Κάθε Μ. Παρασκευή ήταν ο μπροστάρης. Δεν θυμάμαι άλλον, από τότε που μετακομίσαμε κοντά σ’ αυτή την ενορία, να κρατά το σταυρό. Εκείνος, με βήμα αργό και σταθερό και με ύφος σοβαρό, οδηγούσε την πομπή του Επιταφίου. Τον υπόλοιπο χρόνο τον έβλεπα τις Κυριακές στη λειτουργία. Φορούσε ένα κοτλέ μπεζ σακάκι κι ένα παντελόνι υφασμάτινο καφέ.  Τα ίδια, χειμώνα καλοκαίρι. Φαίνεται ήταν τα καλά του ή δεν είχε άλλα ρούχα. Μόνο στον Επιτάφιο φορούσε μαύρο κοστούμι. Τσαλακωμένο κάπως και όχι στα μέτρα του. “Του μακαρίτη”, που λέμε σε ανάλογες περιπτώσεις. Τα μαλλιά του έδειχναν πάντα ακούρευτα και στο πρόσωπο είχε γένια τουλάχιστον τριών ημερών, που του πρόσθεταν μια αγριάδα.  Έπιανε μια θέση μπροστά στο δεξί κλίτος και έφευγε γρήγορα, αφού έπαιρνε αντίδωρο, χωρίς να χαιρετίσει κανέναν. Ηλικιακά πλησίαζε τα εξήντα και η εντύπωση που μου έδωσε από την πρώτη στιγμή ήταν πως τον βασανίζουν κάποια ψυχολογικά προβλήματα.

Ζούσε μόνος. Ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν δύο χρόνια. Η μητέρα του πολύ παλιότερα. Τον καιρό του εγκλεισμού δεν βγήκε ούτε μία μέρα.  Tα περιστατικά μου τα ανέφερε ένας φίλος αστυνομικός, με τον οποίο μιλούσαμε συχνά στο Skype. Του τα αφηγήθηκε κατά τη σύλληψη και τον ακούσιο εγκλεισμό του εν είδει παραληρήματος. Κάποια κενά συμπλήρωσα από όσα διάβασα στην τοπική εφημερίδα.

«Παρέμενε», μου είπε, «όλον τον καιρό στο διαμέρισμα. Τρεφόταν με κονσέρβες και συσκευασμένες τροφές μακράς διαρκείας, τις οποίες ο  πατέρας του ετησίως συσσώρευε  σε μια μικρή αποθήκη, γιατί μετά από το Τσέρνομπιλ είχε πάθει ψύχωση και νόμιζε ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου.

Μόνη του συντροφιά τον καιρό του εγκλεισμού η τηλεόραση και κάποια βιβλία. Του άρεσε να διαβάζει. Στο σχολείο κάποτε ήταν πολύ καλός μαθητής.  Διάβασε ό,τι είχε στα χέρια του σχετικά με λοιμούς και αρρώστιες. Μέχρι και μια παλιά ιατρική εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα ιοί, κοίταξε. Ξεκίνησε με τον Θουκυδίδη και το λοιμό στα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου ο οποίος αποδεκάτισε την Αθήνα. Μετά πήρε την “Πανούκλα” του Καμύ. Προσπάθησε να διαβάσει και τον “Έρωτα στα χρόνια της χολέρας” -παλιότερη προσφορά, όπως και η “Πανούκλα” μιας εφημερίδας- αλλά δεν μπόρεσε. Σκέφτηκε τη Λαμπρινή, τη συμμαθήτρια που είχε ερωτευτεί στη Δευτέρα του Λυκείου και στενοχωρήθηκε. Σκοτώθηκε εκείνη σε τροχαίο λίγα χρόνια μετά την αποφοίτησή τους. Τελευταία διάβαζε “Τους ελεύθερους πολιορκημένους” του Σολωμού. Άκουσε κάποιον να λέει σε μια εκπομπή ότι είμαστε σαν τους έγκλειστους του Μεσολογγίου και του άρεσε.

Μπήκε η Μ. Εβδομάδα, χωρίς εκκλησία, μόνο με τηλεόραση. Ξεχνούσε τις μέρες, είχε χάσει τον χρόνο. Τη Μ. Παρασκευή οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα. Κούφιος του φαινόταν ο ήχος, νεκρός, δεν ήταν όπως τις άλλες χρονιές. Το απόγευμα κατέβηκε στον ακάλυπτο και πέρασε στο διπλανό γιαπί, στο οποίο τα έργα σταμάτησαν λόγω απαγόρευσης συνωστισμού. Πήρε δυο ξύλα για καλούπωμα, τα έκοψε, τα κάρφωσε σε σχήμα σταυρού και το βράδυ, την ώρα που άλλοτε έβγαινε ο Επιτάφιος, βγήκε με τον σταυρό στον ώμο ως Χριστός πορευόμενος για τον Γολγοθά. “Έξοδος” έλεγε και ξαναέλεγε στους περίεργους που τον κοιτούσαν. Πήγε έξω από τη Μητρόπολη και διέσχισε, ψάλλοντας τα εγκώμια, τη Στρατηγού Σαράφη ως την πλατεία. Εκεί υπήρχε το μπλόκο της αστυνομίας. Μόλις το είδε άρχισε να τραγουδά τον εθνικό ύμνο. Όταν του ζήτησαν χαρτί, τους έδειξε ένα σημείωμα στο οποίο έγραφε «Έξοδος για άσκηση», χωρίς τίποτε άλλο. Τον οδήγησαν στο τμήμα, γιατί δεν είχε ταυτότητα. Στην ερώτηση ποιος είναι, απάντησε “Ούτε που θυμάμαι πια”».

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.