«Άνθη κερασιάς», ένα διήγημα της Αργυρούλας Κτενά για τη λογοτεχνική δράση «Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια»

Πήρε ένα ποτήρι κρασί και βγήκε στη μικρή βεράντα.

Η νύχτα έρχονταν στολισμένη με τα υπέροχα χρώματα που αφήνει ο ήλιος στη δύση του. Στάθηκε όρθιος και άφησε το βλέμμα να πλανηθεί στην υπεροχή θέα.

Πάνω  του ο Αττικός ουρανός, παλέτα ζωγράφου μαγική, φωτιζόταν από την πούλια που, πάντα βιαστική, πήρε τη θέση της στην απεραντοσύνη.

Ακριβώς μπροστά του μεγαλειώδης έστεκε η Ακρόπολη.

Συγκίνηση και ρίγος τον διαπέρασαν. Ένιωθε ευλογημένος που είχε την τύχη να βρει αυτό το διαμέρισμα, σε αυτό ακριβώς το σημείο.

Σκέφτηκε να βγει, να κάνει μια βόλτα στα στενά κάτω και τριγύρω από το μνημείο αυτό, ενός πολιτισμού που τόσο θαύμαζε. Ή μήπως να καθίσει να ξεκουραστεί; Αύριο είχε μακρινό ταξίδι.

Αποφάσισε να μείνει να τελειώσει το κρασάκι του.

Βολεύτηκε στην πολυθρόνα σκηνοθέτη που είχε στο μπαλκόνι (δώρο των φίλων του) και έκλεισε τα μάτια.

Από το εσωτερικό του σπιτιού, έφτανε στα αυτιά του το τραγούδι της  άνοιξης, από τα πλέον γνωστά παραδοσιακά ιαπωνικά τραγούδια.

Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, άρχισε να το σιγοτραγουδά:

Sakura,  Sakura

Noyama mo Sato mo

mi-watasu kagiri

Kasumi ka kumo ka

Asami ni niou

Sakura Sakura

Hana zakari

Sakura Sakura

Yayoi no sora wa

Mi-watasu kagiri

Kasumi ka kumo ka

Nioi zo izuru

Izaya izaya

Mini yukan»

(Άνθη κερασιάς, άνθη κερασιάς,

Σε χωράφια και χωριά

Όσο μπορείτε να δείτε.

Είναι μια ομίχλη ή σύννεφα;

Αρωματικά στον ήλιο το πρωί.

Άνθη κερασιάς, άνθη κερασιάς,

Λουλούδια σε πλήρη άνθιση.

Άνθη κερασιάς, άνθη κερασιάς,

Σε όλο τον ουρανό της άνοιξης.

Όσο μπορείτε να δείτε.

Είναι μια ομίχλη ή σύννεφα;

Αρωματικά στον αέρα.

Έλα τώρα, έλα τώρα,

Ας δούμε επιτέλους!)

Το μυαλό του γέμισε εικόνες και θύμησες.

Ένα νεαρό αγόρι από τη  χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, γεμάτο ενθουσιασμό και όνειρα, έφυγε μια μέρα με προορισμό την Ελλάδα, για την οποία τόσα είχε ακούσει από τους γονείς του.

Σπούδαζε ιστορία αρχαίων πολιτισμών και η ιστορία αυτής της χωράς τον μάγευε.

Όταν ανακοίνωσε στους γονείς του τις προθέσεις του, δεν έφεραν αντιρρήσεις, αντίθετα έκαναν ότι μπορούσαν για να τον στείλουν στο πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Την αγαπούσε αυτή την πόλη, με τους χαμογελαστούς και φιλόξενους ανθρώπους που τον καλοδέχτηκαν.

Έκανε γρήγορα φίλους, δεν ήταν δύσκολο άλλωστε με την εμφάνιση και τον χαρακτήρα που διέθετε.

Αμέσως άρχισε μαθήματα ελληνικών, για να μιλά πιο άνετα μαζί τους και μαζί οργάνωναν εκδρομές, επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία, καθώς και βόλτες σε φυσικούς παραδείσους.

***

Θυμάται την πρώτη μέρα στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου.

Καθόταν δίπλα του και του έριχνε κλέφτες ματιές, με εκείνα τα χαμογελαστά ματιά, στο χρώμα του μελιού.

Εκείνος, σοβαρός και αφοσιωμένος «υποτίθεται» στον καθηγητή, που τους μιλούσε για τον Όμηρο.

