«Απείθαρχη πορεία», ένα ποίημα της Φιλαρέτης Βυζαντίου

Στην άκρη του χεριού μου
η ευχή σου
Πορεύομαι μόνη
Αλλάζω επιδέσμους στα πόδια
Κλείνω πληγές στον ένδον δέρμα
Πορεύομαι άοπλη
Καταλήστευσα την ψυχή μου
παιδιόθεν
Δηλώνω απώλεια προσήκουσας τιμής
στο ημιθανές παρόν
Πορεύομαι απείθαρχη
στο αυτάρεσκο μέλλον
Μου αρκεί

Σκοντάφτει η μοναξιά μου
στο σπασμένο φλάουτο του χειμώνα
Τυλιγμένη σε γάζες
μυρίζω στραγγισμένη μέντα
και μαυριδερό ιώδιο
Πάντως
Ζω

Σχεδιάζω στο μυαλό μου
διαδρομές ταχείας εξόδου
από το εφήμερον
Δεν έχω σπλάχνα οικτιρμών
για ό,τι πολύ με πόνεσε
Κόβω ένα χαμόγελό μου
σε μπουκιές
Σήμερα θα διανείμω την ψυχή μου
ακριβοδίκαια

Κι ας μείνω μέρες γιορτινές γυμνή
μόνο με το αγκάθινο στεφάνι
των σπαραγμών και των λυγμών μου

Δεν οξειδώνεται ποτέ
ο μέσα πλούτος

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη