“Άχρωμη πόλη”, ένα ποίημα της Σοφίας Ντούπη

Σε πόλη άχρωμη ο χρόνος μου ξεφεύγει…

με την καρδιά να ψάχνει ήλιο κι ουρανό!

Και μιαν αγάπη που όλο χάνεται και φεύγει

και μεγαλώνει της ψυχής μου το κενό.

 

Δεν μου μιλάς… και ‘γω δεν λέω να διαλέξω…

τα αστέρια απόψε στάλες γίναν και βροχή!

«Μην φύγεις», σου είπα! «Δεν το αντέχω!… Δεν θα τρέξω!…

Θα σβήσει η αγάπη μου σαν να ‘ν’ αστέρι την αυγή»!

 

Μα εσύ φωτιά που έκαψες άνομους και νόμους

κι εγώ να λιώνω για τη φλόγα… το φιλί!

Ψάχνεις διέξοδο γέρνοντας σ’ άλλους ώμους

και η αγάπη μας μαχαίρι σε πληγή!

 

Μου φταίει τόσο τούτη η άχρωμη η πόλη…

που κάνω γκράφιτι δυο χείλη με ψυχή!

Σκουριά και δάκρυα πνίγουνε τη ζωή μου όλη

κι ούτε τα όνειρα δεν τη στεγνώνουν ως το πρωί!!!

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη