Tι σημαίνει θυμάμαι;
They say that:
Memories are the key
not to the past,
but to the future
3ο και τελευταίο μέρος
[«Βαγδάτη: Μνήμες και Σημειώσεις, μέρος 2ο»]
Έτσι κι εγώ, ένα βράδυ που έκανα το μπάνιο μου, πήρα τη γενναία απόφαση και δοκίμασα να εξαφανίσω τις τρίχες των ποδιών μου, τρίβοντας το δέρμα με την ελαφρόπετρα όσο πιο ελαφρά μπορούσα. Καταλάβαινα πως θα πονούσα αλλά δεν είχα προνοήσει το τι ακριβώς θα συνέβαινε. Έτριβα το δέρμα για να βγάλω τις τρίχες. Πονούσα αλλά ακόμη όχι τόσο που να σταματήσω και συνέχιζα. Σταμάτησα όταν είδα στα πόδια μου τις πρώτες σταλαγματιές αίμα. Πόνος και τσούξιμο. Χρειάστηκα βοήθεια. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Φώναξα τους γονείς μου.
Έμεινα τέσσερεις μέρες στο σπίτι. Όταν πήγα σχολείο το πόδι μου το αριστερό δεμένο με γάζες μέχρι πάνω στο γόνατο. Το δεξί ήταν σε καλύτερη κατάσταση και αυτό προφυλαγμένο βέβαια αλλά τοπικά, γύρω από το γόνατο.
Νομίζω πως αυτή ήταν η μοναδική κουταμάρα που έκανα σε εκείνη την ηλικία.
Όλο αυτό σχετίζεται με κάποιο αόρατο τρόπο με ότι η μνήμη μου φέρνει εικόνες και αισθήματα στο τώρα.
Οι δύο φίλες από την Ελλάδα, κάτι που το κατάλαβε η αδελφή Ελισάβετ πολύ νωρίς αμέσως μόλις τις γνώρισε, θα έπαιζαν αρκετά σημαντικό ρόλο στον τομέα αυτό -στο τι να κάνω και τι να μην κάνω- στην δική μου προσωπική εξέλιξη την περίοδο της εφηβείας μου. Με έμαθαν, χωρίς να το ξέρουν, τι να αποφεύγω. Επίσης, πολύ πιο σημαντικό, εκτίμησα τους γονείς μου ακόμη πιο πολύ για το πώς μου συμπαραστάθηκαν και λειτούργησαν στην εφηβεία μου…
Είναι δύσκολο να γυρνάς τόσο πίσω στο χρόνο. Είναι λίγο μια αρχαιολογική ανασκαφή. Σημάδια και θρύψαλα και σπασμένες εικόνες και αποσπασματικές κουβέντες.
Με την επιστροφή στο σχολείο, αναζήτησα τις δυο κοπέλες. Ρώτησα τις συμμαθήτριές τους. Έλειπαν από το σχολείο και αυτές περίπου μια εβδομάδα, μου είπαν.
Η αδελφή Ελισάβετ με κάλεσε από την πρώτη μέρα της επανόδου μου στο γραφείο της. Πλησίαζε το τέλος της χρονιάς. Ήδη τα τελικά διαγωνίσματα είχαν γίνει. Είχα χάσει με το ατύχημά μου τη γιορτή και την απονομή των ελέγχων και των βραβείων.
Λυπήθηκε πολύ για το ατύχημα μου -πονούσα ακόμη πολύ και φαινόταν- αν και τέταρτη μέρα. Μου είπε να μην βιάζομαι να μεγαλώσω και ότι ήδη μεγαλώνω. Είχα καταφέρει τελικά να βγω 3η στην τάξη μου, παρόλο που όταν άρχισε η σχολική περίοδος δεν ήξερα ούτε μια λέξη γαλλικά και αγγλικά, και μου παράδωσε το βραβείο μου, ένα βιβλίο για την Έλλεν Κέλλερ [1] (The Story Of My Life – Helen Keller), ένα βιβλίο που με σημάδευσε και ένα εικονογραφημένο Tintin (ο Τεν Τεν) [2], το πρώτο στα αγγλικά και το δεύτερο στα γαλλικά. Ήμουν πολύ ικανοποιημένη.
Και μου έδωσε και ένα φάκελο. Τον είχαν αφήσει οι κοπέλες. Έφυγαν για την Ελλάδα, μου έγραφαν, με το τέλος της χρονιάς. Έκπληκτη… Περίεργο… Σκέφτηκα αμέσως, πώς και ο πατέρας μου δεν μου ανέφερε τίποτα, βέβαια ήταν πολύ θυμωμένος με την κουτουράδα που έκανα, με την απερισκεψία μου. Αλλά δεν θα μου έλεγε κάτι τέτοιο;… Με τις κοπέλες είχαν μια κάποια σχέση. Οι δυο φίλες την τελευταία ήμερα πριν φύγουν από το σχολείο και από τη Βαγδάτη, με αναζήτησαν και αφού έμαθαν για το ατύχημά μου, μου άφησαν αυτό το γράμμα.
