«Αφορισμοί Γ – Αφορισμών απορίες», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Το ρούχο ως αντικείμενο  χρηστικό, απαραίτητο στον άνθρωπο και ως στοιχείο κοινωνικής επιβολής  και εξουσίας, αδύνατον να  μη προδώσει τις κρυφές επιθυμίες και  προσδοκίες του  ανθρώπου που το φορεί.

Το  αυτοκίνητο  από  χρήση για την καλυτέρευση των συνθηκών της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, εργαλείο  επίσης προβολής  της οικονομικής τάξης  που ανήκει, αυτός που το κατέχει και  με την πάροδο των χρόνων,   μετατρέπεται σε εργαλείο φονικό πολλών μορφών. Θεληματικό ή μη.

Ποτέ μην ελπίζεις σε μια  εύκολη αλλαγή.  Κανείς δεν την επιθυμεί πραγματικά. Η  κάθε είδους αλλαγή χρειάζεται μεγάλη ποσότητα ενέργειας και θέλησης.  Αυτά τα καταναλώνουν οι άνθρωποι σε μικρές ή μεγάλες  απολαύσεις τής ημέρας χωρίς  τον στόχο  της αλλαγής για κάτι καλύτερο.  Αν μπορεί να είναι και καλό και σοφό,   δεν το γνωρίζω.

Ο έρωτας  βασίζεται  στο ένστικτο. Στην πορεία μεταμορφώνεται  σε μια πληγή, που την ξύνουμε όταν αρχίζει να γιατρεύεται και έτσι γίνεται εθισμός. Πόσο   επιτέλους   ανίδεος είναι κάποιος για να τον επιδιώκει.

Η αλήθεια  δεν υπάρχει, γι’ αυτό είναι δύσκολο να απονεμηθεί η δικαιοσύνη.

To γυναικείο  σώμα το γέννησε ο άνδρας.  Τι κι αν προϋπήρξε μαζί του. Μαζί με  όλα  τα άλλα  θηλυκά πλάσματα, εκείνος θεώρησε ντε και καλά να το γεννήσει ο ίδιος.  Μιμήθηκε τον Θεό. Ένα βραδύ λοιπόν που κοιλοπονούσε μόνος,   το φαντάσθηκε πρώτα  και  όταν ξύπνησε, το έπλασε από πηλό και καθαρό νερό. Κρατούσε  δροσερό τον πηλό να μην στεγνώσει και σπάσει  η γυναίκα του.

Η μυθολογία πλάστηκε από  τους άνδρες. Καιρός να  υπάρξει μυθολογία  τού γυναικείου φύλου. Μόνο τότε  θα υπάρξει  πραγματική ισότητα. Ή μήπως υπάρχει δοσμένη σε άλλη μορφή και δεν την αναγνωρίζουμε;

Συχνά αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη πραγματικότητα από  αυτήν που βιώνει ο μέσος άνθρωπος.

Οι ισχυροί της γης  διαχωρίζουν  τις προτεραιότητες   του πλανήτη, ανάλογα με τα ψυχολογικά τραύματα που κληρονόμησαν οι ίδιοι μεγαλώνοντας. Υπάρχει τελικά μια τραγική νομοτέλεια στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος είναι ατελής.

Ό,τι καλό μπορεί να προκύψει   από τον άνθρωπο, είναι αυτό που οι «άλλοι» θα αποκαλέσουν  λάθος,  αδυναμία,  απερισκεψία, αφέλεια, παιδικότητα.

Δεν έχω καταλήξει τι είναι πιο δημιουργικό, να είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος.

Για κάτι είμαι σίγουρη.  Το να εργάζεται κανείς  για κάτι  και σε αυτό το κάτι να βάζει την ψυχή του, αυτό είναι που δικαιώνει το θαύμα της ύπαρξης.

Ψυχή ονομάζω  την σύνθεση του ανθρώπινου υλικού. Καθένας  από  μας συνθέτει το υλικό αυτό με διαφορετικό τρόπο. Αυτός «ο τρόπος»  είναι η ψυχή του.

Κέα, Αύγουστος  2019


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη