Όλα ξεκίνησαν από και στο διαδίκτυο. Δύο γυναίκες που έχουν περάσει τον μισό αιώνα και προχωρούν με ζήλο να τον ολοκληρώσουν. Δύο άνθρωποι που αρνούνται να γεράσουν και να μαραζώσουν.

          Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Γνωρίστηκαν και αλληλοθαυμάζονταν από τα κείμενα που έγραφαν και ανέβαζε ένας συγκεκριμένος ιστότοπος. Όταν κάποια στιγμή η Άλφα έλαμψε δια της απουσίας της για μέρες, η Βήτα την αναζήτησε, στέλνοντάς της μήνυμα. Ένα μήνυμα τόσο ανθρώπινο, τόσο ζεστό και τρυφερό… Από κείνη την ώρα, σαν να έγινε το κλικ κι έδεσαν αυτές οι δύο γυναίκες. Με τον καιρό αντάλλαξαν και τηλέφωνα κι έτσι η επικοινωνία τους δεν γινόταν μόνο μέσα από το διαδίκτυο· άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Μιλούσαν και μοιράζονταν πράματα και θάματα σε καθημερινή βάση και από το τηλέφωνο!…

          «Μιλάμε, μιλάμε, αλλά δεν ξέρει, δεν έχει αντικρύσει η μία την άλλη…» είπε μια μέρα η Βήτα.

        «Θα γίνει κι αυτό. Βλέπεις, αυτός ο χειμώνας μου έπεσε λίγο βαρύς και μ’ έχει αποδιοργανώσει. Θα το κανονίσουμε, όμως… Ν’ ανοίξει λίγο ο καιρός, να πάνε στο καλό και οι ιώσεις και να συναντηθούμε κάπου στο κέντρο, να μοιράσουμε την απόσταση…»

          «Ξέρεις; Είναι δύσκολη, έως ακατόρθωτη η δική μου μετακίνηση· έχω πρόβλημα με τη μέση μου. Θα πρέπει να έρθεις εσύ…»

          «Θα έρθω. Σου το υπόσχομαι…»

          «Μην περάσουν οι μήνες, όμως. Βάλε με σαν πρώτη προτεραιότητα…» της είπε η Βήτα, γελώντας.

          «Θα το κάνω.»
«Αύριο; Μέσα στη βδομάδα, τουλάχιστον;»

          «Δεν μπορώ να σου πω από τώρα. Άσε να φτιάξω το πρόγραμμα και τις δουλειές μου και έχεις το λόγο μου πως θα έρθω.»

          Η Άλφα, πέρα από την οικογένεια, έχει αρκετές υποχρεώσεις, που τις έχει δημιουργήσει κι από μοναχή της. Επίσης, σαν άτομο, είναι πολύ αναβλητική. Αυτό το έχει διαπιστώσει η Βήτα, την ενοχλεί πολύ και της το επισημαίνει με κάθε ευκαιρία.

          Η Βήτα, άτομο δυναμικό, ανήσυχο, με πολύ ωραία πένα και άφθονο χιούμορ, έχει σχηματίσει μιαν ιδανική εικόνα για την νέα της φίλη και ανυπομονεί να την γνωρίσει “δια ζώσης”.

          Κι έφτασε η πολυπόθητη και για τις δύο μέρα της συνάντησής τους. Μια συνάντηση που την περίμεναν καιρό και που ήταν σαν να γνωρίζονταν από χρόνια, σαν να ξανάσμιξαν. Δυο φιλενάδες, δυο γυναίκες που όταν σφιχταγκαλιάστηκαν, έμοιαζε με το σμίξιμο των αδελφών που είτε αγνοούσε η μία την ύπαρξη της άλλης ή είχαν χρόνια να ανταμώσουν.

          Ένα πρωινό Σαββάτου η Άλφα χτύπησε το κουδούνι της Βήτα, μετά από συνεννόηση. Δεν χρειάστηκε να “συστηθούν”, παρόλο που δεν είχε δει η μία την άλλη. Για ώρα έμειναν αγκαλιασμένες. Δεν χόρταινε η μία την παρουσία της άλλης. Τόσο δοτική η Βήτα, που έβγαλε μια χρυσή αλυσίδα από το χέρι της.

          «Θέλω να την φοράς και να νοιώθεις πως είμαι πάντα κοντά σου. Να, πάρε και τούτο το κουκλάκι…»

          Αν γινόταν, θα της έδινε ό,τι είχε και δεν είχε…

          Η Άλφα, που συνήθως ήταν εκείνη που έδινε, ένοιωσε πολύ όμορφα, μα συνάμα και άβολα. Δεν ήταν συνηθισμένη να της χαρίζουν και μάλιστα τόσο απλόχερα… Δεν είχε μάθει να νοιάζονται οι άλλοι για κείνη. Αντίθετα, εκείνη νοιαζόταν για τους άλλους. Αυτούς τους ρόλους είχε στην μέχρι τώρα ζωή της. Εκείνη είχε μάθει και έδινε, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Πώς έγινε τώρα να παίρνει; Πώς θα μπορέσει να ξεπληρώσει όλον αυτόν τον χείμαρρο καλοσύνης; Δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί όλο αυτό…

          Αυτές οι δυο γυναίκες, τώρα, προς το δείλι της ζωής τους, δέθηκαν με μια τέτοια φιλία.

