Λένε πως οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι άνθρωποι του μόχθου, μπορούν να συμπονέσουν σε μεγαλύτερο βάθος το συνάνθρωπο που βρίσκεται σε δύσκολη στιγμή.

Έχουν διαβεί και εκείνοι δρόμους ανάγκης, έχουν περάσει πολλές φουρτούνες στο στίβο της ζωής. Και ελπίζουν να βγαίνουν νικητές, παρόλα τα χαστούκια και τα χτυπήματα.

Η ζωή είναι μποξέρ σκληρότερος από τον Μωχάμεντ Άλι` μόλις σε δει όρθιο, αμέσως θα βρει κάτι άλλο για να σε ξαπλώσει στο χώμα. Αλλά εμείς προσπαθούμε να είμαστε πάντοτε περήφανοι αετοί που πετούν ψηλά, αποδεσμευμένοι από τα γήινα δεσμά.

Οι σουβλατζήδες είναι και αυτοί άνθρωποι του μόχθου. Φορούν το καπελάκι τους, το οποίο συγκρατεί τον ιδρώτα, ενώ προσπαθούν να μένουν συγκεντρωμένοι μέσα σε ένα μαγαζί κατάμεστο από πελάτες και ομιλίες για να βάζουν τα σωστά υλικά των παραγγελιών.

Με μυρωδιές ψητών που σπάνε τη μύτη, με πελάτες που περιμένουν ουρά και με τη ζέστη που αναδύεται από το ψήσιμο των κρεάτων, παλεύουν να κρατήσουν ικανοποιημένο το πεινασμένο και απαιτητικό στομάχι των ανθρώπων που στοιβάζονται στην ουρά.

Ταγμένοι και εκείνοι στον αγώνα του μεροκάματου, στη δύσκολη επιβίωση που απαιτεί να αντέχεις ώρες μέσα στην ασφυκτική ζέστη, που πολλές φορές κάνει δυσκολότερη την αναπνοή. Και προσπαθούν μέσα από την τυλιγμένη πίτα με το κρέας, τη ντομάτα και το τζατζίκι να προσφέρουν λίγες στιγμές γαστριμαργικής απόλαυσης σε ένα στομάχι που προσπαθεί να χορτάσει το ένστικτο της πείνας.

Γιατί το στομάχι είναι απαιτητικό όργανο, έχει τους κανόνες του, έχει τις ορέξεις του. Και μπορεί να σε κάνει να υποφέρεις δίχως έλεος αν δεν το ταΐσεις.

Σε εκείνη την παραδοσιακή γειτονιά του Κορυδαλλού, που όμως είναι γνωστή για τους σπουδαίους καλοφαγάδες, βρέθηκα με ένα παιδί μικρό να προσπαθώ να χτίσω μία καινούργια ζωή.

Μονογονέας, με τα οικονομικά μου άθλια, αλλά με μία καρδιά αλύγιστη, που πάντοτε πείσμωνε μπροστά σε οποιοδήποτε εμπόδιο.

Με ένα παιδί που οι ανάγκες του δεν μπορούσαν να περιμένουν, με έξοδα που έπρεπε να καλυφθούν. Με μένα που είχα ως γονιός αγκαλιά γεμάτη, καρδιά πλήρους αγάπης. Αλλά και τσέπη άδεια, που απαιτούσε να βρω γρήγορα μία δουλειά` έστω και την πιο πρόχειρη.

Δεν είχα βοήθεια από κανέναν και παρά το γεγονός ότι ήμουν μόνη, δε μετάνιωσα ούτε στιγμή που πήρα την απόφαση να τα αφήσω όλα πίσω μου. Δεν είχα ποτέ μου στήριγμα και θα κορόιδευα τον εαυτό μου αν έλεγα πως είχα το παιδί ή πως θα έπρεπε να μείνω γι’ αυτό. Πάντα μόνη ήμουν, ας μη σεκλετίζομαι…

Με μία βαλίτσα με λίγα ρούχα αλλά γεμάτη όνειρα πορεύτηκα να χτίσω μία καινούργια ζωή σε αυτό το λαϊκό, όμορφο προάστιο. Με τις πλατείες του, τα μαγαζιά του, με ένα περιβάλλον καινούργιο. Μπορούσα να αναπνέω τον αέρα της αλλαγής και να χαίρομαι που έκανα έστω και ένα βήμα.

Δεν ήθελα τόσο για εμένα να αλλάξω ζωή, όσο για αυτό το πλάσμα που ήρθε στον κόσμο και δεν το ρώτησα ποτέ. Και για αυτό όφειλα να είμαι καλά, να χαμογελάω στη φουρτούνα και να ελπίζω στη συμφορά.

Γρήγορα δικτυώθηκα και το παιδί, ευτυχώς ζωή να ‘χει, κοινωνικό και γρήγορο στο να γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους.

Με έναν σουβλατζή της γειτονιάς, άνθρωπο βιοπαλαιστή, να γίνεται παρέα μας.

Γνωριστήκαμε εκεί που πήγαινα με το υστέρημά μου να πάρω ένα σουβλάκι του μικρού και ο ίδιος πολλές φορές μου μιλούσε και για τα δικά του βιώματα.

Και πάντα μέσα σε εκείνη τη σακούλα με αυτή τη χειροποίητη πίτα με το κρέας, αυτό το σουβλάκι από το υστέρημά μου, πάντοτε υπήρχε ένα παραπάνω και μία μερίδα πατάτες.

«Έλα, να τρώει περισσότερο ο μικρός» πάντα έτσι έλεγε…

Γιατί οι φτωχοί άνθρωποι που μέσα στον ιδρώτα και τα ψησίματα γνώρισαν την παλαίστρα που λέγεται ζωή, μπορούν να συμπονέσουν. Και δίνουν από την καρδιά τους επειδή έχουν απόθεμα και γνωρίζουν τι σημαίνει να στερείσαι.

Ένα σουβλάκι, αυτό το αγαπητό και λαϊκό έδεσμα, πόση αγάπη έκρυψε!