Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!

Αγαπητοί φίλοι της στήλης «Λόγω Γραφής… ες γην εναλίαν Κύπρον» για τον μήνα Μάρτιο σας παρουσιάζουμε την ποιήτρια Βάσω Αγγελή, η οποία διακρίνεται για την ευαισθησία και το βάθος της γραφής της.

ΜΙΑ ΛΑΜΨΗ

Σε κοιτάω. Λίγο ανεπαίσθητη η ριπή του οφθαλμού. Μερικές φορές εμφανίζεσαι και μετά εξαφανίζεσαι.

Μα για πάντα παραμένεις. Και αναρωτιέμαι εάν υπάρχει μια λάμψη συνείδησης. Εξακολουθεί να υπάρχει; Απλά περιμένω…

Από το θρόισμα των φύλλων εκδιώκω τις εσωτερικές μου σκέψεις

Και ελευθερώνω το αιχμαλωτισμένο μου μυαλό, σαν μια πεταλούδα τυλιγμένη, που τρεμοπαίζει στου λυκόφωτος τις σκιές και λαχταρά στο φως

ν’ ανεβαίνει, εμπιστεύοντας όμως και το πιο πυκνό σκοτάδι, αφήνοντας πίσω της, ίσως, υποσχέσεις.

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ!

Με προσκαλείς δέντρο,

που στέκεσαι απέναντι μονάχο.

Να μου ανοίξεις με ολότητα την καρδιά σου. Ενσαρκώνοντας τη μοναδικότητα σου, υπηρετείς τη ζωή.

Εκφράζεις την αλληλουχία και την αλληλοδιαδοχή, μια διαδικασία της φύσης, έτσι επειδή, εσύ ξέρεις να δίνεις.

Έχεις μεγάλη καρδιά. Και ξέρεις… οι καρδίες έχουν χαθεί, έμειναν φτωχές και δεν ακούνε πια.

Δέντρο μου! Ονειρεύομαι την αιωνιότητα μέσα στη καρδιά σου!

ΑΝΟΙΞΗ ΜΟΥ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ!

Ο αδυσώπητος χειμώνας έκανε ανάπαυση και ήρθες εσύ. Ή μάλλον τον ξεγέλασες. Βρήκες τον τρόπο με την  κολακεία σου, να τον ξεπαγώσεις.

Απτόητη φυτρώνεις παντού. Και στα πιο δύσκολα σημεία…

Ποσό όμορφη!…

Είσαι μια γλυκιά ύπαρξη, που με την έλευση σου στη γη, ομορφαίνεις κάθε ζωντανό οργανισμό, κάθε ψυχή.

Πλημμυρίζεις γύρω σου με χρώματα και μοσχοβολάς παντού με αρώματα.

Όλη η φύση σε αισθάνεται, σαν ένα πνεύμα, που σκορπάει παντού αγάπη. Κάθε λουλούδι, κάθε φύλλο, κάθε βότανο που ξεφυτρώνεται  από το σκοτάδι της γης, ξεδιπλώνεται για να του δώσεις φως, μια  ελπίδα, ένα έρωτα…

Άνοιξη μου!

Πάντα θα είσαι εδώ να ομορφαίνεις το καθετί γύρω μας με την ανυπέρβλητη γοητεία της άνθισής σου…

Η ΣΚΕΨΗ ΣΤΑΣΙΑΖΕΙ

Σ’ αυτό τ’ όμορφο δάσος που στο πέρασμά του, αντανακλώνται καλλωπισμένα ολόλευκα αγριολούλουδα, μ’ ένα μειδίαμα μιας άγριας ορχιδέας, σ’ αυτή την ονειρεμένη πεδιάδα με φόντο τις ηλιαχτίδες, που μοιάζουν με μια ελπίδα της νύχτας τη σκέψη, σ’ αυτή την πεδιάδα που υπάρχει ένα απαλό άγγιγμα ψυχής, εκπληκτικά όμορφης, που επισκιάζει ακόμη και τη Θεά Ομορφιάς και του Έρωτα, σ’ αυτή την πεδιάδα, ο χρόνος σταμάτησε…Έμειναν όλα σιωπηλά. Δεν βρίσκω λόγια για να πω, ούτε για να φωνάξω. Απρόσιτη είναι η στιγμή, απρόσιτη η ώρα.

