«Αδυναμία μου μεγάλη…», γράφει η Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη

‘’Αδυναμία μου μεγάλη  αρρώστια μου παντοτινή

χωρίς εσένα δε θα ζούσα  στον κόσμο αυτό ούτε στιγμή…’’

Αυτό το τραγούδι έχω επιλέξει ανάμεσα σε δεκάδες άλλα για μας τους δυο. Απερίγραπτα συναισθήματα  με πλημμύρισαν σαν το άκουσα. Το τραγουδούσα και σκεφτόμουνα πόσο μας ταιριάζει.  Και πόσο περίεργο είναι που αυτοί οι στίχοι μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματα και πολλών άλλων ζευγαριών. Σκεφτόμουνα πόσο κοινά είναι κάποια  αισθήματα. Ο πόνος, η χαρά, η αγάπη, η νοσταλγία.  Η μόνη ίσως διαφορά  είναι στην ένταση που τα βιώνει ο κάθε άνθρωπος  σε κάποιες στιγμές στη ζωή του.

Συνηθίζεται πιστεύω σ’ αυτή την ηλικία που είμαστε σήμερα, να νιώθουμε την ενδόμυχη ανάγκη να γυρίσουμε νοερά προς τα πίσω. Να ταξιδεύουμε με τη μνήμη μας στις όμορφες στιγμές μας. Να κάνουμε ένα γλυκό πισωγύρισμα σε όσες στιγμές μοιραστήκαμε με τους αγαπημένους μας. Να αποζητάμε με λαχτάρα αυτό το ταξίδι του νου, γυρεύοντας  να επισκιάσουμε  όλα όσα  μας βαραίνουν με την πάροδο του χρόνου.

Νιώθουμε ακόμα την ενδόμυχη ανάγκη να κάνουμε έναν  απολογισμό  της μέχρι τώρα πορείας μας στη ζωή. Να ξεκαθαρίσουμε όσο μπορούμε το τοπίο γύρω μας, κοιτώντας τα λάθη μας κατάματα, τις επιλογές μας, τις αποφάσεις που πήραμε σε δύσκολα σταυροδρόμια της ζωής. Μετράμε ποια από τα όνειρά μας πραγματοποιήθηκαν και πόσα απ’ αυτά δεν καταφέραμε να υλοποιήσουμε. Μετράμε τους αγώνες μας που στεφανώθηκαν με επιτυχία αλλά και τους στόχους που δεν επιτεύχθηκαν παρά τις  προσπάθειες και τους κόπους μας. Μετράμε τις στιγμές που λυγίσαμε αλλά κι εκείνες που δεν τα παρατήσαμε και παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια καταφέραμε και προχωρήσαμε με δύναμη για να φτάσουμε εκεί που πραγματικά πόθησε η ψυχή μας. Και τότε μας πλημμυρίζουν πρωτόγνωρα συναισθήματα, άλλοτε  θετικά κι άλλοτε αρνητικά.

Όλοι μας αλλάζουμε με το πέρασμα του χρόνου.  Κάθε ηλικία εκτιμάει διαφορετικά πράγματα.  Ακόμα και στις μουσικές επιλογές… Σκέφτομαι πόσοι στίχοι μας έχουν σημαδέψει κατά καιρούς στη ζωή μας. Πόσες φορές δεν ακούσαμε ένα τραγούδι σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή και το συνδέσαμε με τη χαρά ή με τη λύπη μας; Πόσα χορέψαμε, πόσα αφιερώσαμε, με πόσα δακρύσαμε. Αλλά σήμερα για μας, ένα απ’ αυτά, είναι ετούτο το δικό μας.

‘’Αδυναμία μου μεγάλη   για μένα δεν υπάρχει άλλη

τόσο μεγάλη αδυναμία   που δυο καρδιές τις κάνει μια…’’

Όταν θέλω να αποφορτιστώ από την καθημερινότητα κι όλα τα προβλήματα που μας  δυσκολεύουν, ξαπλώνω στο κρεβάτι και κλείνοντας τα μάτια ανακαλώ όμορφες εικόνες απ’ τα παλιά.  Αφήνω τις σκέψεις μου να πετάξουν στις πιο όμορφες και δυνατές στιγμές που ζήσαμε μαζί.  Άλλωστε λένε πως οι αναμνήσεις  χρησιμοποιούνται ως θεραπευτικό μέρος στην ψυχολογία.