Τον λάτρευε τον Όμηρο, όμως αυτό το κορίτσι, του κίνησε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή.

-Και πώς είπαμε σε λένε, όμορφε σχιστομάτη; Ακούστηκε παιχνιδιάρικη η φωνή της, σε άπταιστα αγγλικά… Ξαφνιάστηκε από την τόση αμεσότητα, που ομολογουμένως, δεν την περίμενε.

-Δεν είπαμε! Της απάντησε, προσπαθώντας να φανεί αδιάφορος.

Του χαμογέλασε πονηρά και κοίταξε το ρολόι της.

Το μάθημα τελείωσε σε λίγο και βγαίνοντας σκέφτηκε να κάνει μια βόλτα να γνωρίσει τον χώρο.

-Είμαι η Αγγελική! Άκουσε την φωνή της πίσω του. Εσύ είσαι ο…;

-Yoshiko! Απάντησε, γυρνώντας προς το μέρος της και κάνοντας μια μικρή υπόκλιση.

«Πρώτη φορά μου συστήνεται κάποιος έτσι και μάλιστα τόσο κούκλος» σκέφτηκε η Αγγελική.

-Λοιπόν, Yoshiko, τι θα έλεγες να πιούμε ένα καφεδάκι και να γνωριστούμε; Συμφοιτητές είμαστε άλλωστε…

-Γιατί όχι; Της απάντησε και την ακολούθησε στο καφέ που σύχναζε.

Έτσι απλά, ξεκίνησε η γνωριμία τους που εξελίχτηκε, σε βαθιά φιλία στην αρχή και σε ρομαντικό αίσθημα αργότερα.

Μαζί διάβαζαν, μαζί διασκέδαζαν, μαζί εξερευνούσαν τα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης.

Οι φίλοι τους, ο Γιωργής από την Κρήτη, η Αναστασία από τη Θεσσαλονίκη και ένας ακόμη Ασιάτης, ο Akira από το Τόκιο, μοιράζονταν μαζί  τους πολλές όμορφες στιγμές, δημιουργώντας κοινές αναμνήσεις.

Στην αρχή, έμεναν όλοι στην φοιτητική εστία, πολύ σύντομα όμως, η Αγγελική και ο  Yoshiko, μετακόμισαν στο μικρό διαμέρισμα απέναντι από την Ακρόπολη, που έγινε ο δικός τους παράδεισος.

Τα βράδια, όταν τελείωναν το διάβασμα, της μιλούσε για την Ιαπωνία, για τα χρυσάνθεμα και τις ανθισμένες κερασιές, για τους γονείς του, για τις ομορφιές της πατρίδας του, που κάποια μέρα θα έβλεπαν μαζί και εκείνη του μιλούσε για τη θάλασσα, τον ήλιο, τους ζεστούς ανθρώπους…

Της μάθαινε ιαπωνικά και γελούσαν με την αστεία προφορά της και το πόσο την δυσκόλευαν.

Αγαπήθηκαν βαθιά και όταν τελείωσαν το πανεπιστήμιο αποφάσισαν και παντρεύτηκαν.

Περάσαν χρόνια από τότε, αφοσιωμένοι και οι δυο στις δουλειές τους, όλο ανέβαλαν το ταξίδι τους στην Ιαπωνία, ανέβαλαν να κάνουν οικογένεια, ανέβαλαν τις κοινές τους στιγμές και αναβολή στην αναβολή, δεν κατάλαβαν πότε απομακρύνθηκαν, πότε δεν τους χωρούσε το σπίτι, πότε δεν άντεχαν ο ένας την παρουσία του άλλου, πότε μπήκε ανάμεσα τους η σιωπή… Μέχρι που μια μέρα, το μόνο που έμεινε ήταν ένα σημείωμα στο τραπέζι -«Σε παρακαλώ μην με μισήσεις, αντίο!»- και το βιβλιαράκι με τα haiku που της είχε χαρίσει.

Δεν την γύρεψε, δεν αντέδρασε, τα άφησε όλα στο χρόνο…

Και νάτος σήμερα να κοιτάει το εισιτήριο στα χεριά του, χωρίς επιστροφή…

***

Αν το Τόκιο είναι η πόλη που σας διακτινίζει στο μέλλον, τότε το Κιότο σας ταξιδεύει στο παρελθόν.

Χιλιάδες ατμοσφαιρικοί ναοί, πανέμορφοι κήποι και παραδοσιακά τεϊοποτεία σε ξεναγούν σε μια διαφορετική Ιαπωνία.

