Και ενώ όλες σχεδόν οι γυναίκες είναι μανιακές της T.V. και η Μυρσίνη βασίλισσα του σταυρόλεξου για δυνατούς λύτες, η Πέρσα ήταν εξπέρ στη λύση μυστηριωδών υποθέσεων, εγκλημάτων αλλά και σκανδάλων.

Ερασιτέχνης, όπως δήλωνε, χωρίς τις δεσμεύσεις ενός επαγγελματία, διατηρούσε το μυαλό της φρέσκο και σε εγρήγορση. Δεν θα το λέγαμε hobby, μα ούτε και ψώνιο το ταλέντο της αυτό, που λίγες γυναίκες μα και άντρες το διαθέτουν.

Η κυρία Πέρσα Βουδούρη, ή miss Marple αγγλιστί, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης, όχι μόνον από τους απλούς Έλληνες πολίτες αλλά και τους επαγγελματίες του είδους και τις διωκτικές αρχές και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε προσφέρει την αποτελεσματική της βοήθεια σε προβλήματα που φάνταζαν άλυτα.

Ένας όμορφος άνθρωπος βγαλμένος από την φαντασία μιας συγγραφέως μεν, αλλά που σαν αυτήν, υπάρχουν ελάχιστες σε αυτόν τον χώρο, τον λεγόμενο αστυνομικό.

Τούτη τη φορά, ο κόσμος ήταν ανάστατος από τις απαγωγές επτάχρονων παιδιών.

Οι γονείς έστελναν αμέριμνοι τα παιδιά τους στο σχολείο νομίζοντας τον χώρο ασφαλή, μα αν τους ήταν δυνατόν θα ήθελαν να τα πάνε και μέχρι τα θρανία τους, και το μεσημέρι που πήγαιναν να τα πάρουν, δεν τα έβρισκαν πουθενά. Πανικόβλητοι, αλλόφρονες, ξεφώνιζαν και διαδραματίζονταν τρομερές σκηνές στην πόρτα τού σχολείου.

Σαν πρώτα μέτρα εκρίθη αναγκαίον να μπουν κάμερες στα επίμαχα σημεία του σχολείου που συνέβησαν τα δύο περιστατικά και βέβαια σστυνομεύονταν όλη η περιοχή με ένστολους αστυνομικούς αλλά και άλλους με πολιτικά.

Όποιαν ώρα και αν περνούσες από εκεί, θα έβλεπες πλήθος γονιών να στέκονται έξω από την αυλόπορτα, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με την παρουσία τους αποτρέπουν τους απαγωγείς και προφυλάσσουν τα παιδιά τους από τον όποιο κίνδυνο.

Εντωμεταξύ οι εξονυχιστικές έρευνες για τα δύο εξαφανισμένα παιδάκια απέβαιναν δραματικά άκαρπες. ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ σε όλη την Επικράτεια, με τον κόσμο να έχει χάσει τον ύπνο του και δεν ήταν λίγες οι ακραίες περιπτώσεις που γονείς κλείδωναν τα παιδιά τους στο σπίτι και όχι σχολείο δεν τα πήγαιναν μα μήτε το φως του ήλιου να δουν τους επέτρεπαν. Και ποιος να τους κατηγορήσει τους δόλιους!

Κανένα ίχνος των παιδιών. Θαρρείς και κάποιος αόρατος άρπαγας, τα εξαΰλωνε, τα ανέβαζε σε ένα σύνννεφο και τα έπαιρνε μαζί του σε έναν κόσμο που κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να τα δει.

Πέρασαν έτσι σαράντα ημέρες, μα καμιά υποψία εναντίον κάποιου, αδιαπέραστο σκότος, με μια Ελλάδα αλλόφρονα. Αυτά τα διαβάζεις να συμβαίνουν αλλού και φρίττεις αλλά ελπίζεις, εύχεσαι και τελικά πιστεύεις, ότι αυτός ο εφιάλτης δεν θα αγγίξει την πόρτα τη δικιά σου. Να όμως που δεν υπάρχουν όρια και η τύχη όλων κοινή.

