Ένα ροζ παχουλό σύννεφο στην κορυφή του βουνού.

Κλεισμένοι άνθρωποι, ταμπουρωμένοι στην παγωνιά τους.

Το λεωφορείο, ασθμαίνοντας, σκέφτεται τον τερματισμό του.

Σπίτια σφαλισμένα, μπουκωμένα τη μυρωδιά των ανθρώπων τους

και κείνη την παγερή αίσθηση υγρασίας στα ρουθούνια.

Τα πουλιά ξεχασμένα στο κούρνιασμά τους.

Μια πόλη  που τεντώνεται νωχελικά

προσπαθώντας ν’ αποφασίσει το ξύπνημά της.

Στα κλαδιά των δέντρων σφραγισμένες

υποσχέσεις μιας επερχόμενης άνοιξης.

Κι οι αμυγδαλιές επιμονή!

Πάντα ν’ ανθίζουν στο καταχείμωνο!