Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!

Για τον μήνα Ιούλιο η στήλη σάς παρουσιάζει τέσσερα ποιήματα  της Άντρης Ονουφρίου, η οποία διακρίνεται για την ευαισθησία και την λυρικότητα στη γραφή της.

1. Κόρη εύμορφη

-Τι κάνεις κόρη εύμορφη και με κοιτάς θλιμμένη;

-Δεν βλέπεις ξένε που περνάς πως ειμ’ εγκλωβισμένη;

Σε χώρο ξένο, εχθρικό είμαι φυλακισμένη.

Με πήρε απ’ τ’ αδέρφια μου ο κλέφτης λόρδος Έλγιν

κείτομαι άψυχη εδώ σχεδόν δύο αιώνες.

Κοίταξε ξένε αγαπητέ τ’ αδέρφια μου πονάνε

λιώνουν, χτυπάνε, θλίβονται, τα βράδια αλυχτάνε.

Λονδίνο δεν αγάπησαν κι όλο μυρολογάνε.

Όλοι γνωρίζουνε για με την μαρμαρένια κόρη

Φειδία χέρια μαγικά έφτιαξαν το κορμί μου

στόλιζα το Ερέχθειο μαζί με άλλες πέντε

-κόρη μου Θεογέννητη μη σκιάζεσαι καθόλου

Τα’ άδικα δεν στεριώνουνε, το δίκιο θριαμβεύει

στην πόλη που σας γέννησε θ’ αναπαυθείτε όλοι

σπίτι για σας πανέμορφο στον βράχο αναμένει.

-Άκου Μελίνα ταπεινή, ιέρεια δικαίου

πάλεψες με τα νύχια σου, τους έτριξες τα δόντια

υπόσχεση σου δώσανε ως ευγενείς Εγγλέζοι

μ’ αναίσχυντα αθετήσανε κι αθετούν ακόμα.

αλλ’ αν πίσω δώσουνε εμάς, τι θα ‘χουν να πουλάνε

ξένοι να επισκέπτονται και χρήμα να χτυπάνε;

Τον κόσμο θα χαλούσανε Άγγλοι ευραδερφοί μας

Αν το ρολόι παίρναμε, Μπικ Πεν το φημισμένο

Και στην Αθήνα φέρναμε σε δρόμο κρεμασμένο

Για μας μικρός ειν΄ ο Θεός, γι’ αυτούς πολύ μεγάλος.

2. Ζωγράφισα  τ’ αγέννητο όνειρο
Έγραψα ανύπαρκτο στίχο.
Έφτιαξα το εικαστικό της ελπίδας
Φύτεψα την άνοιξη και περιμένω
ν’ ανθίσει.

Αναδύθηκα μέσα από το κουκούλι,
πεταλούδα, του χειμώνα.
καλοκαιριού ανθισμένη αμυγδαλιά
Έζησα το πάθος του έρωτα πριν
μ’ αποπλανήσει.

Επιβιβάζομαι μέσα σ’
αραγμένα καράβια.
μέσα σε στάσιμα τρένα,
μέσα σε ναυάγια ψυχών που
‘χουν νεκρώσει.
μα δεν σταματάω τ’ όνειρο γιατί
ανθίζει σε δυο ματάκια παιδικά,
απάνω σε μια ροζιασμένη παλάμη
που σφίγγει την καρδιά.

στα χρώματα τ’ ουρανού το δείλι.
στ’ αγέννητο συναίσθημα που
πλησιάζει γοργά,
απάνω στο κεντρί της αγάπης
που μελισσοπετά.

3. Στα καράβια των ονείρων,
γλάροι, οι ναύτες ξαγρυπνούν
άπιαστο πέλαγο μακρύ
και η ζωή φουρτούνα.

Κατάρτι έχουν τον έρωτα,
σημαία την Αγάπη.
Αβάσταχτο ταξίδι η στιγμή
και το σκαρί μια φυλακή.

Πίνουν γλυκόπικρο κρασί
σαν η ελπίδα κάνει κρότο
γερά κράταγε το τιμόνι
σαν ο ύφαλος ζυγώνει.

Δεν πιάνουνε στεριά
Βαρβάρα κείνα τα νερά
μούχλα το χώμα, καθηλώνει
Δεν φτάνει ο ήλιος στην καρδιά.

Των ονείρων μου οι δείκτες
ρίχνουνε φως τις νύχτες
πανσέληνη η ψυχή διαβαίνει
στ’ αύριο που ζυγώνει.

4. Ήθελα…

Να χαϊδεύω την σκέψη σου μην αλλάξει ρότα.

Να μαζεύω τα δάκρυα πριν πέσουν και λερώσουν το

πουκάμισο της ψυχής σου.

Ήθελα να διασκεδάζω τους φόβους σου εξ αποστάσεως

πριν μαζευτούν κοντά σου.

Ήθελα….

Ήθελα να χώνομαι στα όνειρα να ζεσταίνω τα χνώτα τους.

Ν’ αρπάζω τα χέρια σου όταν τα σήκωνες μ’ ορμή στο

πρόσωπό σου.

Η Άντρη Ονουφρίου κατάγεται από το χωριό Μοσφίλι Τυλληρίας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Λευκωσία. Σπούδασε παιδαγωγικά και εργάζεται ως δασκάλα εδώ και τριάντα χρόνια. Γράφει από παιδί. Έλαβε μέρος σε διάφορους ποιητικούς διαγωνισμούς σε Κύπρο και Ελλάδα με πολλές διακρίσεις. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Πολίτης ως αρθρογράφος. Γράφει κείμενα εκδηλώσεων για σχολική χρήση. Ποιήματα της δημοσιεύονται στην εφημερίδα Αλήθεια. Έχει λάβει μέρος σε τρεις ποιητικές ανθολογίες από τις εκδόσεις Όστρια με αριθμό ποιημάτων.

Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές «Αγέννητο όνειρο» και «Σταγόνες ονείρου».