Τον βρήκανε βουτηγμένο σε μια λίμνη αίματος, στη μπανιέρα του σπιτιού του.
«Πολύ κλισέ φάση». Ναι, αυτή ήταν η πρώτη σκέψη των περισσότερων.
Χάθηκαν τα άλλα δωμάτια; Το αυτοκίνητο; Μια εξοχή, να ταιριάζει με τη «νεκρά φύση»; Μια αίθουσα σινεμά στο φινάλε, το φουαγιέ γνωστής σκηνής, έστω, να κάνει και θεατράλε κλείσιμο;
«Φαινότανε εντυπωσιακά υγιής». Αυτό είπανε όσοι το έμαθαν. Όσοι. Από εκείνους που τάχαμου δεν ήξεραν πως τα φαινόμενα απατούν. Από τους τόσους, που εντυπωσιάζονται με το παραμικρό, έτσι γενικώς. Από αυτούς, που χάσκουν να κοιτούν με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια γουρλωμένα, σαν την Κραυγή του Μούνκ, απλά χωρίς την αγωνία.
Εντάξει. Τις φλέβες του έκοψε ο άνθρωπος. Τι θα έπρεπε να έχει κάνει δηλαδή για τον πάρουμε χαμπάρι νωρίτερα; Να κυκλοφοράει με τα μαλλιά πλεξούδες κι ένα κοτόφτερο στον κώλο, Σάββατο μεσημέρι στη Λαϊκή, για να δικαιολογηθεί αυτή του η πράξη ως μη σταθμισμένη; Ναι, η αλήθεια είναι πως έτσι θα μας έμενε αξέχαστος. Χρόνια πολλά. Ενώ τώρα, ούτε σαράντα μέρες δε θα θυμηθούμε να μετρήσουμε…
Ε και μεις πια! Αν δεν βαρέσουν οι καμπάνες της Notre Dame κολλητά στ’ αυτί μας, δεν νιώθουμε από παραβατικές συμπεριφορές. Αν και, ακόμη και τότε, θα σταυροκοπιόμασταν ευλαβικά για τη γιορτή την άγνωστη, που πέρασε ή έρχεται… Εκεί, αχάλαγοι. Με τα ζεμπίλια στα χέρια, να ψωνίζουμε και να ψωνιζόμαστε. Και να περπατάμε με βήματα δειλά και προσεκτικά ή με δρασκελιές μεγάλες και σίγουρες. Ό,τι απαιτείται για να διαβούμε από δίπλα ανέπαφοι.
“Ό,τι απαιτείται για να διαβούμε από δίπλα ανέπαφοι”
Αρκεί να μην ταράξουν τους κύκλους μας – εκείνους που περικλείουν τη μικρή μας καθημερινότητα κι ασημαντότητα…
Διακίως αιχμηρή και καταγγελτική προσέγγιση ενός τόσο θλιβερού γεγονότος, Κατερίνα μου!
Ευχαριστώ Βάσω μου. Χαίρομαι που εγκρίνεις την προσέγγιση.
Σύντομο, περιεκτικό και εύστοχο…..
Σε ευχαριστώ πολύ, με τιμάει η παρουσία σου στη Λόγω Γραφής αλλά και τα έργα μου…
…”Εκεί αχάλαγοι..” κοφτερό κείμενο που σκιαγραφεί την απάθειά μας,από πολύ κοντά,με “βήματα δειλά ή με μεγάλες δρασκελιές”!
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας, χαίρομαι που σας βρίσκω στη Λόγω Γραφής!
Έυστοχη σύντομη αλλά περιεκτικότατη η Κατερίνα μας για άλλη μια φορά! Η μοναχικότητα στο πλήθος που μας περιβάλλει. Άνθρωποι που δεν κερδίζουν δέυτερη ματιά μας, πολύ λιγότερο τη προσοχή μας στα προβλήματα τους. Και εμείς? …απλά δεν ήρθε η ώρα μας!
Ευχαριστώ πολύ Μάρκο για την εύστοχη ματιά και την αγάπη!