Βουβός σαν άγαλμα, σε παρατηρώ να στέκεις. Κάθεσαι στον πάγκο της κουζίνας, στο χέρι σου ένα τσιγάρο καίει αργά, τα μάτια σου που κάποτε θύμιζαν ήλιο, τώρα έχουν αφεθεί στη σκοτεινιά που έχει κατακλύσει το μυαλό σου. Σε παρατηρώ. Το πρόσωπό σου έχει μια θλίψη ακατανόητη σε μένα, το χαμόγελό σου έχει χαθεί, ο άλλοτε ασφαλής τόπος που με ταξίδευε η φωνή σου έχει σβηστεί από το χάρτη μου. Μόνο η ατέρμονη σιωπή στοιχειώνει τώρα το δωμάτιο και το χάσμα ανάμεσά μας μεγαλώνει. Θυμίζεις έναν άγγελο με σπασμένα φτερά, μια παρουσία γεμάτη γαλήνη που κάποιος επιτήδειος αποφάσισε με τη βία να σου πάρει ό,τι πιο πολύτιμο είχες, τα φτερά σου.

Έρχεται στο νου μου η πρώτη στιγμή που σε συνάντησα. Είχες το ύφος ενός ηγέτη, μα η μορφή σου έμοιαζε με θεόσταλτο άγγελο. Έναν άγγελο που βρέθηκε στο σταυροδρόμι της ζωής μου, τη στιγμή που τον είχα ανάγκη. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν οι άγγελοι. Και ο δικός μου άγγελος έστεκε τώρα απέναντί μου και μου μιλούσε και χανόμουν στο άκουσμα της φωνής του, στα άδυτα του μυαλού μου. Έδειχνα να παρακολουθώ, όμως εγώ απλά παρατηρούσα. Τα μαλλιά του χρυσαφένια, πυκνά πάντα καλοχτενισμένα, θύμιζαν φωτοστέφανο. Τα μάτια του αγνά μα είχαν πάνω τους χαραγμένη την κούραση. Τότε νόμιζα πως αυτή η κούραση ήταν κούραση σωματική, μα με τον καιρό είδα τα βάρη της ψυχής του να κουράζουν τον δικό μου άγγελο. Είναι φορτίο να κουβαλάς τις σκιές φαντασμάτων και δαιμόνων μιας ολόκληρης ζωής.

Ήξερε όμως, παρά το δύσκολο του έργο, πώς να χαμογελά. Η δύναμη του όλη κρυβόταν σε δύο χείλη. Μια εικόνα βαθιά ριζωμένη μέσα μου, εκείνο το χαμόγελο. Είχε κάτι γοητευτικό και ταυτόχρονα αφοπλιστικό, γκρέμιζε γύρω μου τα τείχη που χρόνια έχτιζα για να προστατευτώ από τις κακουχίες της ζωής. Ορδές συναισθημάτων κάθε φορά που μου χάριζε αυτό το χαμόγελο, μια ανεξήγητη θύελλα ξεσηκωνόταν μέσα μου, που με έκανε να νιώθω ανήμπορη. Μια πλάνη, μια απάτη, σημάδι δύναμης και αδυναμίας. Δύναμης γιατί καθήλωνε θριαμβευτικά όποιον τολμούσε να το κοιτάξει και αδυναμία γιατί πίσω από εκείνο το χαμόγελο κρύβονταν χιλιάδες μυστικά και αισθήματα ανέγγιχτα από την πάροδο του χρόνου, αισθήματα που δεν βρέθηκαν κατάλληλες λέξεις για να ειπωθούν, συναισθήματα που γιγάντωσαν και παρέμειναν ανείπωτα. Κάνεις δεν άγγιξε την ψυχή του και αν κάποιος προσπάθησε να το κάνει, άφησε πίσω του ματωμένες πληγές που κάθε τόσο αιμορραγούσαν.

 Έτσι, από την πρώτη μας στιγμή σε βάφτισα σπασμένο άγγελο, που έπεσες σαν κατάρα από τον ουρανό σε έναν κόσμο εγωιστικό και άδικο. Στεκόσουν όμως αγέρωχος και αήττητος χωρίς τα φτερά σου και δε νοιαζόσουν για το χέρι που σου έκλεψε βίαια την ευτυχία της δικής σου απόδρασης.

Και όταν τα βράδια ο ύπνος γινόταν λύτρωση για τις πληγές σου, εμένα μου έφτανε να ακούω την αναπνοή σου, να νιώθω πως είσαι ζωντανός, πως είσαι ακόμα δίπλα μου. Με έσφιγγες πάνω σου λες και φοβόσουν πως και ‘γω θα φύγω και θα αφήσω στην ψυχή σου τα δικά μου θραύσματα, λες και ανήκω και ‘γω στους χιλιάδες.

Ένα χαμόγελο, μία παρένθεση φωτός στη νυκτωδία του μυαλού σου.