Άνθρωποι μόνοι

Άνθρωποι μόνοι, ξεχασμένοι

σ’ ένα ταξίδι που επιμένει

στης λησμονιάς τους το βαγόνι

μόνο το κρύο τούς ζυγώνει

Ποιος τους θυμάται, ποιος κοιτάζει

αν η ψυχή τους αίμα στάζει

την μοναξιά τους συλλογιέται

στον άδειο κόσμο τους πλανιέται;

Ποιος απ’ τον χρόνο του χαρίζει

σ’ έναν άνθρωπο που χρήζει

της προσοχής του τη βοήθεια

και της αγάπης την αλήθεια;

Άνθρωποι μόνοι  στο περβάζι

μακριά απ’ του κόσμου τη χαρά

ψάχνουν τον ήλιο όταν χαράζει

και μια ευχή βγάζει φτερά

Μια νέα άλλη ζωή

Τις νύχτες  σ’ έναν έναστρο ουρανό

κάποιο αστέρι λυπημένο κι ορφανό

ψάχνει μια σύνοδο, ένα ταίρι φωτεινό

τα ρω του πόθου, της καρδιάς τον πλοηγό

Μια νέα άλλη ζωή άγνωστους δρόμους χαράζει

αφήνει πίσω ένα δάκρυ που στάζει

γκρίζες στιγμές, μοναξιάς και σιωπής

έναν άδειο κόσμο, μιας κενής εποχής

Με της θάλασσας τα κύματα παλεύει

μια αγάπη το λιμάνι της γυρεύει

με το όνειρο η ελπίδα τυλιγμένη αγκαλιά

βρίσκει απάγκιο κρυφό στης χαράς την αμμουδιά