Η Αγγελική, έστεκε μαγεμένη μπροστά στον διάσημο ναό Fushimi Ιnari.

Της είχε μιλήσει γι’ αυτόν ο Yoshiko, όταν της έλεγε για τις ομορφιές της υπεροχής αυτής χώρας.

Πρόκειται για έναν εντυπωσιακό ναό με ολόχρυση διακόσμηση, που καθρεφτίζεται στα νερά μιας γαλήνιας λίμνης.

Αφιερωμένος στον Shinto, το θεό του ρυζιού, είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα στο Κιότο.

Κάθε περιγραφή του είναι λίγη μπροστά σε αυτό που αντίκρισε η Αγγελική.

Πορτοκάλι πύλες, που σχηματίζουν ατελείωτους διάδρομους, που περνούν μέσα από πυκνό δάσος και αγάλματα χαριτωμένων αλεπούδων, που θεωρούνται αγγελιοφόροι του θεού.

Τραβούσε ατελείωτες φωτογραφίες ενθουσιασμένη και ούτε καταλάβαινε πόσο γρήγορα περνούσε ο χρόνος.

Η ομορφιά του τοπίου την είχε απορροφήσει τόσο, που κόντευε να ξεχάσει ότι δεν ήταν μόνη.

-Μαμά, κουράστηκα και πεινάω, αργούμε;

Η φωνή της κόρης της και ένα τράβηγμα στην φούστα την επανέφεραν στο παρόν.

Η εκδρομή περιλάμβανε ακόμη απογευματινό περίπατο στη μεσαιωνική  γειτονιά με τις γκέισες, τα εστιατόρια του 17ου αιώνα και τα τεϊοποτεία.

Είχε υποσχεθεί στη μικρή ότι, μετά το φαγητό, θα έπιναν εκεί το τσάι τους, για να ζήσουν μαζί την εμπειρία αυτής της ιεροτελεστίας.

Τέλος, ένας περίπατος στην οδό Shimbashi με τις ανθισμένες κερασιές, που τόσο λάτρευαν και οι δυο και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Την επόμενη μέρα έπρεπε να είναι νωρίς στο αεροδρόμιο.

Οι ολιγοήμερες διακοπές τελείωναν και έπρεπε πριν επιστρέψει στη δουλειά της, να οργανώσει τα γενέθλια της μικρής.

Η μικρή Nozomi έδειχνε εξουθενωμένη, όμως δεν σταματούσε να χοροπηδάει όλη την ώρα και να σιγοτραγουδά.

-Μαμά μου, ήταν το καλύτερο δώρο αυτή η εκδρομή, ευχαριστώ πολύ, είπε και κρεμάστηκε στο λαιμό της Αγγελικής.

Την έβαλε στο κρεβάτι, την καληνύχτισε με ένα φιλί και έμεινε να την κοιτάζει με λατρεία.

«Κοντεύουν κιόλας πέντε χρόνια…» σκέφτηκε.

Ξάπλωσε αποκαμωμένη και η ίδια, μα δεν την έπαιρνε ο ύπνος και άφησε το μυαλό της να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο.

Δεν ήταν καθόλου ανώδυνη η φυγή της.

Τον αγαπούσε τον άντρα της πολύ, όμως ένιωθε ότι ανάμεσά τους είχε υψωθεί ένα τείχος που ήταν ανίκανη να προσπεράσει.

Θέλησε να του δώσει χώρο και χρόνο, κάτι που είχε ανάγκη και η ίδια και -αν ήταν γραφτό- ίσως κάποτε οι δρόμοι τους να ξαναέσμιγαν.

Όταν ένιωσε μέσα της το πρώτο σκίρτημα, σκέφτηκε να γυρίσει πίσω, μα δεν ήταν σίγουρη ότι ήταν το σωστό.

Ο Yoshiko δεν είχε κάνει καμιά προσπάθεια να επικοινωνήσει μαζί της.

Μια απροσδόκητη εξέλιξη στη δουλειά της ήρθε να δώσει λύση στον προβληματισμό της.

Μια ομάδα καθηγητών θα ταξίδευε στην Ιαπωνία για σειρά σεμιναρίων, με σκοπό τη μελέτη του ιαπωνικού πολιτισμού για την καλύτερη και σωστότερη διδασκαλία, καθώς και την εκμάθηση της γλώσσας.

Όταν της προτάθηκε να συμμετάσχει, δεν το σκέφτηκε καθόλου, αντίθετα το είδε ως οιωνό!

