ή τις επαναστάσεις που προσπάθησαν να οικοδομήσουν μια πιο δίκαιη μοιρασιά στις ζωές των ανθρώπων, τι να πετάξεις, την αιματοχυσία  μέσα στους αιώνες  ή την αγάπη και το θάρρος ορισμένων  ανθρώπων που  -με χαμόγελο ή χωρίς-  έδωσαν την ζωή τους παράδειγμα στους άλλους, τι να πετάξεις  από όλη αυτήν την κληρονομιά, ποιος είναι ικανός να αφαιρέσει έστω και μια γραμμή από τις ιστορίες μας, τις ιστορίες των ανθρώπων; Στα ταξίδια μου στον δυτικό κόσμο από το 1980 μέχρι σήμερα με μια πρώτη ματιά  δείχνει να είναι μια ελεύθερη κοινωνία.  Όμως δεν είναι η ελευθερία  το ζητούμενο αλλά ο ελεύθερος άνθρωπος. Υπάρχει διαφορά. Είναι πλάνη να νομίσουμε ότι για να υποδεχτούμε μια νέα  ιδέα ή μια νέα ανακάλυψη πρέπει υποχρεωτικά να  εξαφανίσουμε όλες τις προηγούμενες. Η πρόοδος είναι αυξητική και κυκλική. Γι’ αυτό  αγαπώ τις παροιμίες Ελληνικές, Τούρκικες, Αρμένικες, Αγγλικές, Αφρικάνικες,  Αραβικές,  Κινέζικες. Γιατί αντιπροσωπεύουν την αφρόκρεμα της γνώσης, το καταστάλαγμα  της σοφίας  που αν και αλλάζουν οι τόποι,  οι γλώσσες, τα έθιμα και τα ήθη, οι καιροί, η ουσία μένει η ίδια.   Τίποτα δεν πετιέται, τίποτα δεν χάνεται όλα είναι εκεί, σε μια πρόταση που έρχεται από τα βάθη του χρόνου,  που ταξιδεύει και αναδεικνύει ένα άρωμα που δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις,  δεν μπορείς να το προσδιορίσεις γιατί  περιέχει  όλα τα αρώματα. Έτσι είναι και ο πολιτισμός.

Και κανείς δεν είναι τόσο σημαντικός που να μπορεί να διαλέγει για τους άλλους τι πρέπει να μείνει και τι πρέπει να φύγει από την ιστορία του ανθρώπου και τον πολιτισμό του.

Κέα Αύγουστος 2016

[Μετά από μία κουβέντα με φίλους επισκέπτες στο σπίτι  μας εδώ, στην Κέα.]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη