Κάθε πενήντα χρόνια κι εκατό ξυπνώ λουλούδι στον αλλόκοτό σου το βυθό

μάγισσα τριανταφυλλιά με συκώτι πορφυρό να αιματώνω το κρυφό σου μυστικό

ριζωμένη μέσα σου με σιγουριά να σ’ έχω και με το γατίσιο μάτι μου να σε προσέχω

γύρω σου πλεγμένη αγιόκλημα χιλιόχρονο να ελίσσομαι  σε κόσμο ολιγόχρονο

στις φλέβες σου κισσός γυαλιστερός ρουφώ το αίμα σου σαν όφις νηστικός

και παπαρούνα κρέμομαι εκθαμβωτική στων αδένων σου την μυστική σιωπή

τρυφερά σε περιθάλπω, ασφοδήλι φθονερό και με γάλα ναρκωμένο σε κρατώ

λεβάντας φυλλαράκι με φαρμάκι σε μυρώνω το σκουλήκι, αγέννητο σκοτώνω

ώσπου γιασεμί τυλίγομαι παραπλανητικό και στα σπλάχνα μου υφαίνω ιστό

και περιμένω κλαίουσα αρχαία  ιτιά που ξεροψήνεται  μες στη δική σου την φωτιά

μέσα του  να παρασυρθείς κι όταν πια στ΄ αγκάθι μου γερά παγιδευτείς

αράχνη σαρκοβόρα εγώ λατρευτικά θα σε ξεσκίσω και θα σε προσκυνήσω

κατατρώγοντάς σε ως κάτω απ΄ το κουκούλι, τρυφερό, πανούργο μου μεδούλι

θα σε σπάσω σαν αμύγδαλο γλυκό κι απ’ το τσόφλι σου θ’ αρπάξω  τον αρχαίο χυμό

κι ύστερα σταφύλι κόκκινο θα σε γεννήσω και παρθένο απ’ την αρχή θα σε τρυγήσω

Το ποίημα “Έρως αέναος” της Σοφίας Πόταρη, παρουσιάζεται στη Λόγω Γραφής σε πρώτη δημοσίευση.