Χίλιες και μια νύχτα

ή  Sandstorm Over Baghdad:

Τα παραμύθια της  Χαλιμάς

δεν είναι ακριβώς όπως  παρουσιάστηκαν.

Τι σημασία όμως  έχει αυτό; Καμία.

Αυτό που μένει  σαν καταστάλαγμα

είναι κάποιες εικόνες,  κάποια νοήματα,

 λέξεις,  ίσως μια συμβουλή.

Μ. Π.

ΒΑΓΔΑΤΗ: ΜΝΗΜΕΣ – ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Πόσο θα ήθελα να θυμάμαι κάθε στιγμή από αυτό το ταξίδι, αυτήν την παραμονή σε αυτόν το τόπο. Βαγδάτη, Βασόρα. Διάρκεια παραμονής περίπου 4 χρόνια όλο το ταξίδι μαζί.

Θα σημειώσω σκόρπια πρώτα  τα βασικά σημεία από ό,τι θυμάμαι και μετά θα τα επεξεργαστώ και ελπίζω να αρχίσει η μνήμη να δουλεύει, να αποκαλύπτει.

Κάποτε βρέθηκα  στη Βαγδάτη μετά από  ένα μακρύ ταξίδι που με οδήγησε μαζί με την οικογένειά μου από  την Ελλάδα  προς μέρη άγνωστα για μένα τότε και που τα μέρη αυτά τα είχα  συνδέσει με  ιστορίες όπως  Χίλιες και Μια Νύχτες, με   ανατολίτικα  συμβουλευτικά παραμύθια,  με την σοφία αρχαίων πολιτισμών. Οφείλω να αναφερθώ  σε αυτήν την περίοδο με  ένα  αφιέρωμα.

Σήμερα  όμως θα κάνω  κάτι πιο αποτελεσματικό και σημαντικό. Θα εντοπίσω

τα κυριότερα στοιχεία – σημαδούρες, που ακόμη κι αν όλα ξεχαστούν για κάποιο οργανικό λόγο, θα μείνουν μικρά φωτάκια κολλημένα στο μυαλό μου.

Ας αρχίσω λοιπόν…

Χορός

Άρχισα κλασσικό χορό επίσημα σοβαρά. Μέχρι τότε έκανα ρυθμική και χόρευα πολύ και συνέχεια μόνη μου. Τώρα που το σκέφτομαι πολλά ερωτήματα εμφανίζονται. Η δασκάλα μου ήταν Ελληνίδα και είχε ζητήσει να με υιοθετήσει. Μόλις πριν λίγα χρόνια άρχισα να θέλω να μάθω πιο πολλά. Όσο ζούσαν οι δικοί μου, δεν ξέρω γιατί, δεν τους μιλούσα για όλα αυτά τα χρόνια. Το παζλ  αυτής της περιόδου  δεν νομίζω να ολοκληρωθεί ποτέ.

Το σχολείο

Το σχολείο που πήγαινα ήταν μέσα σε ένα φρούριο  στο κέντρο της  πολύβουης πόλης.

Το σπίτι

Το σπίτι που έμεινα, που μέναμε, το θυμάμαι  κυρίως τον καιρό  του μουσσώνα.

Το τραγούδι

Τραγουδούσα σε κάποια σπίτια που πηγαίναμε για επίσκεψη. Ο πατέρας μου έπαιζε πιάνο και εγώ καμιά φορά, όταν δεν ντρεπόμουν  πολύ, τραγουδούσα.  Μια σταθερή αξία για μένα.

Οι Ινδοί

Οι Ινδοί φίλοι των γωνιών μου και η εναλλαγή των επισκέψεων και των μαγειρεμάτων μεταξύ των οικογενειών μας. Μυρωδιές!

Η γειτόνισσα

Η γειτόνισσα   με την οποία μιλούσανε γαλλικά  οι γονείς μου -κι εγώ λίγο-   και έλεγαν με τον πατέρα μου μαζί τον καφέ  με πραγματικό ενθουσιασμό και πολύ γέλιο. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου την αποκαλούσε Μαντάμ, έτσι απλά.

Οι ακρίδες

Εκεί βίωσα μια τέτοια  εισβολή στη πόλη της Βαγδάτης, που κράτησε κάποιες, θυμάμαι, μέρες – δύο ή τρεις το λιγότερο, δεν θυμάμαι ακριβώς. Τα παράθυρα και οι μπαλκονόπορτες ήταν κλειστές και τα τζάμια μαύριζαν από το πλήθος τους. Καταχτυπιόντουσαν πάνω στα παράθυρα.  Ήταν έντονο  και ασυνήθιστο.

Τα ψώνια  στο παζάρι.

Το γατάκι.

Οι στρατιωτικοί  στο σπίτι μας.

Το Ραμαζάνι.

Ένας πρώτος έρωτας. Η εφηβεία αρχίζει.

Ο πατέρας μου και το κόκκινο ανοιχτό αυτοκίνητο.

Η άμμος στα ρουθούνια μου.

Η μητέρα μου και το γιαούρτι. Οι σπλήνες οι γεμιστές.

Οι μουσικοί που νοίκιαζαν το πλαϊνό διαμέρισμα.

Η τζαζ  και οι μαθητές του πατέρα μου.

Ο αδελφός μου που γεννήθηκε εκείνη την εποχή.

Η φίλη μου η Μαριάννα από τη Βουλγαρία.

Η αδελφή Ελίζαμπεθ, η διευθύντρια του σχολείου μου.

Οι επισκέψεις στα σπίτια των συναδέλφων του πατέρα μου.

Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, ο αδελφός μου.

Το σινεμά που πηγαίναμε.

Το ταξίδι στη Βασόρα.

Το τραίνο, οι φίλες, το σπίτι, το ποτάμι, ο πρόξενος, το Πάσχα στο σπίτι του πρόξενου.

Ο Λίβας

Περίεργο. Δεν Θυμάμαι την ζέστη.

Θα  επανέλθω.

Αθήνα  27/03/2023

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]