Το πήρα και δεν το άνοιξα παρά την άλλη μέρα, ούτε στη μητέρα μου είπα για το γράμμα. Θεωρούσα πως έπρεπε να είναι κάτι δικό μου, πολύ προσωπικό και εμπιστευτικό. Είχα κι εγώ τα μυστικά μου. Και κάτι ακόμη θεώρησα πως θα έπρεπε να προστατεύσω τα δικά τους μυστικά.
Πριν καιρό, περίπου στα μέσα της χρονιάς, οι δυο αδελφές είχαν έρθει στο σχολείο με μαντήλια στο κεφάλι και οι δύο. Αυτό κράτησε πολύ καιρό, σχεδόν όλο το υπόλοιπου της χρονιάς. Τότε δεν ξέραμε τι συμβαίνει. Ακούγονταν πολλά και διάφορα. Έρχονταν στο σχολείο με μαντήλι και οι δύο. Εκτός από το μαντήλι δεν φαίνονταν κάτι άλλο περίεργο επάνω τους ή στη συμπεριφορά τους. Φυσικά το συζήτησα με τους γονείς μου αλλά αρνήθηκαν να μου αποκαλύψουν τι συνέβαινε. Και φυσικά ρώτησα τις δυο φίλες – αν και δεν ήμασταν πραγματικά φίλες αλλά είχαμε μια καλή σχέση και είχαμε κάνει και παρέα και οικογενειακά και μεταξύ μας πριν έρθουμε στην Βαγδάτη, όταν ακόμη ήμασταν στην Κύπρο. Είχαμε μια κάποια στενή σχέση, θα έλεγα, με κάποια όμως όρια, που μάλλον είχα θέσει με τον τρόπο μου. Τις ρώτησα, λοιπόν, από την πρώτη μέρα.
Οι κοπέλες ήταν μεγαλύτερες από μένα δυο-τρία χρόνια. Αν τις έβλεπες έξω, εκτός σχολείου, έμοιαζαν με νέες γυναίκες. Ο πατέρας τους αποφάσισε να τις τιμωρήσει παραδειγματικά για ένα φλερτ που έκαναν σε μια εκδήλωση εκτός σχολείου και τους κούρεψε σύριζα τα μαλλιά. Έτσι τα κορίτσια κουρεμένα, τιμωρημένα, ευνουχισμένα, ντροπιασμένα, έρχονταν στο σχολείο. Ο πατέρας τους σκέφτηκε αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο για να τις συνετίσει, συμβουλέψει, προσανατολίσει και το έκανε αυτό…
Το έμαθα από τις ίδιες κάποια στιγμή που είχαν ανάγκη να μιλήσουν για το συμβάν και το είπαν έστω σε μένα.
Γι’ αυτό και όταν τελείωσε η χρονιά έφυγαν με την μητέρα τους για την Ελλάδα. Δεν ξέρω τι έγινε με την οικογένεια. Όλο αυτό το σκέφτηκα πολύ και είχα καταλήξει σε πολλά και σύνθετα συμπεράσματα για την οικογένεια, για τους γονείς, για τις κοπέλες, για τα παιδιά, για τις γυναίκες, για την κοινωνία.
Το γράμμα το διάβασα την άλλη μέρα. Ήμουν μόνη στο σπίτι. Εικόνες όμορφες, τρυφερές, ανεμελιάς, μου έρχονταν στο νου με τις δυο κοπέλες, όταν ήμασταν στην Κύπρο. Ίσως τότε σε ένα περιβάλλον πιο κοντά στον ελληνικό πολιτισμό, στην ελληνική γλώσσα, σε ένα μεσογειακό κλίμα να λειτούργησαν όλα καλύτερα για τις δυο αδελφές και την οικογένειά τους. Ίσως λέω. Όμως ό,τι μνήμες έχω από την Ρούλα και την Σούλα από την παραμονή μας την Κύπρο είναι φωτεινές και πολύ χαρούμενες. Ήταν όμορφες κοπέλες, πολύ γελαστές και πολύ δραστήριες.
Πού να βρίσκονται τώρα, πώς να ήταν η ζωή τους μετά.. Άραγε βρίσκονται εν ζωή;
Τι είναι η μνήμη τελικά εκτός από ένας ακόμη θησαυρός από τους πολλούς που μας χάρισε η φύση!
Αθήνα 23/04/23
[1]https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%B5%CE%BD_%CE%9A%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%81
[2] https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD
Αφήστε το σχόλιο σας