Φτάνοντας, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πως θέλει να γνωρίσει τα μέρη που είχε μεγαλώσει εκείνος, το πώς έζησε σαν παιδί, την οικογένειά του.

Τελειώνοντας το πρόγραμμα των σεμιναρίων, δεν γύρισε πίσω μαζί τους, είχε ήδη πάρει την απόφασή της.

Θα έβρισκε δουλειά στο Τόκιο και σπίτι στην Οσάκα, κοντά στην οικογένειά του!

Της είχε μιλήσει για το Shinkansen, το τρένο σφαίρα όπως το αποκαλούν λόγω του σχήματος του και της μεγάλης ταχύτητας που αναπτύσσει, άρα η απόσταση δεν θα ήταν μεγάλο πρόβλημα.

Βρήκε σχετικά εύκολα δουλειά σε ένα σχολείο οπού θα δίδασκε ελληνική ιστορία και γλώσσα. Τα μαθήματα ξεκινούσαν τον επόμενο μηνά, έτσι είχε τον χρόνο να επισκεφτεί την Οσάκα, να βρει σπίτι.

Το Shinkansen δεν ήταν μόνο γρήγορο αλλά και πολύ άνετο. Μοναδική εμπειρία, ευχάριστο περιβάλλον, νοστιμότατο γεύμα και απόλαυση της διαδρομής! Της άφησε άριστη εντύπωση.

Η Οσάκα δεν συγκρινόταν με το Τόκιο ή το Κιότο στην εμφάνιση, ήταν όμως ενδιαφέρουσα πόλη.

Σημαντικό λιμάνι και βάση της εργατικής τάξης, με εξωστρεφή χαρακτήρα.

Ένα ποτάμι τη διαπερνούσε, κάνοντας την ελκυστική και τα δαιδαλώδη στενά της ήταν γεμάτα με εστιατόρια όπου μπορούσες να απολαύσεις νοστιμότατα εδέσματα.

Η γνωριμία με τους γονείς του Yoshiko πήγε εξαιρετικά καλά και ήταν σωτηρία όταν αργότερα ήρθε στον κόσμο η μικρή.

Ευγενείς και διακριτικοί, παρ’ όλες τις αρχικές τους αντιρρήσεις, τελικά σεβάστηκαν την επιθυμία της, να μην μιλήσουν στον γιο τους πριν εκείνη αποφασίσει πως είναι η κατάλληλη ώρα.

***

Η ζωή κυλούσε αβίαστα και η Αγγελική όλο ανέβαλε την επικοινωνία με τον Yoshiko, αν και ήξερε καλά πως έπρεπε να γίνει, μέχρι που μια μέρα οι γονείς του της ανακοίνωσαν ότι ο γιος τους επιστρέφει στην Ιαπωνία.

Ο Yoshiko, μπήκε γρήγορα στους ρυθμούς της καθημερινότητας, η δουλειά του δεν του άφηνε περιθώρια.

Η θέση του στο πανεπιστήμιο του απορροφούσε πολύ χρόνο για μελέτη, όμως καθόλου δεν τον ένοιαζε.

***

Το Τόκιο, με 13 περίπου εκατομμύρια κάτοικους, είναι η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη αλλά και η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας.

Θεωρείται η πιο ακριβή πόλη στον κόσμο και προσφέρει απεριόριστες επιλογές για ψώνια, διασκέδαση, πολιτισμό και ελκυστικούς χώρους πράσινου.

Όλα κινούνται σε γρήγορους ρυθμούς και ονομάζεται «η πόλη του μέλλοντος».

Η ιστορία της μπορεί να εκτιμηθεί σε περιοχές όπως η Asakusa και σε εξαιρετικά μουσεία, ιστορικούς ναούς και κήπους, που συχνά πυκνά επισκεπτόταν ο Yoshiko, στον ελεύθερο χρόνο του, τον οποίο μοίραζε και με επισκέψεις στους γονείς του στην Οσάκα.

Ευτυχώς υπήρχε το Shinkansen που μικραίνει τις αποστάσεις.

Δεν είναι τυχαία η φήμη του σε όλο τον κόσμο.

***

Όταν η Αγγελική έμαθε ότι ο Yoshiko εργάζεται στο Τόκιο, αναρωτιόνταν πόσο πιθανή θα ήταν μια συνάντηση μαζί του στην απεραντοσύνη της πόλης, ενώ μέσα της το φοβόταν και το εύχονταν.