          «Νοιώθω τόσο τυχερή, τόσο ευλογημένη που σε συνάντησα στη ζωή μου, έστω και τώρα…» έλεγε η μία στην άλλη.

          Σαν χαρακτήρες είναι τόσο διαφορετικές. Η Βήτα με ένα αίσθημα της “κτητικότητας”, σε αντίθεση με την Άλφα που αγνοεί την έννοια αυτής της λέξης. Κατά συνέπεια, η μία “ζήλευε”, ενώ η άλλη αρνιέται όλα αυτά τα χρόνια αυτό το συναίσθημα παντελώς.

          Το όμορφο, το πολύ όμορφο σε τούτη τη σχέση ήταν το χιούμορ που διακρίνει και τις δύο. Ένα χιούμορ λεπτό και ας είναι η Άλφα πιο αθυρόστομη από την Βήτα.

          «Ακόμα κι αυτές οι λέξεις έχουν μια γλύκα όταν τις λες…» λέει η Βήτα συχνά-πυκνά και η Άλφα ξεκαρδίζεται.

          Τα μηνύματα που ανταλλάσσουν, πέρα από τις τηλεφωνικές τους συνομιλίες, είναι για να μπουν σε βιβλίο. Μηνύματα νοιαξίματος, μηνύματα αγάπης, αλλά και παρεξηγησιάρικα. Εκείνη που παρεξηγείται εύκολα, είναι η Βήτα και θυμώνει με την Άλφα όταν της λέει:
«Και τι να κάνουμε τώρα;…»

          «Μα δεν θυμώνεις;»

          «Γιατί να θυμώσω, καρδούλα μου; Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του οπτική γωνία, τα δικά του πιστεύω, το δικό του υπόβαθρο, τις δικές του καταβολές. Γιατί, λοιπόν, να στενοχωρηθώ ή να θυμώσω και να μην σεβαστώ την προσωπικότητα του άλλου;»

          Μια από τις πολύ συνηθισμένες συζητήσεις που κάνουν μεταξύ τους και τα βρίσκουν τόσο ταιριαστά οι δυο τους.

          «Δεν πιστεύω να μιλάς και σε άλλους τόσο γλυκά…» είπε η Βήτα μια μέρα.

          «Δεν είμαστε παρθενογένεση, κοριτσάκι μου. Όπως εσύ είχες και έχεις φίλες πριν από μένα, έτσι έχω κι εγώ ανθρώπους που αγαπώ πριν από σένα.»

          «Α, όχι. Εγώ θέλω αποκλειστικότητα.»

          «Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Που σημαίνει πως δεν θα είμαι συνεπής απέναντί σου.»

          «Μα είναι δυνατόν;»

          «Είναι και παραείναι. Όπως, το ότι δεν πρόκειται να σου πω ΠΟΤΕ ψέματα. Μια φορά τόλμησα να πω, στην ηλικία των εφτά, έφαγα τόσο ξύλο από τον πατέρα μου, που από τότε ψέμα δεν ξαναβγήκε από το στόμα μου…»

          «Είσαι το πιο γλυκό παιδί του κόσμου.»

          «Παιδί; Καλέ, τι παιδί; Ναι, δεν έχω βγάλει ακόμα τον φρονιμίτη… Με κάτασπρα μαλλιά, και όχι από ντεκαπάζ, και με τις ρυτίδες να έχουν στήσει τρελό χορό… Άκου παιδί!…»

          Τέτοιες συζητήσεις έκαναν πάρα πολλές. Και πάντα κατέληγαν στο πόσο θαυμάζει και αγαπά η μία την άλλη. Αλίμονο, όμως, αν ξεχνούσε να πει η Άλφα πόσο αγαπάει την Βήτα.

          «Βλέπεις; Καλά λένε: καινούριο καλαθάκι μου και πού να σε κρεμάσω. Να, ξέχασες να μου το πεις…»

          Αν τις άκουγε κανείς, θα νόμιζε πως έχει να κάνει με παιδιά του Δημοτικού, για να μην πω του Νηπιαγωγείου. Πόσο όμορφο ήταν, όμως. Πόσο δημιουργικό και όμορφο είναι να μπορείς να επικοινωνείς ουσιαστικά κι ας μην βλέπεσαι καθημερινά.

          Άλλο ένα αγκάθι σε τούτη τη φιλία· η Άλφα έχει (δημιουργήσει) τόσες υποχρεώσεις, που της είναι αδύνατο να επισκέπτεται την Φίλη της τόσο συχνά, όσο θα ήθελαν και οι δύο…

          Ας είναι ευλογημένες τούτες οι δυο “μικρούλες” και ζουζουνιάρες μεστωμένες γυναίκες και ας ευχαριστήσουν την τεχνολογία που τις ένωσε…