Τυλιχτήκαμε σε ένα όνειρο και δεν ρωτήσαμε ποτέ εάν οι συντελεστές του το επιθυμούσαν.
Συντηρώντάς το, σπαταλήσαμε πολλές πεταλουδένιες ζωές – πόση πολύχρωμη σπατάλη χωρίς να τη δικαιούμαστε…
Σταθήκαμε ψεύτες απέναντι στη ζωή, διώκτες της μοίρας και της τύχης, ζητώντας τους να είναι σχεδόν βελουδένιες, χωρίς φόβους, μοναξιά, αποχωρισμούς και θλίψεις, αψηφώντας τον χρόνο -πάντοτε πιο λίγος για τα σχέδια και τις προσμονές μας-.
Σε ένα μόνο δεν λαθέψαμε: στον ψόγο των συναινετών και των συναινέσεων.
Κι οι σωτηρίες, καρδιά μου, είναι πάντα απόλυτα προσωπικές υποθέσεις.
Αφήστε το σχόλιο σας