Η γιορτή της άνοιξης είναι πολύ σημαντική γιορτή για τους Ιάπωνες γι’ αυτό και την έχουν απαθανατίσει με την δέουσα λεπταισθησία σε πάμπολλες μορφές της τέχνης τους.

Οι γονείς του Yoshiko επιθυμούσαν να την περάσουν μαζί τους, για να έχουν έτσι την ευκαιρία να γιορτάσουν και τα πέμπτα γενέθλια της μικρής Nozomi.

Η Αγγελική δεν το έβρισκε καλή ιδέα όμως η μικρή δεν έβλεπε την ώρα να ταξιδέψει με την σφαίρα στους παππούδες, όπως τους έλεγε. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί είχαν μετακομίσει στο Τόκιο μακριά τους και γιατί δεν τους έβλεπε συχνά.

Άλλωστε ο πάππους και η γιαγιά της είχαν υποσχεθεί μια μεγάλη έκπληξη για τα γενέθλιά της και δε ήθελε να την χάσει για κανέναν λόγο.

***

Ο Yoshiko, βολεύτηκε στην θέση του δίπλα στο παράθυρο.

Λόγω της γιορτής, το Shinkansen ήταν σχεδόν γεμάτο με ανθρώπους που πήγαιναν να γιορτάσουν τον ερχομό της άνοιξης, μαζί με αγαπημένα πρόσωπα.

Σε λίγο κάθισε δίπλα του ένα μικρό κορίτσι, με άνθη κερασιάς στολισμένα στα μαλλιά του.

Ήταν ζωηρή και περίεργη, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της και συνέχεια έκανε ερωτήσεις στη μητέρα της, που καθόταν ακριβώς πίσω της. Ο Yoshiko δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη, οι γονείς του είχαν ακουστεί περίεργοι στο χθεσινό τηλεφώνημα και ιδιαίτερα επίμονοι όσο αφορούσε την επίσκεψή του.

Η ταχύτητα του τρένου δεν του επέτρεπε να θαυμάσει το ανοιξιάτικο τοπίο γι’ αυτό, έπιασε τον χαρτοφύλακά του να βγάλει από μέσα το μικρό βιβλίο που κουβαλούσε παντού μαζί του.

Δεν το είχε ανοίξει ποτέ από τότε που έφυγε η Αγγελική, δεν του άρεσε να το διαβάζει μόνος, μα τώρα ήθελε να αποφύγει το μικρό κορίτσι και τις ερωτήσεις που τώρα έκανε και σε εκείνον.

Καθώς το άνοιξε, ένα μικρό χαρτάκι έπεσε στα πόδια του, που έσπευσε βιαστικά η μικρή να του το δώσει.

Καθώς πήρε το χαρτάκι από το χέρι της, πρόσεξε το όμορφο πρόσωπο και τα πονηρά ματάκια της.

Τα χαρακτηριστικά της παρέπεμπαν σε Γιαπωνέζα όμως είχε μια σπιρτάδα στο βλέμμα που…

Έδιωξε την τρελή σκέψη και άνοιξε με απορία το διπλωμένο χαρτάκι.

Γραμμένο στα ελληνικά, έλεγε:

Άνοιξη ήρθε

Με άρωμα κερασιάς,

Χρόνια προσμονής…

Μην λησμονήσεις ποτέ

Τις ανθισμένες νύχτες…

Υστερόγραφο:

«Τα κατάφερα αγάπη μου; Το έγραψα σωστά το τάνκα;»

Ένιωσε ξαφνικά ζάλη και τα ματιά του γέμισαν δάκρυα.

 -Είστε καλά κύριε;

Η φωνή της μικρής, ακούστηκε σαν από μακριά…

-Μην ενοχλείς τον κύριο!… Ακούστηκε στα ελληνικά μια φωνή τόσο οικεία…

Γύρισε το κεφάλι στο πίσω κάθισμα και η ψυχή του λιγώθηκε.

Δυο ματιά στο χρώμα του μελιού τον κοιτούσαν και ο χρόνος σταμάτησε.

Η σφαίρα έφτασε στον προορισμό της.

Αμίλητοι κατέβηκαν, πιασμένοι χέρι – χέρι και η μικρή χωμένη ανάμεσά τους.

Ένιωσε το χέρι της Αγγελικής να τρέμει μέσα στο δικό του.

-Nunkurunaisa (όλα θα διορθωθούν), της ψιθύρισε και την έσφιξε πάνω του.

Η νύχτα μύριζε άνθη κερασιάς!!!


Μάθετε περισσότερα για τη λογοτεχνική μας δράση εδώ: «Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια»

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη