Αν ήτανε τα όνειρα

κρινάκια να φωτίζουν

στην αφημένη ακρογιαλιά

την κουρασμένη νιότη

Κι αν ήτανε τα δάχτυλα

στην άκρη τους ν’ αγγίζουν

τα μαύρα τα ματόκλαδα

σαν πάχνη λησμονιάς…

Αν ήταν οι σκέψεις οι κρυφές

στιγμές στιγμές ν’ αχνίζουν

και να ζεσταίνουν τις καρδιές

σαν μένουν μοναχές,

τα μάτια δεν θα έκλαιγαν

σαν οι στιγμές ορίζαν,

δεν θα ‘παιρναν οι άνθρωποι

ξεχωριστές ζωές.

Τα μάτια μας, τα χείλη  μας,

τα χέρια δεν ορίζουν,

γυρνούνε πίσω, σέρνονται,

και σέρνουν προσμονές.