Ακούστε το τραγούδι «Αδυναμία μου…»


Αφήνω ελεύθερο το νου να τρέξει με λαχτάρα στις χαρές και στα γλέντια που μοιραστήκαμε με αγαπημένους μας φίλους. Στις ανέμελες ώρες που περνούσαμε κάποτε οι δυο μας σε μια παραλία δίχως τίποτα ακόμα να μας προβληματίζει. Όπως εκείνο το δεκαήμερο στη Σαντορίνη και το άλλο  στην Πάρο κι εκείνο στο Τολό, στην Κρήτη, στην Κεφαλονιά, στην Κέρκυρα κι εκείνο το τριήμερο στην Ύδρα και στις Σπέτσες. Κι ύστερα στα όμορφα καλοκαίρια με τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τ’ αδέρφια μας. Τότε που η ανέμελη νιότη, μας επέτρεπε να ξεφεύγουμε πιο συχνά απ’ την πεζή καθημερινότητα.

Οι εικόνες αυτές έχουν τόση δύναμη που με φορτίζουν με θετική ενέργεια για καιρό.  Και συνεχίζει ο νους να τρέχει και να φτερουγίζει σε μικρές πολύτιμες στιγμές δικές μας. Πώς να ξεχάσω εκείνον τον χορό  που μου αφιέρωσες το  τραγούδι  που  λάτρευα;  Πώς να ξεχάσω τα ραβασάκια που στέλναμε ο ένας στον άλλον μέσα στην τάξη, όταν ακόμα ήμασταν μαθητές; Τα τραγούδια που αφιερώναμε στους πειρατικούς σταθμούς στην εφηβεία μας;  Τα πολυσέλιδα γράμματα που σου έστελνα όταν έφυγες φαντάρος κι ήταν η πρώτη φορά που χωριστήκαμε; Πώς να ξεχάσω την απερίγραπτη χαρά μας όταν κρατήσαμε στην αγκαλιά μας το πρώτο μας παιδί; Κι ύστερα την ευτυχία που νιώσαμε σαν αποκτήσαμε το δεύτερο; Κι εκείνη την απρόσμενη χαρά που μας έδωσε η είδηση για τον ερχομό του τρίτου;  Οι αναμνήσεις είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουν χτίσει δυο άνθρωποι  μεταξύ τους. Είναι ο θησαυρός που κρατάμε στην μνήμη μας σε περίοπτη θέση για να τις ανακαλούμε στις δυσκολίες και να μας απαλύνουν τις πληγές.

Η μνήμη όμως δεν είναι επιλεκτική και συχνά προσκαλεί από μόνη της και εικόνες από τις δύσκολες στιγμές που περάσαμε. Πώς να σβήσω απ’ τη μνήμη μου εκείνη τη φορά που κλαίγαμε οι δυο μας αγκαλιασμένοι στον διάδρομο ενός νοσοκομείου; Τότε που, όπως έλεγες, φτάσαμε ως το γκρεμό και ξαναγυρίσαμε πίσω. Κι εγώ συμπληρώνω, με τη βοήθεια της Παναγιάς.  Είναι στιγμές που ποτέ δε θα μας εγκαταλείψουν, ακόμα κι αυτές που προσπαθούμε να τις αποδιώξουμε γιατί μας ξυπνάνε τον πόνο. Αυτές οι δύσκολες στιγμές που μοιράζονται οι άνθρωποι είναι ικανές να τους ενώσουν  για μια ολόκληρη ζωή.  Ο  πόνος σίγουρα δένει όπως η χαρά κι είναι τόσα πολλά αυτά που μας διδάσκει η ζωή μετά από ένα δυνατό χαστούκι. Κάποιες εικόνες δε σβήνουν ποτέ. Κάποιες στιγμές έχουν τόση μεγάλη αξία και δύναμη που μπορούν να επισκιάσουν οτιδήποτε άσχημο.  Έναν καβγά, μια έντονη διαφωνία, μια απογοήτευση, όλα αυτά που κατά καιρούς συμβαίνουν ανάμεσα στα ζευγάρια.

Ο ήρωας του Έρμαν Έσσε στο αγαπημένο μου μυθιστόρημα ‘’Γερτρούδη’’ ξεκινάει τον απολογισμό του με μια φράση δυνατή: ‘’Δεν θα άλλαζα τις πιο δυστυχισμένες μέρες της ζωής μου με όλες μαζί τις ευτυχισμένες.’’  Το διάβασα  πρώτη φορά σε νεαρή ηλικία και προβληματίστηκα πολύ. Σήμερα αντιλαμβάνομαι απόλυτα τη σημασία αυτής της φράσης. Ο πόνος είναι αυτός που σου δίνει τα πιο δυνατά συναισθήματα,  υπερβαίνει ακόμα κι εκείνα της  χαράς και του γέλιου.  Ο πόνος και οι δοκιμασίες της ζωής σε δένουν άρρηκτα με τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Η διαδικασία του απολογισμού,  σε μένα τουλάχιστον, λειτουργεί θετικά. Γυρίζοντας κάθε φορά προς τα πίσω ανακαλύπτω με ικανοποίηση πως,  αν μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω απ’ την αρχή τη ζωή μου, ελάχιστα πράγματα θα ήταν αυτά που θα άλλαζα. Κυρίως πρακτικά. Καταλήγω, μάλιστα, πως ίσως να έκανα ξανά τα ίδια λάθη. Γιατί όλοι γνωρίζουμε πως μαθαίνουμε πολλά απ’ τα λάθη μας. Αποκτάμε εμπειρίες μέσα απ’ αυτά. Κι ίσως, αν δεν κάναμε αυτά τα λάθη ή δεν παίρναμε αυτές τις αποφάσεις δεν θα ήταν ίδια και η πορεία μας.

