«Ανατροπές», γράφει η Μαρία Πανούτσου

α. Μια ζωή με ανατροπές. Εκεί που φτάνω σε μια κορυφή,  κοιτάζω τη βάση του βουνού και αφήνομαι να κυλήσω  σαν μπαλίτσα μέχρι εκεί. Μέχρι  πού;  Mα μέχρι εκεί, την πεδιάδα και από εκεί στην θάλασσα. Ενδόμυχα, δεν επιθυμώ την σταθερότητα και ας είμαι σταθερή σε πολλά πράγματα. Ο πραγματικός μου εαυτός, είναι το ‘κύλισμα’, άγνωστο προς τα πού.

Μια ανάσα πριν συνεχίσω να καταγράφω την πραγματικότητα, όπως ονομάζουμε τα γεγονότα, σήμερα, ξεκλειδώνω μια άλλη πραγματικότητα, τη δική μου, την αφανή πραγματικότητα, μία από  τις πολλές  πραγματικότητες που  αυτοκαλούμαι να τις ισορροπήσω.

β. Αναγνωρίζω μια  σύμβαση ότι δεν καταλαβαίνω τις έννοιες που μέχρι τώρα  πίστευα ότι κατέχω.

Δεν ξέρω τι σημαίνει φιλία.

Δεν ξέρω τι σημαίνει αγάπη.

Δεν ξέρω τι σημαίνει πίστη.

Δεν ξέρω τι σημαίνει  απώλεια.

Δεν ξέρω τι σημαίνει ανοχή.

Δεν ξέρω τι σημαίνει έρωτας.

Δεν ξέρω τι  σημαίνει ένδεια.

Όλα τα επί μέρους μού φαίνονται άγνωστα. Ξέρω μόνο τη ζωή που με κατακλύζει χωρίς κανένα διαχωρισμό.

 γ. Πώς να δοθείς σε έναν άνθρωπο, αν δεν είσαι ο ίδιος ακέραιος και δυνατός;

δ. Η μνήμη,   όταν ήμουν νέα και  δεν είχα πολλές αναμνήσεις, έπαιζε ένα παιχνίδι. Επεξεργαζόταν τις μνήμες από το παρελθόν της οικογενείας και μου τις παρουσίαζε σαν να ήταν δικές μου.

ε. Υπνοβατούσα, μου είπαν.

    Ήμουν βίαιη, μου είπαν.

   Δεν έβγαινα έξω χωρίς το καπέλο μου και με καινούργιο φουστάνι κάθε φορά, μου είπαν.

   Μάτωνε η μύτη μου, μου είπαν.

   Ήμουν τόσο επίμονη, μου είπαν.

ζ. Η μοναξιά υπάρχει  μόνο στο κεφάλι μας.

 η. Εκπλήσσομαι που έχω αγαπηθεί.

θ. Αν μπορούσα να πεθάνω μέσα στην αγκαλιά του αγαπημένου.

ι. Έχω προδώσει και έχω προδοθεί.

κ. Λέω να κουρευτώ  γουλί,  το έχω απωθημένο, έτσι κι αλλιώς δεν έχω να χάσω πολλά.

λ. Τόσο  αμφιβάλλω για όλους και για όλα που δεν μπορώ να κάνω πια πρόγραμμα, ούτε και για μια μέρα.

 

Αθήνα  1  Μαρτίου  2019

 

Επιστροφή  στα  γεγονότα

Το χαστούκι του πατέρα

Ήταν τόσο άδικο και τόσο αψυχολόγητο το χαστούκι εκείνο, που ποτέ ξανά  ο πατέρας μου δεν προσπάθησε να αμφισβητήσει τα λεγόμενά μου, σε όποιο θέμα και να πρόεκυπτε. Χρόνια  μετά,  αρκετά μετά, θέλησα να μάθω τι θυμόταν από εκείνο το  χαστούκι και τον ρώτησα. Μου είπε: «Δεν θυμάμαι  λεπτομέρειες  αλλά εκείνο τον καιρό  έβλεπα ότι έμπαινες στην  εφηβεία και είχα φοβηθεί  και  μόνο με την ιδέα,  μια  και βρισκόμασταν σε  ξένο κράτος, με άλλη θρησκεία και άλλες αρχές και  αισθανόμουν  υπεύθυνος   που είχα την οικογένεια μου μακριά από την πατρίδα και δοκίμαζαν τόσα νέα πράγματα και καταστάσεις». Ήταν περισσότερο φόβος παρά θυμός η αντίδρασή του αυτή.

Ήμασταν  στη Βαγδάτη του Ιράκ. Εγώ πήγαινα σε γαλλικό σχολείο. Καλόγριες Γαλλίδες καθολικές. Έφευγα το πρωί και  γύριζα στις τέσσερις το απόγευμα. Μια μέρα, όπως περνούσε το σχολικό και εγώ κοίταζα έξω  από το παράθυρο ως συνήθως, κάπου κοντά στο σπίτι που μέναμε, είδα τον πατέρα μου να περνά στο απέναντι πεζοδρόμιο.   Ήταν γυρισμένος προς την άλλη πλευρά και  δεν είδε το σχολικό, εγώ όμως τον είδα και άνοιξα με αυθορμητισμό το παράθυρο και τον χαιρετούσα.  Η συνοδηγός και ο οδηγός τού σχολικού, ανέφεραν το περιστατικό στην αδελφή Ελίζαμπεθ και  εκείνη  κάλεσε τον πάτερα μου με μια επιστολή και ζητούσε να με συνοδέψει  μια μέρα από τις επόμενες στο σχολείο. Αυτό ήταν.  Όταν είδε την επιστολή ο πατέρας  μου χωρίς να με ρωτήσει, ήταν πρωί  παίρναμε το πρωινό πριν φύγω για το σχολείο, βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο και γεύτηκα το χαστούκι.  Εγώ από αντίδραση σε κάτι τόσο  ξαφνικό και στην τόσο  ξένη προς τον πατέρα μου αντίδραση, πήρα το τραπεζομάντηλο που σκέπαζε το τραπέζι και μαζί με  ό,τι είχε επάνω, το σήκωσα και τα έφερα όλα στο πάτωμα. Έτσι τέλειωσε η σκηνή. Βέβαια σε δυο μέρες  -δύο μέρες κατήφειας στο σπίτι- διελευκάνθη η παρεξήγηση και από τότε η εμπιστοσύνη, εδραιώθηκε μεταξύ μας. Το σχολείο  νόμιζε ότι χαιρετούσα έναν νεαρό,  δεν με πίστεψαν  ότι ήταν ο πατέρας μου. Τότε ήταν  πολύ νέος και πολύ όμορφος. Και  το  σχολείο, πολύ αυστηρό.

(ήταν το τρίτο και τελευταίο μέρος, αναφορά στον πατέρα μου)


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη