Ξημερώνει Χριστούγεννα! Η καρδιά μου χτυπά δυνατά και γρήγορα, λες και πρόκειται να ξεριζωθεί… Με συνεπαίρνει μία χαρά! Μα μία χαρά! Δεν με πιάνει ύπνος απόψε –και πώς να με πιάσει, άλλωστε, μέρα που είναι; Γι’ αυτό και, χωρίς χρονοτριβή, προβάρω τα καλά μου και ντύνομαι γρήγορα-γρήγορα, να βγω μια απροσχεδίαστη βόλτα έξω, στη φωτισμένη πόλη…

Και μόνο που φέρνω στο νου μου πως ο μικρός Χριστούλης ενανθρωπίστηκε υπό δύσκολες συνθήκες, αφού η Παρθένος Μαρία Τον ξεγέννησε σε έναν στάβλο, με τους όνους να ογκανίζουν, τα βόδια να μουγκρίζουν, τους ποιμένες να ρωτούν διευκρινήσεις και τους μάγους να ευλογούνε, αυτό μου αρκεί, προκειμένου να προτρέψω τον εαυτό μου να ξαγρυπνήσει προς τιμή Του, τέτοια μεγάλη μέρα που ξημερώνει…

Εξάλλου, όλη Του η ζωή ήταν μια  μόνιμη αγρυπνία, μια ολονύκτια προσευχή προς όφελος του ποιμνίου Του, όχι μόνο η νύχτα της γεννήσεώς Του αλλά και όλες οι επόμενες, μέχρι και τη στερνή Του, στον κήπο της Γεθσημανή.

Έτσι, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου κι έδιωξα και την παραμικρή αίσθηση κούρασης που μπορεί να είχα από το φόρτο της ημέρας, αποκτώντας όψη ξεκούραστη κι ευδιάθετη. Και δυο εικοσιτετράωρα να έμενα άγρυπνος, για να δοξολογώ -με το δικό μου τρόπο- τη γέννηση του Θείου Βρέφους, θα βάσταγα, γιατί αισθανόμουν ότι οι αντοχές μου ήταν ανεξάντλητες, ότι η καλός Θεούλης, μου έπαιρνε όλη την κόπωση και τη νύστα απ’ τα μάτια και μου πλημμύριζε την καρδιά με μία θεία «απαλάδα», με δυνάμωνε με την αίσθηση της γλυκιάς προσμονής.

Ετοιμάστηκα λοιπόν άρον-άρον και διάβηκα με μιας το κατώφλι της εξώπορτας, για να ατενίσω τον απέραντο ουρανό! Θεέ μου, σκέφτηκα, είναι τόσο λαμπερός -σε αντιδιαστολή με το εβένινο μαύρο του σκοταδιού- που η φωτοχυσία του με κάνει και δονούμαι, ανατριχιάζω σχεδόν, σύγκορμος… «Είναι όντως τόσο φανταχτερά τα άστρα, τούτη την άγια νύχτα», αναρωτήθηκα, «ή η συγκίνησή μου με μυσταγωγεί τόσο που με κάνει και τα βλέπω έτσι;»

Δεν με παίρνει πάνω από κάτι δευτερόλεπτα, για να εξοικειωθώ και να εισπνεύσω όλη ετούτη την ανεξήγητη γαλήνη που απλώνεται τριγύρω μου. Αν και βυθισμένος στα παιδικά όνειρα που παλινδρομούν και τις παραισθήσεις που με παραδέρνουν, νιώθω ευγνώμων στον Μεγαλοδύναμο, που δεν συγκλίνω με περαστικούς, αλλά περιφέρομαι στο δρόμο κατάμονος,  εύθυμος λες και έχω μεθοκοπήσει, χωρίς να με βαραίνει έγνοια ή ανησυχία, ενώπιος ενωπίω με την αναμενόμενη -για το αργό της ώρας- ερημιά της πόλης.

Όλοι ή σχεδόν όλοι κάνουν απόψε ρεβεγιόν σε κάποιο σπίτι, σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί, στο χώρο της δουλειάς, στα στρατόπεδα, στα καράβια, στα νοσοκομεία ή οπουδήποτε αλλού είναι στο χέρι ή στη μοίρα του καθενός… Ευτυχώς, αυτή η συγκυρία μου βγαίνει σε καλό, διότι περιπλανιέμαι ολομόναχος, από σοκάκι σε σοκάκι, «αρμέγοντας» λάμψη, χαρμονή, φως!

Δεν ξέρω αν ονειρεύομαι ή αν αναρρώνω από την απόλυτη τυποποίηση που ζούσα μέχρι πριν λίγο, την προμελετημένη και πνιγηρή…

Όλα γύρω μου χρυσίζουν και λαμπυρίζουν, λες και στροβιλίζουν πυγολαμπίδες, λες και ξεσπούν αστραποβολήματα. Ετούτοι οι πίδακες φωτός γλυκαίνουν κάπως την κενή ύλη του μαύρου ορίζοντα, τη μεταφυσική αγριάδα του…

 Νιώθω όπως ο ταξιδιώτης της ερήμου, που προχωράει με την καμήλα του στα χαμένα, ακολουθώντας τα χνάρια άλλων οδοιπόρων…

Η αποψινή νύχτα έχει μια μεγαλοπρέπεια, ένα μυστήριο, μία χάρη…

«Βλέπω», νιώθω, ούτε που αντιλαμβάνομαι ποια αίσθηση υπερισχύει ποιας -με τα μάτια του σώματος ή με τα μάτια της ψυχής; Δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά! «Βλέπω» όμως με τη διαύγεια ενός αληθινού ονείρου, αγγέλους να φτερουγίζουν πέρα-δώθε στο θόλο του ουρανού, τις πάλλευκες φτερούγες τους να πάλλονται αρμονικά από πάνω μου…

«Βλέπω» την εικόνα της πιο γλυκιάς μητέρας όλου του κόσμου και όλων των ανθρώπων, της Παναγιάς μας, να στήνεται αίφνης μπροστά μου κρατώντας σφιχτά στον κόρφο της το Θείο Βρέφος…

 Η γυναίκα που αγάπησε τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά της, ανώτερα κι από τον εαυτό της και από οποιοδήποτε άλλο πλάσμα στη Γη, εξαϋλωμένη και φωτόλουστη, να κοιτάζει με θεία παρηγοριά και μητρική στοργή όποιον προσέρχεται στη φάτνη, για να ασπαστεί και να προσκυνήσει -με ταπείνωση και ευλάβεια- τον Υιό και Θεό της, τον τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο…

«Είδα» την ίδια την πηγή της ζωής να αγκαλιάζει την ίδια τη Ζωή, τη Χαρά όλου του σύμπαντος κόσμου, τη μόνη Ελπίδα του…

Και η καρδιά μου άρχισε να θερμαίνεται λίγο-λίγο, όπως οι σπείρες μιας ηλεκτρικής σόμπας που ανάβουν… Ώσπου, σιγά-σιγά άρχισε να επιταχύνει τους παλμούς της, να καλπάζει, να κοντεύει να σπάσει από τη χαρά της, λες και είχε μεθύσει από ουράνια αμβροσία, από θείο νέκταρ…

Τα άστρα του ουρανού και τα πολύχρωμα λαμπιόνια της πόλης σκορπούσαν μια συμπαγή ηρεμία… Αισθάνομαι ανάλαφρος σαν πούπουλο…

Και κοιλάδα ολόκληρη μπορώ να διασχίσω, και σε βράχους απόκρημνους να σκαρφαλώσω και στην πιο ψηλή κορυφή της Γης να ανέβω, ακόμα κι αν ο ήλιος εκεί απάνω καίει σα φωτιά, ακόμη κι αν τις νύχτες ο γρανίτης παγώνει σαν πάγος…

Εντούτοις, η φλόγα μέσα μου όλο και δυναμώνει, όλο και αναζωπυρώνεται… Λες και έχω αλλοιωθεί, νιώθω, λες και βρήκα τον «πολύτιμο μαργαρίτη»… Ένα μυρμήγκιασμα με διαπερνά, ένα ρίγος, λες και με χτύπησε πνευματικό ρεύμα…

Κι «έβλεπα» κι άλλα… «Έβλεπα» το σπήλαιο της Βηθλεέμ, τη φάτνη της σαρκώσεως, που είχε μια ασκητική όψη, έμοιαζε με εντελώς στερημένο και απαράκλητο ενδιαίτημα…

Κι όμως, στη θέα της υπερουράνιας αυτής πάχνης  πλημμυρίζει με αγαλλίαση και η πιο σκληρή και παγωμένη καρδιά, αφού ο αγιασμένος αυτός τόπος, ο τόπος όπου σκήνωσε ο επουράνιος Βασιλεύς Θεός, εκπέμπει τόση θεία ενίσχυση και ζεστασιά, τόση συγκίνηση και πνευματικότητα, που, στη θέα του και μόνο, δεν αντέχει κανένας άσπλαχνος ή «σύνθετος» άνθρωπος, κανένας μίζερος ή εγωιστής…

Μέσα στην απόλυτη εξωτερική ησυχία της κοσμικής αυτής ερήμου αισθάνθηκα την άπειρη ευεργεσία του Θεού, την αποστροφή μου για κάθε τι γήινο…

Τέτοια νύχτα σαν και αυτή των Χριστουγέννων, νιώθω να κατατρυφώ στην εσωτερική ησυχία, να ειρηνεύω ψυχικά…

Δεν αισθάνομαι ότι περπατώ στο έδαφος, ούτε ότι με κρατά δέσμια κάποια βαρυτική έλξη …

Λίγη ησυχία χρειάζομαι μόνο, λίγη προσευχή, ευφροσύνη ψυχής και κάμποση μελέτη, για να κάνω το ουράνιό μου πέταγμα προς την Παραδείσια ζωή…

…Να πτυχωθώ στα σύννεφα, να αισθανθώ τον καθαρό αέρα, να βγω από την καταπακτή της νύχτας που, καθώς κλείνει, ολοένα με κυκλώνει, με συρρικνώνει και με συμπνίγει…

Ξάφνου συνειδητοποιώ πως πέρασε η ώρα… Ο Βορράς άρχιζε να ασπρίζει, να γίνεται και πιο γαλαζωπός…

Αισθανόμουν ότι τρύγησα τον βότρυ της ζωής, ότι έδρεψα τον βλαστό της αφθαρσίας…

Σε λίγο ο ήλιος θα βάψει με τις πυρρόξανθες αποχρώσεις του την πόλη πέρα ως πέρα…

Κι όμως, απόψε ένιωσα σαν ένα παιδί που τραμπαλίζεται στην αιώρα, που ταλαντεύεται ψηλά, ως τα ουράνια σκηνώματα, σε ύψη που δεν φτάνουν ούτε τα πιο φιλόδοξα και παράτολμα όνειρά του…

Απόψε εκπλήρωσα ένα παιδικό μου όνειρο ˙ λιποτάκτησα από τη ρουτίνα, την τύρβη, τη καθημερινή ματαιότητα, την πανωλεθρία της υλικής ζωής…

Ονειρεύτηκα το όνειρο μέχρι τέλους… Πυρπολήθηκα, θαρρείς, από θείο πυρ!

«Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει…» ακούω από τα απομεινάρια των φράσεων που ξεστομίζουν κάποιες ξενυχτισμένες παρέες…

Ναι, ναι, «Χριστός γεννάται!», αποκρίθηκα και εγώ, χωρίς να γνωρίζω αν ο ψίθυρός μου έφτασε σώος στα αυτιά τους…

Όμως το ανεπαίσθητο παιχνίδισμα της καρδιάς μου, η μικρή γαλήνευση που αισθάνθηκα στο άκουσμα της φράσης, είναι πειστήριο αρκετό ότι, ναι(!), ξημερώνουν Χριστούγεννα κι ότι θα γευτούμε σήμερα όλοι οι άνθρωποι την ευφορία, τη μακαριότητα, το ανεκλάλητο σκίρτημα, τη θεία έλλαμψη…

Γιατί «τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται…»

Ποιος δεν θα αισθανθεί, αλήθεια, ένα τέτοιο πανηγύρι, ένα πραγματικό φούντωμα της θείας αγάπης και ηδονής σαν αυτό, ένα ξεφάντωμα που αναπαύει ανώτερα και από γιορτή;