«Αλλιώτικη Άνοιξη», ένα κείμενο του Σπυρίδωνα Τρούσα για τη λογοτεχνική δράση «Μένουμε σπίτι»

Το Μεγαλοβδόμαδο  πλησιάζει  και η σκέψη μου, στις δύσκολες τούτες μέρες της μοναξιάς και της απομόνωσης, πάει στις Πασχαλιές  που πέρασαν. Τότε που οι εκκλησιές ήταν γεμάτες από κόσμο. Το  άρωμα  των λουλουδιών αντάμωνε  με τη μοσχοβολιά απ’ το λιβάνι  και oι ψαλμωδίες   των ιερέων  με  τις προσευχές των πιστών. Τότε που  η ομορφιά της φύσης έσμιγε με το νου και την  ψυχή.

«Ω  γλυκύ μου έαρ» ψιθυρίζω και σκέφτομαι πως τούτη δω η  άνοιξη δεν μοιάζει με τις άλλες.

Και φέτος η  Mάνα γη φόρεσε τα  καλά της και περιμένει να γιορτάσουμε μαζί το γυρισμό της Περσεφόνης και την Ανάσταση του Κυρίου. ‘Ομως εμείς  θα απέχουμε, τείχη ψηλά οι συνθήκες μας επέβαλαν. Ο Φόβος  και ο θρήνος για όσους διάβηκαν ήδη τον Αχέροντα, μας κόβει την ανάσα κι αναρωτιόμαστε το αύριο τι θα φέρει;

Ακούω νοερά  τις  νεανικές φωνές των μυροφόρων  να ψάλλουν το τροπάριο της Κασσιανής…                                                                                                                                  

«Η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή». H MΜαγδαληνή γονατισμένη, φιλώντας και νίβοντας με μύρα τα πόδια του Χριστού,  ζητά συγχώρεση  των αμαρτιών της.

Και  διερωτώμαι  εάν σήμερα  η κοινωνία μας έχει το σθένος να ζητήσει άφεση για τα αμέτρητα εγκλήματα και λάθη που έχει κάνει;

Από την οθόνη της τηλεόρασης καθημερνά περνούν εικόνες φρίκης. Σεισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές, πάγοι που λιώνουν, ψάρια που ασφυκτιούν σε πλαστικές σακούλες. Αθώα πλάσματα  που σβήνουν στη δίνη των  πολέμων  που ξεσπάνε εξ αιτίας της μισαλλοδοξίας και της απληστίας ορισμένων  πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών. Παιδιά σκελετωμένα, πεινασμένα και ανήμπορα. Ξεριζωμένους πρόσφυγες σε άθλιους καταυλισμούς. Ζωές που αφαιρούνται καθημερινά για μια ασήμαντη αφορμή και φορτηγά, πολλά φορτηγά με φέρετρα, τις τελευταίες μέρες.  Ας όψεται ο κορονοϊός.

«Νίπτω τας χείρας μου» φώναξε ο Πόντιος Πιλάτος,  όπως φωνάζουμε και μεις για όλα αυτά που γύρω μας συμβαίνουν,  αποποιούμενοι κάθε ευθύνη.

«Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι» ήταν η απάντηση του Χριστού προς τους σταυρωτές του και συλλογίζομαι  εμείς πότε  θ’ αντιληφθούμε  το βάρος των πράξεων μας.

Θυμάμαι τα λόγια του παπά Mήτσου όταν διάβαζε, με τη στεντόρεια φωνή του, στο Ευαγγέλιο  τα λόγια του Ιούδα:

«Τί θέλετέ μοι δοῦναι κἀγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια.»

 Όμως μήπως και σήμερα ιδανικά και συνειδήσεις και άλλα πολλά δεν  θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος,  χωρίς ένα  ίχνος ντροπής.

«Τον Βαραβά ή τον Χριστό, ποιόν να σταυρώσω;» ρώτησε και πάλι ο Πόντιος Πιλάτος.

«Ποιος θα σταυρώσει και ποιος θα σταυρωθεί στο Γολγοθά του σήμερα;» ρωτάω.

«Μα φυσικά ο  Άνθρωπος… Τον ‘’άνθρωπο’’!» φωνάζω πάλι εγώ αυθόρμητα.

Όμως ηχούν  στ’ αυτιά μου τα παραπονεμένα λόγια του Χριστού: «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί»…

«Mα ναι, υπάρχει σωτηρία» ξανασκέφτομαι.

Αν  δώσουμε όλοι μαζί  υπόσχεση για ένα αύριο ‘’Αγάπης’’ και αν   ψάλλουμε  γονατιστοί μπροστά στον Παντοδύναμο το «Κύριε Ελέησον»,  χαρμόσυνη  η Ανάσταση θε να ‘ρθει.

 


Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση “Μένουμε σπίτι”.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη