Την αγαπούσε χρόνια, από τότες που ήτανε κι οι δυο στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Ποτέ δεν της τ’ ομολόγησε, αν και πάντα της το ‘δειχνε ο δόλιος όντας αβρός και διαχυτικός μαζί της – εντός, πάντα, φιλικών ορίων. Όχι πως δεν το ‘χε καταλάβει και κείνη, εδώ που τα λέμε. Α, μα αφού δεν τόνε αγαπούσε το ίδιο, τι να του ΄λεγε… Καμωνότανε λοιπόν και του λόγου της πως ήσανε αδέρφια.

Του ξομολογιότανε τους έρωτές της, τις στενοχώριες της, και κείνος τη συμβούλευε «δεν κάνει αυτός για σένα μάτια μου», μην τυχόν και του την πάρει μακριά κανείς και δεν την φτάνει. Κι ύστερα μοναχός του πότιζε το μαξιλάρι δάκρυα και τα όνειρά του ελπίδες.

Κι έτσι κυλήσανε τα χρόνια. Εκείνος είχε διαλέξει δρόμο με χαλινό, που ποτέ δεν θα τον άφηνε κοντά της, σαν να ‘θελε νά ΄χει ένα πάτημα για τον έρωτά του, που ποτέ δε θα ‘βρισκε αντίκρισμα. Κι εκείνη στη βιοπάλη, μια ερχότανε μια έφευγε. Είχε καλή καρδιά, τρομάρα της, και πονεμένη. Και συνέχισε να ακουμπά σε κείνον τις έγνοιες της. Σαν κι αυτόν δεν είχε άλλον, κι ας μην τον αγαπούσε το ίδιο…

Κι έτσι κυλήσανε τα χρόνια. Και κόπασε επιτέλους ο έρωτας. Κι έμεινε μοναχά η αγάπη. Τόσα χρόνια αγάπη κι οι δυο τους, πρέπει νά ΄ταν βαθιά, πρέπει νά ΄ταν μεγάλη.

Κι αυτός τράνευε, κι ήταν ο τάδε με τ’ όνομα. Κι αυτή την έκανε αδερφή του. Μέχρι που τελικά την πάντρεψε και την έκανε κουμπάρα του. Και βάφτισε το παιδί της. Κι έσβησε το απωθημένο. Και γλύκαναν οι θύμησες. Και ‘γίναν επιτέλους, μ’ έναν τρόπο, οικογένεια.