«Αϋπνία», ένα διήγημα του Τόλη Αναγνωστόπουλου

Υπάρχουν, λέει, πολλοί τρόποι να καταπολεμήσεις την αϋπνία. Δεν έχουν όλοι βέβαια το επιθυμητό αποτέλεσμα, όμως κάτι πρέπει να κάνεις καλύτερο από το να κάθεσαι να κοιτάς το ταβάνι και να περιμένεις να σου την πέσει ο Μορφέας. Δοκίμασα να στάξω κάποια έλαια στο μαξιλάρι μου, όπως η λεβάντα και η βαλεριάνα, αλλά πέρα από την ωραία αίσθηση και τη μυρωδιά δεν βοηθήθηκα στο πρόβλημά μου. Έκανα γυμναστική αργά το βράδυ αλλά η κούραση δεν με πήγαινε στο κρεβάτι. Αντίθετα, από την υπερένταση μού έβγαινε περισσότερη ενέργεια την οποία επεδίωκα να διοχετεύσω στη σύντροφό μου χάλια ώρες. Έτσι, εκτός από το προσωνύμιο της νυχτερίδας μού έβγαλε και αυτό του σεξομανή. Βέβαια ποτέ δε με παράτησε γιατί της κάλυπτα δυο βασικές της ανασφάλειες: την ασφάλεια τη νύχτα αφού είχε εμμονή πως θα μας την πέσουν ληστές, δολοφόνοι και βιαστές μέσα στο σπίτι μας και ότι θα την παραμελώ με τα χρόνια ερωτικά. Αν και δεν το διασκέδαζε και τόσο πολύ τις μεταμεσονύχτιες ώρες, εν τούτοις το προτιμούσε από το να έπαιρνε σκύλο -όπως έλεγε αρχικά- και από το να τη βιάζουν ομαδικά ένα πλήθος αλλοδαπών, όπως φαντάζονταν διαρκώς.

Άλλαξα και το χώρο μου: Έβαψα τους τοίχους σε γήινα χρώματα, άλλαξα το στρώμα, χαμήλωσα τον φωτισμό. Δεν κέρδισα τίποτα, αντίθετα με τη γυναίκα μου που έπεφτε σε χειμερία νάρκη Ιούλιο μήνα. Αυτό που δεν έκανα ποτέ ήταν να μετρήσω προβατάκια. Όχι γιατί πιθανόν θα χρειαζόμουν κοπάδια από αυτά. Αλλά γιατί τα θεωρώ άκακα και αγαθά ζώα. Θα μου ταίριαζε περισσότερο να μετράω κάτι άγριο, όπως ταύρους και τέρατα. Σημεία και τέρατα καλύτερα. Προφανώς οι σκέψεις και οι Ερινύες πολλές φορές που δε με αφήνουν να κοιμηθώ δε σχετίζονται με αγαθά πράγματα. Υπάρχουν πολλά σημεία που δε βρίσκω στήριγμα σε κανένα κώδικα ηθικής, της θρησκείας, του θεσμού της οικογένειας, του φαίνεσθαι και του είναι. Και αυτό γιατί οι αναφορές μου, το background μου, σχετίζονταν με αυτά. Ήμουν καλό παιδί, το έπαιζα καλό παιδί για χρόνια. Αν ήμουν τύπος  στ’ αρχίδια μου σίγουρα θα ήμουν καλύτερα. Ρε πούστη, δεν είναι τυχαίο! Όσους τέτοιους ξέρω έχουν πολύ μαλλί, πολλές γκόμενες και κοιμούνται σα μοσχάρια. Καλύτερη μέθοδος, λέει μια φίλη μου,  είναι η ψυχανάλυση. Τα λες όλα και ξελαφρώνεις. Δε γουστάρεις το ανάκλιντρο, πήγαινε εξομολογήσου σε ένα μοναστήρι μίλια μακριά να πας και με τη θρησκεία.

