Από είδωλο στο εδώλιο…

μετατόπιση ενός γράμματος και μιας αλήθειας.

Κατακερματισμένος αντικατοπτρισμός άλλοτε αισθανομένων,

επιστρέφει εξακολουθητικά σε άδεια μάτια.

Ο τετραγωνισμός της φαυλότητας του κύκλου…

από την ασφάλεια του «εντός αυτού» ή  του αέναα κινουμένου επί αυτού,

στον εγκλωβισμό του «έξω απ’ αυτόν».

Περί εαυτόν δε;

-Χάλαρα!

Αόρατα τραύματα από τις αιχμές της εκλογίκευσης της απουσίας.

…Tης μη απιούσης!

 

Συνειδητοποίηση του «Εγώ» εντός του απορριφθέντος

– ή του απορρίπτοντος; –

ως ύστατο επιχείρημα του «ζην».

Παράδοση!

Στοιχειό στα ερείπια του μη όντος.

Φάντασμα διαιρεμένου -βιαίως- «Eμείς».

Η διάσπαση της δυικότητας του «Εμείς» και η αναγωγή του στη μονάδα…

σε «Εγώ – Εσύ»…

Άνευ παράταξης ή υπόταξης.

 

Σ’ Ενεστώτα τετελεσμένο.

Και Μέλλοντα μη υφιστάμενο.

Άυλη παρουσία, της μη επερχόμενης λήθης,

Στίχων εγχάρακτων με τα νύχια,

στους ρημαγμένους «τοίχους» της σάρκας.

 

Από την καθαίρεση στην κάθαρση…

-Αλήθεια ποιος καθαίρεται πρώτος;

Ο καθαιρών ή ο καθαιρούμενος;

Και ποιος πραγματικά απελευθερώνεται;

 

Η εξομολόγηση της εσχάτης αμαρτίας μας

-της κατά εμαυτών προδοσίας-

ουδέποτε αποτελεί και παραδοχή της!

 

Η εσχάτη αμαρτία του μη μετανοούντος,

διακειμένου επί του Παραδείσου,

συν τω δαιμόνι του έρωτος,

κι επί της κολάσεως άνευ!