Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,

ουδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη,

μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,

κι ώμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.

Δ. Σολωμός

Θυμάμαι…

Ήσουν ένα βιβλίο. Ένα άσπρο χαρτί με μαύρα γράμματα καθόλου ερεθιστικό. Έμοιαζες με τα  ειδοποιητήρια  κηδειών. Το εξώφυλλο  είχε κάπου στο κέντρο ένα μικρό λουλουδάκι, μαύρο και αυτό.

Κάθε Πάσχα μόλις έκλεινε το σχολείο για τις παραδοσιακές διακοπές,   μηχανικά  πήγαινα στην βιβλιοθήκη και  έπαιρνα από το ράφι  «το λευκό βιβλίο»,  έτσι είχε τυπωθεί στο μυαλό μου.  Θέλω να είμαι ακριβής.  Το εξώφυλλο ήταν μόνο το αρχικό κάλεσμα για μια περιπέτεια που ξεκινούσε με το κράτημα του βιβλίου στα χέρια μου. Πότε το  πρωτοάνοιξα το βιβλίο αυτό, δεν θυμάμαι. Όμως  από  τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου και αργότερα στο Λύκειο, το βιβλίο  με συντρόφευε τα βράδια  στο κρεβάτι μου ή  τα μεσημέρια  στην πολυθρόνα του πατέρα μου,  που συνήθως το  μεσημέρι  ήταν εύκαιρη για μένα σε όλο το διάστημα των διακοπών  του Πάσχα. Είχε την μυρωδιά  της Άνοιξης στις σελίδες του. Είχε  την μυρωδιά  της εκκλησίας, που με μάγευε με το τελετουργικό του Πάσχα.

Ήταν  η άνοιξη που τόσο με ζάλιζε/ η τραγουδισμένη από τους ποιητές γιορτή /  ήταν η προφητική θλίψη γιατί Άνοιξη πέθανε ο πατέρας μου / ήταν  το  μότο του   Αθανάσιου Διάκου / με το  «για δες  καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει»/ ήταν  το περιεχόμενο του βιβλίου/ που με οδηγούσε σε δρόμους  μοναχικούς/ ήταν η αγγλική γλώσσα που μάθαινα  παιδί  και που η λέξη Resurrection [1] /  μου έλεγε τόσα πολλά  /όσα και η δική μας Ανάσταση;

Ήταν όλα αυτά, μα κυρίως η ιστορία  ενός μοναδικού άνδρα που περιέγραφε  το άσπρο βιβλίο και που ήταν για χρόνια και είναι,  ένα πρότυπο  πνευματικό, ένα σύμβολο  που χαρίζει  νέα διάσταση  στην ζωή μου. Κάθε χρόνο διάβαινα μαζί του την σύντομη ιστορία του, από την γένεση του μέχρι τη σταύρωση   και βήμα-βήμα  έφτανα στην Resurrection [1].

Η ιστορία του  Ιησού,  ישוע Γιέσουα [2], τελειώνει  με τον θάνατο και την Ανάσταση αυτού του ανθρώπου, του Θεανθρώπου. Μου άρεσε που  επέστρεφε. Τον έβλεπα να γυρίζει στους μαθητές του και μετά να επιστρέφει στην φύση όπως του έπρεπε. Ήμουν μαγεμένη από την ύπαρξη του και καταλάβαινα με την καρδιά μου,  τι εννοούσε με την Ανάσταση του. Το βιβλίο  το διάβαζα μια φορά το χρόνο  κάθε μεγάλη εβδομάδα και με  που το άνοιγα,  εικόνες από όλα τα Πάσχα  της ζωής μου ξεπηδούσαν, με τις μυρωδιές από λουλούδια από μεζέδες από κρασί και λιβάνι και η μορφή του  Ιησού,  είτε ως παΐδι, είτε ως έφηβος είτε ως άνδρας,  στον δρόμο του μαρτυρίου.

Είχα ανάγκη την ιστορία του  που με συνέδεε με την φύση του ανθρώπου και  την φύση της ίδιας της ύπαρξης του κόσμου. ‘Αυτός’ έδινε νόημα στην Άνοιξη, στους αγρούς που πλημμύριζαν με παπαρούνες  και μαργαρίτες. Στα κόκκινα χαλιά στις πλαγιές των βουνών, στο στόλισμα των επιταφίων με τα λουλούδια της εποχής.  Δεν είναι τυχαίο καθώς άνοιγα το βιβλίο, που το σώμα μου θυμόταν από τις προηγούμενες χρονιές και  μύριζα..  ναι μύριζα,  τις ανεμώνες   και τις πασχαλιές, τα γαρίφαλα και τα αγριοτριαντάφυλλα, καθώς διάβαζα τις λέξεις.

Όταν τελείωνε το Πάσχα, οι γιορτές, οι διακοπές με την επιστροφή στο σχολείο, η βεβαιότητα ό τι σε ένα κύκλο  ενός χρόνου θα  ξαναζήσω την εμπειρία αυτή,  με γέμιζε αισιοδοξία και μου χάριζε υπέρμετρη δύναμη και καθαρότητα.

Το βιβλίο επανατοποθετείτο στην βιβλιοθήκη, στην πλευρά  που είχα δημιουργήσει την δική μου συλλογή, μαζί με τον Λόρδο Μπάιρον, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Ντοστογέφσκυ,  τον Τολστόι,  τον Παπαδιαμάντη,  τον  Ιωάννη του Σταυρού,  τον Μαβίλη,  τα παραμύθια του Άντερσεν και τις ιστορίες από την παλαιά Διαθήκη.

 Κέα,  Παραμονές του Πάσχα 2017

[1] Resurrection: στα αγγλικά, Ανάσταση.

[2] Αραμαϊκή γραφή του Ιησού (Γεσουά)