«Και που τα λέω σε εσένα ρε Αγάπη γίνεται τίποτα; Δε στα λέω και όλα, να ξέρεις.»

«Το ξέρω αλλά δεν έχεις σκοτώσει και κανένα. Σου είπα και τις προάλλες φτιάξε λίστα. Θα σου κάνει καλό.»

Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω καλά με τις λίστες. Στην πιο απλή του σούπερ-μάρκετ ξεχνάω βασικά υλικά ενώ υπερβάλλω στα περιττά. Υλικά για τοστ, ξεχνώ το ψωμί αγοράζω όμως την καλύτερη γαλοπούλα gourmet.

«Πού να μπει η γαλοπούλα χρυσέ μου;»

«Πήρα κάτι καινούργια κρακεράκια, εκεί θα μπει.»

«Τη σφουγγαρίστρα; Με τι κοντάρι;»

«Βάλε τον πλάστη, έτσι και αλλιώς δεν έχεις ανοίξει ποτέ στη ζωή σου φύλλο.»

Θα ήταν βλακεία να έφτιαχνα λίστα με αυτά που με ενοχλούν στους άλλους: αχαριστία, απόρριψη, δήθεν, επιδειξιομανία, κοντόφθαλμη λογική, τεμπελιά, συμφέρον, χρήμα. Θεωρώ όμως ότι και τους  άλλους που δεν κλείνουν βλέφαρο, σαν εμένα, τους απασχολούν δικές τους και μόνο πράξεις ή παραλείψεις.

Πάω στον καθρέπτη. Σηκώνω τα φρύδια, κάνω μορφασμούς. «Πτούσου ρε μασκαρά» λέω στο είδωλό μου και φτύνω. Αρχίζω: νευρικός, δαγκώνομαι συνέχεια. Μονογαμικός σε σώμα πολυγαμικού, χριστιανός με τον έξω από ‘δω μέσα μου, ισχυρογνώμων, στριμμένος, φωνάζω διαρκώς στα παιδιά, μετανιώνω, αγαπάω παθιασμένα όλους τους κοντινούς μου που με ανέχονται και μετά τα γαμάω όλα.

Ξανακοιτάω στον καθρέπτη. «Είπα πτούσου ρε!». Δε με βοηθάει σε κάτι. Γιατί να συνεχίσω στα χειρότερα που κάνω;

Η λίστα είναι μια αποτυχία. Σε κάνει να νιώθεις χειρότερα, να μετανιώνεις αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα ξανακυλάς και κάνεις αυτά που ορίζει ο μέσα σου εαυτός. Για τον έξω δε λέω τίποτα, βιτρίνα, show off, το φαίνεσθαι που είπα πριν.

Άκου, σίγουρα αυτά που δεν έχω κάνει είναι πιο επώδυνα ακόμα και από τις μαλακίες που απαρίθμησα στη λίστα. Αυτά σε κάνουν πιο νυχτερίδα – πράγματα που δεν είχα το θάρρος να τολμήσω και το πουλάκι πέταξε. Ο μέσα μου μαλακιζόταν με τα ανούσια και επιφανειακά και έχασε το τρένο των σημαντικών. Έφτασα στο σημείο να νιώθω ασήμαντος. Η επόμενη καταστροφική μου κίνηση είναι να την πέσω κομπλεξικά στα παιδιά μου και μέσα από αυτά να ανέβω λίγο. «Διάβασε πολύ να γίνεις σπουδαίος, τρέξε στο στίβο να γίνεις σαν και μένα, γάμα αβέρτα μη σου μείνει κανένα κατάλοιπο.»

Το αποφάσισα θα πάω σε ψυχολόγο. Να ‘μαι μπαίνω.

«Πειράζει γιατρέ να μην κάτσω στο ανάκλιντρο;»

«Καθίστε όπου θέλετε. Γιατί μένετε ξύπνιος;»

«Κληρονομικότητα και άγχος.»

«Τι κάνετε για να το αντιμετωπίσετε;»

«Γράφω.»

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη