Έγραφε η Αγγελικούλα από μικρό παιδί. Κρατούσε ένα τετράδιο με μικρές καρδούλες και λουλουδάκια στο εξώφυλλο, σα φυλαχτό. Άλλοι κρατούσαν την αγαπημένη τους κουβερτούλα να τους θυμίζει τα παιδικά τους ή τα βαφτιστικά τους, που τους είχε φυλάξει η μαμά και μύριζαν περισσότερο ναφθαλίνη πια παρά παιδικότητα.

Της Αγγελικούλας τα γραφτά, όμως, μύριζαν αθωότητα, γνήσια αγάπη, αληθινή αναζήτηση και τα τελευταία της, γιατί το τετράδιο είχε αλλάξει πολλές φορές, κάτι από άνοιξη…

«Πρέπει να μπορούμε να συνεχίζουμε. Με την αγάπη, όλα τα νικάει κανείς. Ακόμα και τον θάνατο. Γιατί με την αγάπη δεν παύεις ποτέ να ελπίζεις.»

Με τέτοιες σκέψεις να καθορίζουν τη ζωή της, η Αγγελική είχε μετατρέψει τη μοναξιά σε μοναχικότητα, την περίσσια αναίδεια του κόσμου σε προσωπικό της πρόβλημα.

«Πότε γίνονται οι άνθρωποι ανθρώπινοι; Μόνο όταν η ίδια μοίρα χτυπάει την πόρτα τους. Μέχρι να καταλάβουν πως όλοι κάτω από τα πόδια του ίδιου Θεού περπατάμε τις ζωές μας. Κι είναι τόσο μικρές για τόσο μίσος, για τόσο χάσιμο, για τόση υποκρισία».

« Γιατί φοβόμαστε την αλήθεια; Οι καθρέφτες δεν γίνηκαν για να χαιρόμαστε μόνο την ομορφιά μας. Γίνηκαν για να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στα μάτια ως τα κατάβαθα της ψυχής μας και να μην ντρεπόμαστε».

«Θαρρείτε πως η αγάπη είναι ένας άκαμπτος κώδικας ηθικής. Ναι, είναι. Με την αγάπη, πρέπει να είναι κανείς απόλυτος. Δεν σηκώνει μήπως, γιατί, ίσως, η αγάπη. Αγαπώ σημαίνει είμαι αληθινός, δίνομαι, μοιράζομαι, χαίρομαι με τη χαρά και πονώ με τη λύπη, αγαπώ σημαίνει δεν φοβάμαι. Γιατί, ίσως, έχω φοβηθεί πάρα πολύ, και με την αγάπη, τον πόνο και τον φόβο, δεν έχει τέλος.»

Ετούτα τα γραφτά τα κράταγε κάτω απ’ το μαξιλάρι της τη νύχτα για να την συντροφεύουν στα όνειρά της. Ταξίδευε στα όνειρα, ταξίδευε και στη ζωή. Αερικό, πιο πάνω από τη γη τα βήματά της, τα μάτια της κι η αγκαλιά της, θαρρείς, αγκάλιαζαν όλον τον κόσμο.

«Είχε μια θλίψη η Παναγιά στα μάτια της χτες βράδυ.

Κρατούσε, λέει, ένα κερί και φώτιζε τον κόσμο.»