Ζηλεύω τους ανθρώπους που εκφράζουν με άνεση τα συναισθήματά τους. Και το θυμό και την αγάπη τους. Ιδιαίτερα αυτούς που μιλάνε για όσα νιώθουν, που δε διστάζουν να λένε σ’ αγαπώ κάθε μέρα στα αγαπημένα τους πρόσωπα.  Κι αν άλλαζα κάτι στην πορεία μου θα ήταν αυτό. Θα  γινόμουνα πιο  εκδηλωτική και πιο  διαχυτική με τους αγαπημένους μου. Με σένα, με τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τ’ αδέρφια μας.

Ακούμε πολύ συχνά από ανθρώπους να ομολογούν με πικρία πως δεν πρόλαβαν να ανοίξουν την καρδιά τους σε αγαπημένα τους πρόσωπα και να τους πούνε όσα τρυφερά συναισθήματα έτρεφαν για εκείνους. Δε θέλω με τίποτα ν’ ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων, γι’ αυτό και αποφάσισα να μοιραστώ αυτό τον απολογισμό ζωής μαζί σου.

Ειδικά οι σχέσεις μεταξύ των συντρόφων, πιστεύω πως είναι κομβικής σημασίας για  την καλή ψυχολογία μας. Τον χρόνο όμως, μες στην ψυχρή καθημερινότητα, είναι δύσκολο να τον χειριστούμε  όπως πραγματικά ποθούμε. Δεν είναι εφικτό να τον μοιράσουμε ισάξια στους ανθρώπους που αγαπάμε.  Κι ας γνωρίζουμε όλοι μας καλά,  πως οι σχέσεις μας με τους αγαπημένους μας καθορίζονται από την επιθυμία μας να είμαστε μαζί τους.

Σήμερα θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό το υπέροχο ταξίδι που μοιράστηκες μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια. Να σου πω πόσο περήφανη κι ευτυχισμένη νιώθω που καταφέραμε και δε λυγίσαμε στα δύσκολα, που η αγάπη μας στάθηκε το εφόδιο και το όπλο ενάντια σ’ όλες τις αναποδιές που μας επιφύλασσε η ζωή στο διάβα της. Καταλήγοντας, θέλω επίσης να σου εξομολογηθώ, πως αν μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία τίποτα δε θ’ άλλαζα στη ζωή μου όσο αφορά εμάς τους δυο. Ξανά εσένα θα ερωτευόμουν, πάλι εσένα θα διάλεγα για πατέρα των παιδιών μου, ξανά μ’ εσένα θα περπατούσα στη ζωή. Το ίδιο τραγούδι θα σου  χάριζα. Είναι φορές που θαυμάζω στ’ αλήθεια τους ποιητές. Θα ήθελα να μπορούσα να είχα γράψει αυτούς τους στίχους για σένα και μόνο.  Αλλά δεν είμαι ποιήτρια. Μπορώ όμως να στους αφιερώσω.  Σε σένα. Το άλλο μου μισό.

‘’Αδυναμία μου μεγάλη   πόνος μου έγινες γλυκός

αναπνοή μου και ψυχή μου  αστέρι ελπίδα μου και φως

Αδυναμία μου μεγάλη   για μένα δεν υπάρχει άλλη

τόσο μεγάλη αδυναμία   που δυο καρδιές τις κάνει μία…’’


[Δώρο αγάπης το διήγημα «Αδυναμία μου μεγάλη» και πώς θα μπορούσαμε να αρνηθούμε μια τέτοια χάρη στην αγαπημένη μας συγγραφέα και συνεργάτιδα Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη, ειδικά σήμερα που είναι η γιορτή της. Έκλεισε η σειρά «Ένα τραγούδι για σένα», μα πάντα είναι καλοδεχούμενο ένα ακόμα καλό διήγημα!

Τις ευχές μας Νίκη, τις ευχαριστίες μας για τα τόσα όμορφα έργα σου που μας εμπιστεύτηκες.

Για τη Λόγω Γραφής,

Κατερίνα Ευαγγέλου Κίσσα]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη