Αχ, να επέστρεφα κύμα στην ακτή σου,

ουράνιο τόξο να αράζω στο νέφος σου,

μα εδώ στα ξένα μου τραβούν τα χέρια

το Ναι απ’ τη μια, το Όχι απ’ την άλλη,

λύση μόνο αν αντιστρέψω το Αν σε Να,

αν αναβάλλω, στάση να μεταβάλλω,

αν ψηλαφώ εκτός, να ερευνώ το εντός,

αν πονώ, να αντέχω μες στη σιωπή,

αν ποθώ περιουσία, να προτιμώ Ουσία.

Το αν πατά δειλά, το να πετά ψηλά.

Αχ, να σ’ ακούω με αφή, αν μου κόψουν τ’ αυτιά,

να σε φιλώ με τα μάτια, αν μου σβήσουν τα χείλη,

κι αν μου κόψουν τα πόδια, να έρπω με την κοιλιά,

αν μου σπάσουν τα χέρια, να σε κρατώ με το στόμα.

Αχ, αγάπη μου, να επέστρεφα στον κήπο μας,

ρίζα εγώ, χώμα εσύ, με τη βροχή να μας ξεδιψά.

Nα μιλάμε μ’ εμάς, εγώ όντας εσύ, εσύ όντας εγώ,

κι αν υπερβάλλουμε, τον εαυτό μας να νικάμε,

αν υπάρχει σκιά, πίσω της να βλέπουμε το φως.

Αν το ‘σε’ απέχει απ’ το ‘αγαπώ’

με φωτιά να συνθέσω ‘σε αγαπώ’,

ανατρέποντας γενναία το Αν σε Να.

Το ποίημα “Αν να” του κου Ιωσήφ Ιωσηφίδη, παρουσιάζεται σε πρώτη δημοσίευση στη Λόγω Γραφής.