«η παιδική ηλικία,

  ένας μπούσουλας

 για τον

δρόμο που

θα πάρουμε

στη ζωή»

Ιράκ, Βαγδάτη.

Καθολικό σχολείο θηλέων (1960)

Οι τάξεις του σχολείου ήταν  γύρω -γύρω  από ένα εσωτερικό  άνοιγμα του  κτηρίου  στον τρίτο όροφο. Το εσωτερικό αυτό άνοιγμα  χωρίζονταν σε δυο μέρη. Οι  τάξεις μας  επικοινωνούσαν ακουστικά με τις τάξεις του αραβικού σχολείου. Τα πρώτα ακούσματα της γλώσσας αυτής. Και οπτικά, όταν αφήνανε τα παράθυρα να ανοίγουν. Η αδελφή  Ελισάβετ, η διευθύντρια του σχολείου, με φώναξε στο γραφείο της.  Ήταν οι εξετάσεις του τριμήνου. Θα μας δίνανε τους βαθμούς μας. Τρεις μήνες μεγάλης έντασης. Όλα καινούργια. Δεν πρόλαβα να συνηθίσω τον νέο τόπο,  που μας είχε ήδη  μαγέψει, όταν με εγγράψαν οι δικοί μου στο γαλλικό καθολικό σχολείο.

Οι αδελφές, όλες,  ακόμη και οι πιο ηλικιωμένες, περπατούσαν σαν να πετούσαν λίγο, ή σαν να έπαιρναν φόρα  για να πετάξουν. Το ένδυμά τους ανοιχτό μπεζ  με άσπρο και  λίγο μπλε σκούρο  και με το κάλυμμα στο  κεφάλι,  μου θύμιζαν  νοσοκόμες  και κάπως έτσι τις  έβλεπα.

Τρεις μήνες  αγωνίας. Οι πρώτοι τρεις μήνες. Η επιλογή  των καλόγερων  -του καθολικού σχολείου- ήταν η μόνη  ενδιαφέρουσα και  σημαντική. Με το που φτάσαμε στη Βαγδάτη και διαπιστώσαμε ότι το αγγλικό σχολείο, που ήταν η πρώτη επιλογή για μένα από τους  γονείς  μου, είχε ήδη  αρχίσει,  κατάλαβα ότι τη χρονιά εκείνη το διάβασμα θα ήταν εφιαλτικό.

Περίεργο, δεν κατάλαβα  πώς  έγινε… Έκανα όλα τα μαθήματα στα γαλλικά  και πώς  μου ακούγονταν… Σαν να τα γνώριζα… Πώς γινότανε η μετάφραση  αυτόματα στο μυαλό μου, αναρωτιέμαι τώρα. Δεν υπάρχει μια αντίληψη, μια προσέγγιση σε όλο το μάκρος της ζωής μας.  Κάθε στιγμή, κάθε ώρα,  κάθε λεπτό  σε κάθε ηλικία όλα μοιάζουν αλλότερα [1].

Η αδελφή  Ελισάβετ -να το τονίσω από την αρχή, μαζί  της είχα μια πολύ καλή σχέση- με κάλεσε να μου πει ότι μπορούσα να κάνω πιάνο  τις ώρες που της ζήτησα αλλά κάτι άλλο καταλάβαινα ότι ήθελε να μου πει και ήταν διστακτική. Είχα μπει  από νωρίς στην εφηβεία, αν και ήμουν ένα μικρό κορίτσι, στο σώμα μου είχαν γίνει  μεγάλες αλλαγές.  Ήμουν γυναίκα αφού είχα περίοδο  και   το σώμα μου είχε  πολλά τριχωτά μέρη. Δεν μου άρεσαν οι τρίχες, στις γάμπες μου ειδικά, αλλά η μητέρα μου δεν με άφηνε να τις ξυρίσω ακόμη, ήμουν εννέα στα δέκα όμως αρκετά ανεπτυγμένη για την ηλικία αυτή και λίγο  ντρεπόμουν σε αυτό  το ηλικιακό μεταίχμιο που βρισκόμουν.

Στο  σχολείο  ήταν ακόμη δυο Ελληνίδες  μαθήτριες. Αυτές οι κοπέλες θα μας  απασχολήσουν όχι και τόσο θετικά. Τις είδα πάλι στην Αθήνα, μετά από πολλά  χρόνια, στο θέατρο  που παιζόταν το Μεγάλο μας τσίρκο του Καμπανέλλη, με την Τζένη Καρέζη. Χαιρετηθήκαμε. Θυμάμαι τα πρόσωπά τους, μου έκανε εντύπωση που ήταν μαζί οι δυο τους μόνες.  Στη Βαγδάτη είχαμε έρθει μαζί στο σχολείο.  Ήταν οι κόρες του συνεργάτη του πατέρα μου, μεγαλύτερες αρκετά από μένα.  Η αδελφή Ελισάβετ  με κοιτούσε  φιλικά αλλά  στο  βλέμμα της υπήρχε μια σπίθα ανησυχίας. Με κάθισε  σε  μια καρέκλα και με ρώτησε  αν οι δυο άλλες  φίλες Ελληνίδες, που ήταν σε μεγαλύτερη τάξη, είναι πολύ δικά μου πρόσωπα, κάτι σαν συγγενείς. Της είπα πως όχι,  ήταν απλά φίλες  μια και οι πατεράδες μας συνεργαζόταν και έτσι ήρθαμε όλοι μαζί στη Βαγδάτη.

Η αδελφή Ελισάβετ δεν με  ρώτησε κάτι παραπάνω. Αλλά έδειχνε ότι κάτι την απασχολούσε σχετικά με τις δυο κοπέλες. Αν και δεν ήταν πολύ μεγαλύτερες, φαίνεται πως στην ηλικία αυτή οι διαφορές μετράνε.  Όταν έγινε η συνάντηση αυτή στο γραφείο της  αδελφής Ελισάβετ, ήμασταν στον πρώτο  μήνα της φοίτησης. Είχαμε δείξει  οι μαθήτριες, και είχε  φανεί  από τον  τρόπο που λειτουργούσε το σχολείο, το πώς θα  εξελισσόταν η χρονιά, χωρίς βέβαια  να προσθέσω  κάποια  απρόοπτα που θα συνέβαιναν έτσι και αλλιώς.

Τα μαλλιά μου τον καιρό εκείνο ήταν καστανόξανθα. Τα περιποιούμουν πολύ και μου άρεσε να μυρίζουν όμορφα. Όμως με ενοχλούσαν οι τρίχες στα πόδια μου. Είχα αρχίσει μπαλέτο από την Αθήνα και αμέσως μετά την εγγραφή μου στο καθολικό  σχολείο γράφτηκα στη σχολή  χορού, ήταν το πρώτο που με ενδιέφερε και ήθελα να ξεκινήσω όσο πιο νωρίς γινόταν. Στη σχολή  όλες οι κοπέλες οι περισσότερες Αράβισσες,  Αρμένισες  ή  Εβραίες  πιο  μεγαλόσωμες από μένα, όλες ξυρισμένες και στα πόδια και αλλού. Έτσι  κι εγώ  ένα βράδυ που έκανα μπάνιο αποφάσισα…

[Συνεχίζεται…]

Αθήνα  29/03/2023

[1] Αλλότερα: Δική μου  λέξη, που  σημαίνει  κάτι διαφορετικό  και  σε άλλες εποχές,  δηλαδή  άλλοτε  και  διαφορετικά πολύ αλλά το άλλοτε στο κείμενο αυτό  δεν μου έφτανε έτσι γεννήθηκε η λέξη αυτή.

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]