Ακόμη ένα γράμμα που δε θα λάβεις ποτέ, γιατί ο φόβος μούσκεψε τις λέξεις. Μπαίνω στις ίνες του χαρτιού, ξυπόλητη περπατάω στα χωράφια τού τότε που ήταν δέντρο κι αφήνω το μελάνι μου να στάξει στην παραμυθιασμένη μου πόλη με όλη την ηχώ σου.

Όσα δε σου είπα ποτέ, μα τα ξέρουν τ’ αστέρια. Τραγουδάνε τ’ όνομά σου στο μπαλκόνι της σιωπής κάθε βράδυ που σου λέω καληνύχτα αγάπη μου.

10 ολόκληρα φεγγάρια…10 Αύγουστοι… 22 Ιουλίου σηκώνω το ποτήρι μου και τσουγκρίζω το φως στο σκοτάδι ή το σκοτάδι στο φως;

Μισό, ειδοποίηση από τη Δ.Ε.Η. – φέτος λόγω βλάβης 22 Ιουλίου τα φώτα θα είναι σβηστά… Χμμ, ακόμη ένα γράμμα που δε λάβεις ποτέ, γιατί το συρτάρι μου είναι γεμάτο αχόρταγους “ευσεβείς νόθους” κι εσύ τόσο μακριά να βουτήξεις στη γενετήσια απεύθυνσή σου… Ας είναι…

Ανοίγω κάθε κλειδωμένο εαυτό μου στο Νέρωνα της Ρώμης που δεν πήγαμε ποτέ… Κι όμως, αυτό το ταξίδι θέλω να το κάνω μόνο μαζί σου… αγάπη μου, γιατί τίποτα δεν είναι τόσο ωραίο… όσο μαζί σου!

Προκειμένου να συμβιβαστώ… επιστρέφω σε μένα…

Εh – lFada, 22/7/22