«Αλεξία Βίκτωρος», παρουσιάζει ο Κυριάκος Στυλιανού

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!

 

Για το μήνα Ιούνιο, η στήλη μας παρουσιάζει τη νεαρή ταλαντούχα ποιήτρια Αλεξία Βίκτωρος, η οποία διακρίνεται για την τόλμη και το βάθος των στίχων της.

 

Η Σύλβια και οι βγαλμένες τιράντες

 

«Κλέφτρα!

–πώς σύρθηκες μέσα του
πώς σύρθηκες μονάχη
μέσα στο θάνατο που επιζητούσα τόσο έντονα,

για τόσο καιρό […]»

Anne Sexton, «Ο θάνατος της Σύλβια» (Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου)

 

Σε ένα δωμάτιο γαλάζιο,
με λαδί πλατίνα,
χόρευα ξέντυτη με ορθάνοιχτα την πόρτα.
Σαν ουρανός
με χίλια μίλια θυμάρι.
Έβλεπα τον μπαμπά μου απέξω να με παρατηρεί. Χαμογελούσε. Έλαμπε. Σαν ήλιος. Σαν φωτιά.

Κάπνιζε το στήθος μου,
με μια φωτιά
που λύγιζε όταν είχε φως από ήλιο – διότι μόνο
αυτό το φως εμπιστευόμουν,
τα υπόλοιπα ήταν κίτρινοι φανατισμοί,
δικά μου ξόρκια,
από λάστιχο και γκάζι – ‘κείνη τη φωτιά,
όποτε ερχόταν,
δεν την άντεχα με τίποτε.

Θαρρώ πως μόνο εγώ τα έβλεπα
στον θάνατό μου.

Μόνο με δυο τιράντες ήμουν τότε
κι έτρεχα μες στο δωμάτιο,
Εβραία,
ξυρισμένη,
με ένα χακί ράδιο στο δεξί μου
να παίζει βίντεο από παλιό καμπαρέ – κι εκεί,
ξαφνικά,
μαύρισαν οι ήλιοι που ‘βλεπα.

Κι έβρισκα ένα χέρι να με κρατά σφιχτά,
από τη μέση,
ένα άλλο πιο χαμηλά,
κι ένα τελευταίο να σβουρίζει –
ατσάλι, ξιφίας και ένας ξερός λογαριασμός –
να με κοπανάει με το ραδιόφωνο,
να παίζει το αγαπημένο του τραγούδι,
αυτό που άκουγε κάθε Κυριακή.
Καίγομαι.
Μου ‘βγάζε τρυφερά
τα σχοινιά μου,
που ‘ταν κρεμασμένα
στις γάμπες
και έσταζε,
θυμάμαι,
ζουμί από αρνί και αίμα,
σαν Σωσίας με δεύτερη ψυχή,
σαν εμένα,
που ορκίστηκα τον τελευταίο μου χορό,
γυμνή,
με πρόχειρες ζαρτιέρες,
που μπήκαν όπως να ‘ναι.

Μα ένιωθα χαρά,
τόση χαρά,
όταν τον έγδερνα επιτέλους
με δυο ψυχές,
που πεταμένες
ανασταίνονταν κάθε τρεις μέρες.

Τόσο πρόστυχα ντυμένη
άφησα τα δυο σχοινιά που κρέμονταν ακόμα
να χαράζουν πάνω του
κάτι από Τζεντιλέσκι. Σαν ζαρτιέρες. Σαν ηλιόλουστα παιδιά.
Κάθε τρεις,
αυτά φορούσα.

Μα ό,τι κι αν του έκανα,
δεν έμοιαζε με γυναίκα.
Κι έμεινα μόνη,
να αντροφέρνω ξώφαλτσα.

 

 

 

Λόγω οικογένειας

«Εσείς μας φέρνετε στη ζωή,
εσείς αφήνετε τον φτωχό να χρεωθεί»

Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε

 

Προτιμώ να με χρυσώνει ο ήλιος.
Μόνο έτσι
νιώθω
πως γεννήθηκα
χωρίς την ενοχή των φτωχών.

 

 

Ο όρκος της άπιστης

 

Ορκίζομαι
στον ύποπτο και δύσμοιρο Θεό που φαντάζομαι
ότι δε θα ερωτευτώ ποτέ
τόσο πολύ τον εαυτό μου,
ώστε να μισήσω άντρα.

Πάντα θα εκδικούμαι κάτι περισσότερο απ’ τη φυλή μου.
Μα όχι άνθρωπο.

 

 

Το όραμα του ναύτη

 

Γεμίσαμε με λάθος σύνορα
τα όνειρα
των θαυμάτων.
Μα πετούν,
ξεφεύγουν ώρες-ώρες
κι αυτά.
Τουλάχιστον,
φαίνονται περισσότερο ελεύθερα
από τους ανθρώπους – θυμάμαι, το συζητούσαμε με έναν Θεόδωρο απ’ τα παλιά
μες στη θάλασσα.

Όπως στην αυγή,
εκείνη την άχαρη ταφή όλων των χριστιανών,
που πιάνεται ελάχιστα
και χάνεται μες στη θέα του Ντεκάρτ,
ακόμα κι έτσι,
θα φωνάζω στα πουλιά:
«Σκοτώστε με,
επιτέλους!»

 

 


Η Αλεξία Βίκτωρος γεννήθηκε το 2001 στη Λευκωσία. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου. Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση. Έχει βραβευτεί δύο φορές με το Πρώτο Βραβείο Ποίησης στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό για την προώθηση της Γαλλικής Γλώσσας που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Μελών του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικα ΑΜΟPA (2017 και 2019). Ποιήματά της έχουν βραβευτεί  από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδας (Ε.Π.Ο.Κ.), τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού Νεανικού Βιβλίου, την Εταιρεία Λόγου – Τέχνης και Πολιτισμού «Ιδεόπνοον» και το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας στο πλαίσιο διεθνών, πανελλήνιων και παγκύπριων διαγωνισμών ποίησης. Παράλληλα, ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και έχουν αναρτηθεί σε σελίδες του διαδικτύου.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη