Ζώντας την εποχή

του μεγάλου εγκλεισμού

όταν η πραγματικότητα

μου γίνεται αφόρητη

όταν η καθημερινότητα

με σφίγγει σαν τανάλια

καταφεύγω

στα ταξίδια του νου

κλείνω τα μάτια και πετώ

πάνω από θάλασσες, ωκεανούς

διασχίζω λίμνες και ποτάμια

χώρες και λαούς επισκέπτομαι

χάνω την αίσθηση του χρόνου

έτσι για λίγο

είμαι σε κατάσταση νιρβάνα

χωρίς επιθυμίες

δίχως πόνο και σκέψεις θλιβερές

όσο αυτό διαρκεί

είμαι σε άλλη διάσταση

κι όσο μπορώ

το κάνω να διαρκέσει

περισσότερο

αυτό το ταξίδι του νου

που με αναγεννά.