Βρισκόμαστε με το τηλεοπτικό μου συνεργείο στους δρόμους της πόλης, για να κάνουμε γκάλοπ σχετικά με το πώς βιώνουν οι κάτοικοι την καραντίνα. Σταματάμε μία καλοντυμένη κυρία, η οποία έχει συνδυάσει ακόμη και τη μάσκα που φοράει με τα ρούχα, την τσάντα και τα παπούτσια της. Δέχεται να μιλήσει για το ρεπορτάζ. Γενικά, απ’ ότι διαφαίνεται, δύο είναι τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Πρώτον, ότι δυσκολεύεται να βρει μάσκες ασορτί με την γκαρνταρόμπα της και δεύτερον, το άνοιξε-κλείσε των καταστημάτων και κυρίως των κομμωτηρίων.

Ο κόσμος που μας βλέπει, σιγά σιγά σταματά από περιέργεια, παρόλο που γνωρίζει ότι πρέπει να αποφεύγεται ο συνωστισμός. Μία άλλη κυρία μουρμουρίζει ότι, επειδή φοράει γυαλιά, που με τη μάσκα θολώνουν, η κατάσταση για εκείνη είναι εκνευριστική.

Ένας νεαρός που την προσπερνά, σχολιάζει:

«Δεν ξέρετε τι λέτε! Η μάσκα είναι πολύ χρήσιμη, γιατί δε με αναγνωρίζουν όσοι τους χρωστάω αλλά, ούτε και οι πρώην μου. Επιπλέον, ζεσταίνει τη μύτη μου όταν κάνει κρύο!»

Ρωτάω μια κοπέλα, γύρω στα  είκοσι, για το πώς περνάει το χρόνο της μέσα στο σπίτι και μου απαντά φόρα-παρτίδα, ότι είναι συνέχεια έξω.

«Καλά, και με τα μηνύματα τι κάνετε;» απορώ κι εκείνη μου απαντά ότι αφού έχει πάρει τον καφέ της σε πλαστικό κι αφού έχει βγει σε κεντρική λεωφόρο, με προσοχή, στέκεται για λίγο πίσω από κάπου που δεν καλοφαίνεται κι αν υπάρχει αστυνομία, τότε στέλνει μήνυμα.

Στην ερώτηση τι μήνυμα στέλνει, μου απαντά:

«Ανάλογα με τα παπούτσια».

Ρωτάω με περιέργεια:

«Δηλαδή;»

Κι εκείνη περιγράφει ότι αν φοράει πλατφόρμες, στέλνει “2” κι αν φοράει αθλητικά, στέλνει “6”.

Ένας κύριος τη ρωτά “Αν είναι Κυριακή που είναι κλειστά  τα μαγαζιά, πλατφόρμες φοράς;”  αλλά απάντηση καμία.

Εκεί, παρεμβαίνει μια κυρία, που διαμαρτύρεται, γιατί έχει κάνει τα πάντα μέσα στο σπίτι, από την πρώτη καραντίνα μέχρι σήμερα. Κατά τα λεγόμενά της έχει “γλύψει” όλο το διαμέρισμα, έχει τακτοποιήσει μέχρι και την αποθήκη, έχει βάψει, έχει φυτέψει – ακόμα και τα παρτέρια της γειτονιάς, τελείωσε και τις ξυλουργικές εργασίες και δεν ξέρει τι άλλο να κάνει πια…!

«Έλα και σ’ εμένα!» ακούγεται μία φωνή από δίπλα.

Ρωτάω τον επόμενο κύριο, αν έχει κατοικίδιο κι αν αυτό τον ευνοεί για να βγαίνει πιο συχνά και μου απαντά ότι δυστυχώς, έχει μόνο ένα χαμστεράκι, που ακόμα δεν είναι εξοικειωμένο με το λουρί!

Μια άλλη παρευρισκομένη, με πιάνει από το χέρι, καθοδηγώντας το μικρόφωνο προς εκείνη και λέει από μόνη της ότι, αυτό που την μπερδεύει περισσότερο είναι το πότε κυκλοφορούμε.

«Μονά ζυγά εννοείτε;» Πετάγεται ένας από πίσω.

«Όχι καλέ» συνεχίζει αυτή. «Click απ’ έξω, μπες μέσα, γύρνα στις 21.00, τα Σαββατοκύριακα στις 18.00 – τι μέρα είναι σήμερα; Ντανταλιάσαμε πια!»

«Έχετε δίκιο» αποκρίνομαι και περνάω στο «και με το εμβόλιο τι γίνεται;»

«Το σύστριγκλο» παίρνει  το λόγο ένας κύριος γύρω στα εξήντα. «Τι θέλεις να γίνει παλληκάρι μου; Σήμερα κάνει το ογδόντα συν, αύριο το 65 μείον και μεθαύριο κάνει η μάνα. Και γιατί να κάνει η μάνα; Να κάνει το 50. Παίζουμε την κολοκυθιά!»

«Όχι, το “μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά”, παίζουμε!»  παίρνει τη σκυτάλη μία άλλη κυρία κι αρχίζει να απαριθμεί: «Στο εστιατόριο κολλάει, στο Μετρό δεν κολλάει. Στο γυμναστήριο κολλάει, στο σούπερ μάρκετ δεν κολλάει! Μας έχουν τρελάνει πια!»

«Εμένα άλλο με απασχολεί» διακόπτει μία τριαντάρα με ωραία σιλουέτα και κολάν. «Η μόνη διασκέδαση που μας έχει μείνει, όσο είμαστε κλεισμένοι μέσα, είναι το φαϊ! Θα γίνουμε σα μπαλότσες!»

«Ή αλκοολικοί» συμπληρώνει ο διπλανός της.

«Θα γλιτώσουμε από τον κορωνοϊό και θα πάθουμε κατάθλιψη» λέει μία άλλη.

«Φοράω τα καλά μου και βάφομαι για να πετάξω τα σκουπίδια. Δε βάζω μάσκα μέχρι τον κάδο, για να φαίνομαι ωραία γιατί έχω βαρεθεί να με βλέπω με τις πιτζάμες και τις φόρμες!» συνεχίζει η φίλη της.

«Εγώ, θα ήθελα να σας ρωτήσω, μιας και είστε των μέσων, πότε θα «φάμε το επόμενο φρικασέ»; Πότε θα γίνουν τα πράγματα πιο σκληρά; Γιατί δεν έχω προλάβει να γεμίσω τον καταψύκτη μου» λέει μία τσουπωτούλα άνω των πενήντα πέντε.

«Εννοείτε… πότε θα πάμε σε σκληρό lock down;»

«Ναι, αυτό» απαντά εκείνη.

«Όπως δείχνουν τα πράγματα, σύντομα κοπέλα μου» λέει ένας κύριος κουνώντας το κεφάλι του.

«Εμένα που μου χάλασε το τηγάνι, αν κλείσουν τα μαγαζιά, τα σούπερ μάρκετ πάλι δε θα πουλάνε όλα τα είδη;» Αναρωτιέται μία μικρόσωμη ξανθιά.

Ο ηχολήπτης με τραβάει από το μανίκι.

«Φίλε, πάμε να φύγουμε» μου ψιθυρίζει «έχουμε αρκετά πλάνα. Θα τα παίξουμε αμοντάριστα».

«Μωρέ, αμοντάριστα είναι εδώ και καιρό» σκέφτομαι από μέσα μου, ευχαριστούμε τον κόσμο που συμμετείχε, μαζεύουμε τα μικρόφωνα, τα καλώδιά μας και όλα τα συμπράγκαλα και μπαίνουμε στο βαν.