Η Πέρσα είχε μεν εγγόνια που πια ήταν φοιτητές και θυμόταν τα ξέγνοιαστα χρόνια τους όταν ήταν μικρά.Τέτοιες εξαφανίσεις μόνον σε κανένα μυθιστόρημα τρόμου διάβαζαν και το φαινόμενο της περιφρούρησης των παιδιών από τους γονείς, αδιανόητο στην εποχή της.

Συγκλονίστηκε η γυναίκα με αυτά που άκουγε να συμβαίνουν και πριν συμβεί και το τρίτο περιστατικό που αποτρέλανε τον κόσμο ζήτησε και της δόθηκε το video από τις κάμερες που είχαν τοποθετήσει και σήκωσε τα μανίκια της για δουλειά.

Λεπτολόγα καθώς ήταν και συνηθισμένη να υπολογίζει και την τρίχα κάνοντάς την τριχιά αν το απαιτούσε η έρευνά της, παρατήρησε κάτι, που την έβαλε σε σκέψεις.

Ανάμεσα στα σταθμευμένα αυτοκίνητα, από τις πρώτες κιόλας εξαφανίσεις, υπήρχε ένα τροχόσπιτο, το οποίο όμως μετά και την Τρίτη εξαφάνιση, δεν υπήρχε πουθενά. Και ξαφνικά, στις πιο πρόσφατες λήψεις, το ξαναέβλεπε.

Ήταν πια λίγο πριν το κλείσιμο των σχολείων για τις καλοκαιρινές διακοπές.

Ζήτησε από το ειδικό εργαστήριο της αστυνομίας να μεγεθυνθεί το όχημα,η μάρκα του οποίου γνωστή και ο αριθμός κυκλοφορίας του εμφανής, εκτός από τα δύο τελευταία του στοιχεία.

Για να μην πλατειάζουμε, να πούμε, ότι από τα στοιχεία του, όταν αποκαλύφθηκε ολόκληρος ο αριθμός, βρέθηκε και ποιος ήταν ο κάτοχος.

«Παρακαλώ ο κύριος Εμπεογλίδης;»

«Μάλιστα. Τι θέλετε; Συμβαίνει κάτι κυρία μου;»

«Μία στατιστική βρίσκεται εν εξελίξει. Ζητούμε να μάθουμε αν αυτό το είδος του οχήματος σαν το δικό σας εξυπηρετεί μια οικογένεια για τις διακοπές της ή το προτιμούν για επαγγελματικούς λόγους; Ποιος είναι ο προμηθευτής στην Ελλάδα, αν συμφέρει το μεταχειρισμένο και σε κάθε περίπτωση ποια η τιμή του, καινούργιο ή μη».

«Δεν φαντάζομαι να νομίζετε ότι μπορώ να θυμάμαι λεπτομέρειες και αν μπορώ, να δώσω απαντήσεις στις τόσες ερωτήσεις σας. Περάστε αύριο, και ίσως έχω μάθει κάτι από τα χαρτιά μου που δεν ξέρω και πού τα έχω. Αύριο λοιπόν, γύρω στις έντεκα το πρωί» της απάντησε ένας ξερακιανός 55άρης αγρότης, που όπως της είπε, τελευταία μετοίκησε στην πρωτεύουσα όπως τα ¾ των Ελλήνων. Το ορεινό χωριό του δεν το άντεχε άλλο, σε αντίθεση με μερικούς γέροντες που δεν το εγκατέλειπαν για καμιά Αθήνα. Άκουγαν Πρωτεύουσα και έβγαζαν καντήλες.

Η Πέρσα ενημέρωσε το φίλο της τον διευθυντή της Αστυνομίας, ότι η βιονική της ‘’μύτη’’ είχε συλλάβει κάτι περίεργες οσμές, που έθεσαν το νευρικό της δύστημα σε συναγερμό.  «Δεν χάνεις τίποτα αν θέσεις τον Εμπεογλίδη υπό παρακολούθηση. Και άσχετος να είναι με την υπόθεση, τη σκατιά του την έχει, το κόβω το κεφάλι μου».