Τα όνειρα μας έχουν σαπίσει.

Δεν υπολογίσαμε τα όμορφα καλοκαίρια. Γίναμε αιχμάλωτοι μιας εποχής. Οι σκέψεις μας θρυμματίστηκαν.

Η σκέψη μου όμως, στασιάζει. Περιπλανιέται και δρασκελίζει πάνω από τα δύσκολα, προχωράει πιο πέρα εκεί που η ηλιαχτίδα θα διασχίσει τους ουρανούς και θα διαλύσει το σκοτάδι.

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΨΥΧΗΣ

Χορός – βήματα απομακρύνονται σιωπηλά. Το τανγκό αυτής της βραδιάς θέλω να χορέψω, το ταγκό της δικής μου ψυχής. Έτσι, το χρέος μου να κάνω απέναντι της, να μην χαθεί σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.

Τον εαυτό μου θε να πείσω σμιλεύοντάς τον, εμπόδια να διασχίσει, εμπόδια να υπερβεί. Έμαθε βλέπεις, να μην ξεχνά, αλλά να προσδοκεί, πως η ελπίδα παραμένει ζωντανή και διαυγής. Είναι λαμπερή με φως κι ας τρεμοσβήνει κάτω από τη θλίψη.

Όμως δεν σβήνει ποτέ και απομονώνει συνεχώς το σκοτάδι.

Σφίγγεται απελπιστικά όλο και πιο κοντά στην άκρη. Χωρίς κανένα κόστος είναι πανταχού παρούσα.

Και εγώ θα συνεχίσω… το τανγκό της δικής μου ψυχής θα χορέψω…

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ

Στα πλαϊνά λοφάκια, εκεί που τα μαλλιά σου ανεμίζουν, η ομίχλη σέρνεται στα δροσερά σου χείλη.

Υγρός είναι ο αέρας και το αγιάζι.

Κοίταξε τα μάτια μου που στάζουν…

Επάνω μου φυσά ο άνεμος, που δεν τον ορίζω.

Η ευωδία σου ξεπροβάλλεται από το λυγερό σου κορμί.

Η δικιά σου ματιά με αποπαίρνει…

Τι κι αν η ματιά σου κρύβεται πίσω από την  καρδιά μου, τι κι αν τα όνειρα σου έχουν πετάξει. Στην δικιά μου την ψυχή, η αγάπη μου για σένα θα με συναρπάζει…

Θα είμαι εκεί να σε ακουμπάω.

Το στέρνο εκεί στην καρδιά σου, θα χτυπάει χαρούμενα.

Έχεις παγιδευτεί στη δικιά μου αγκαλιά.

Κρατάω την καρδιά σου μαζί μου.

Άσε με να σ’ αγαπώ…

Η Βάσω Αγγελή γεννήθηκε τον Μάιο του 1974, στη Λευκωσία.

Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, την Α.Κ.Τ.Ο, στον κλάδο Γραφιστικής, όπου και εργάζεται.

Βραβεύτηκε σε διαγωνισμό λογότυπου του Συμβουλίου Αποχετεύσεων Λάρνακας, όπου και κέρδισε το πρώτο βραβείο.

Στον ελεύθερο της χρόνο, ασχολείται με τη ζωγραφική, με καθοδηγητή τον δάσκαλό της – καταξιωμένο ζωγράφο Πέτρο Πτωχόπουλο. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις.

Παράλληλα με την ζωγραφική της δημιουργία, γράφει ποίηση γιατί αγαπά τις λέξεις και την ελευθερία. Είναι σαν να ταξιδεύει σε πολλούς δρόμους με πολλούς προορισμούς.

[Κυριάκος Στυλιανού – Ας  γνωριστούμε]