Ανεπίδοτα γράμματα στοιβαγμένα στην άκρη

περιμένουνε άδικα μια ανέλπιστη χάρη

άλλα έχουν χαμόγελα, άλλα βάλσαμο δάκρυ

κι άλλα ο χρόνος ο άδικος τη ζωή  τους να πάρει.

Ανεπίδοτα γράμματα της ζωής μας οι κόποι

οι ελπίδες,   τα όνειρα,  των ευχών μας οι τόποι

κάθε μέρα που έρχεται,  κάθε μέρα που φεύγει

μια στιγμή που χαρίζεται  στο μυαλό να ξεφεύγει.

Ανεπίδοτα στέκονται σε χαλάσματα ίσως

σε μια άδακρυ μάχη που πληρώνεις με μίσος.

σ’ ένα σάκο χιλιότρυπο σε μιαν άτυχη πόλη

σ’ ένα θέατρο πρόστυχο που’ ναι μούφα οι ρόλοι.

Ανεπίδοτα κείτονται, τα γλεντάει ο χρόνος

τα γλεντάει η Άνοιξη,  ο Χειμώνας κι ο πόνος

θρήνος, σφαίρες και κρίματα τριγυρνάνε τη νιότη

μια στιγμή λάθος κίνηση στη ζωή μας την πρώτη.