«Μα βρε Πέρσα μου αν είναι να παρακολουθούμε τους πολίτες μόνο και μόνο γιατί έχουν τη σκατιά τους όπως λες, ουαί τοις ηττημένοις, πάει, ξοφλίσαμε. Γιατί και ποιος είναι εκείνος που μια σκατιά δεν την έχει, έτσι, για να πορεύεται;»

Την επομένη ο Εμπεογλίδης άφαντος. Τώρα, να μην βάλει με την γόνιμη φαντασία της, χίλια δυο με το νου της; Κατ’ αρχάς, άτομο με τέτοιο όνομα, δεν υπήρχε πουθενά. Άρα οι έρευνες στράφηκαν προς την ανεύρεσή του, μιας και άλλο στοιχείο για κάτι που θα βοηθούσε καλύτερα τις έρευνες, δεν υπήρχε δυστυχώς.

Στα σύνορα αυστηρός έλεγχος, στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, παντού. Σύντομα εντοπίστηκε ένα τροχόσπιτο, με τα στοιχεία που είχε δώσει η Πέρσα, στο λιμάνι του Πειραιά, περιμένοντας να μπει στο πλοίο για Χίο (και από κει για την Τουρκία ένα τσιγάρο δρόμος).

«Ω τον κύριο Εμπεογλίδη…»

«Σ’ εμένα μιλάτε;»

«Δεν είστε ο αγαπητός κύριος Εμπεογλίδης;»

«Και είμαι και δεν είμαι…»

«Που σε απλά Ελληνικά τι σημαίνει αυτό το ‘’είμαι και δεν είμαι;’’»

«Σημαίνει ότι μπορεί να ζητάτε κάποιον από τα τέσσερα αδέρφια μου».

«Εμείς ζητούμε εκείνον τον Εμπεογλίδη που έχει τρία μικρά παιδάκια».

«Τότε όντως εμένα ζητάτε, γιατί μόνον εγώ από τα αδέρφια μου έχω τρία μικρά. Είναι κακό αυτό; Τι θα θέλατε ακριβώς παρακαλώ;»

«Μισό, θα σας το πει η Κυρία Βουδούρη»…

«Κατ’ αρχάς ζητήστε μου συγγνώμη που με στήσατε στο ραντεβού που μού δώσατε και δεν σας βρήκα ποτέ. Δεν πειράζει όμως αφού σας βρίσκω εδώ.

»Αν τα παιδιά είναι κακό ρωτάτε; Μα τι λέτε αγαπητέ, ευλογία Θεού είναι όταν είναι ΔΙΚΑ μας. Γιατί αν είναι του γείτονα και τα κάνουμε δικά μας παρανόμως, είναι έγκλημα ιδιαζόντως ειδεχθές. Αυτό σαν να μην το γνωρίζετε. Θα τα πούμε καλύτερα σε λίγο. Επί του παρόντος και μια και σας βρήκαμε, ας πούμε κάτι και για τα στοιχεία που σας ζήτησα και δεν μου τα δώσατε. Μα μήπως όμως θα ήταν καλύτερα να ρίχναμε μόνοι μας μια ματιά στο όμορφο πράγματι όχημά σας;»

«Που σημαίνει, αν κατάλαβα καλά, ότι δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά;»

«Α γεια σας. Αυτό ακριβώς σημαίνει».

«Προσέξτε όμως μη μου ξυπνήσετε τα παιδιά. Είχαμε πάει σε ένα πανηγύρι, ξενυχτίσαμε και κοιμούνται τώρα, του καλού καιρού».

«Δεν θα ξυπνήσουν φίλε και ντουμπελέκια να κτυπάμε. Τα έχεις ποτίσει με τόσο υπνωτικό φαντάζομαι, που θα ανοίξουν τα ματάκια τους μεθαύριο. Δεν τα λέω σωστά; Αυτά όμως θα μας τα πει ο γιατρός που θα τα εξετάσει. Εσύ έχεις άλλα να μας πεις. Για πού τα προόριζες; Για εμπόριο οργάνων; Για ανώμαλους παιδεραστές; Για πορνεία παίδων; Για ζητιανάκια; Για, τι; Ανώμαλε παλιάνθρωπε; Άνθρωποι κτήνη, σαν εσένα, δεν θα έπρεπε να συλλαμβάνονται όπως καλή ώρα θα κάνουμε εμείς τώρα μαζί σου, αλλά να εκτελούνται επιτόπου. Θα εισηγηθώ να θεσπιστεί ένας νέος Άγιος Νόμος, που να τιμωρεί μιάσματα σαν ελόγου σου με θάνατο. Να ξεβρωμίζει ο τόπος μια και καλή, αν και εδώ που τα λέμε, αυτό σε περιμένει από τους φυλακισμένους  που έχουν τους δικούς τους άγραφους νόμους».

Και πριν καλά καλά η Πέρσα τελειώσει τη φράση της, το εξαγριωμένο πλήθος που παρακολουθούσε τη σκηνή, σου τον παρέλαβε τον τύπο, ο οποίος πήρε μια πρόγευση τού τι τον περιμένει από δω και μετά. Τον έκαναν μαύρο στο ξύλο. Και ήταν η πρώτη φορά που η Πέρσα ήταν υπέρ της αυτοδικίας, παραβλέποντας τους νόμους μιας ευνομούμενης πολιτείας. Μισοπεθαμένον τον οδήγησαν στο νοσοκομείο. Αν γινόταν ποτέ  καλά, θα έπαιρνε μετά τον δρόμο της δικαιοσύνης. Και ήταν ένας δρόμος όλο στροφές πάνω από χαώδεις γκρεμνούς και ανηφόρες. Σε κάθε δε στροφή, όλο και κάτι νέο ερχόταν στο φως, με το Λαό να φρίττει και να θυμώνει, απαιτώντας ο ‘’δρόμος’’ να καθαριστεί και να δοθεί άσπιλος και αμόλυντος στην κυκλοφορία.

Για  την ιστορία να πούμε ότι ο συλληφθής αποδείχτηκε τελικά ότι δεν ήταν ούτε έμπορος παιδιών και όλα όσα είπαμε, αλλά ένας πραγματικός ψυχασθενής. Και αυτό δεν ήταν εφεύρημα των συνηγόρων για να αποφύγει την μέγιστη των ποινών, αλλά γιατί όντως ήταν άρρωστος. Είχε πάθος με τα παιδιά και τρομακτικό απωθημένο που δεν απόκτησε δικά του μετά από δύο αποτυχημένους γάμους και του σάλεψε. Έβλεπε το πλήθος των παιδιών στο σχολείο και είχε την παράνοια να νομίζει ότι με το να πάρει δυο τρία και να τα κάνει δικά του ήταν μπορετό!

Αυτό και έκανε.

Τους φέρθηκε καλά. Αλλά επειδή τα έβλεπε να κλαίνε συνεχώς και να ζητούν τη μάνα τους (πράγμα που δεν περίμενε) το είχε σκοπό να τα επιστρέψει από εκεί που τα πήρε.

«Δεν ήταν φαίνεται της μοίρας μου να έχω παιδιά είτε δικά μου είτε ξένα» είπε στους ψυχιάτρους.

Κλείστηκε σε Δημόσιο ψυχιατρείο και ένα δίμηνο μετά τον εγκλεισμό του, εξαφανίστηκε. Δεν ξέρουμε το τι απέγινε. ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ, ‘’ΓΟΝΕΙΣ ΠΡΟΣΟΧΗ’’. Ας μη φτάσουμε στο σημείο να βάλουμε στα παιδιά τσιπάκια, όπως κάνουμε στα σκυλιά μας. Ίσως εκείνο που μας χρειάζεται είναι, να υπάρχουν περισσότερες Πέρσες στη ζωή μας, να εισηγηθούμε να ανοίξει μια ειδική Σχολή, αν και οι Πέρσες γεννιούνται, δεν γίνονται.

Μπορεί η περί ής ο λόγος γηραιά έφηβη, να μην είναι ο κλασικός τύπος γιαγιάς που λέει στα εγγόνια της παραμύθια για πρίγκιπες και άσπρα άλογα, είναι όμως ένα διαμάντι της Κοινωνίας μας, από εκείνα τα πανάκριβα πολυεδρικά, που αστράφτουν στο φως ή στο σκοτάδι!…