Άκου
Είναι εκείνες οι στιγμές της ανάγκης που οι λέξεις δε φτάνουν τα νοήματα κι έρμαια αφήνονται στο σκοτάδι αδιαφορώντας αν η αυτοσυγκέντρωση περιορίζεται στην ανάκληση λίγης χαράς από εικόνες που γράφτηκαν στο παρελθόν.
Άκου
Είναι εκείνες οι στιγμές που τα κύτταρα προσπαθούν ν’ αχρηστεύσουν το χρόνο και να μαζέψουν στο αδιάφορο παρόν κομμάτια σώματα, ανέμελα μέλη, όπως οι μνήμες που φθίνουν υπερβαίνοντας τα σκοτεινά περάσματα του εαυτού τους και τις απόκρυφες πτυχές της ύπαρξής τους.
Άκου
Είναι εκείνες οι στιγμές που μέρα νύχτα τα λόγια λύτρωση γίνονται στις ελλείψεις. Λόγια που σηκώνουν πυρετό στον ατελείωτο πόθο των γήινων ασήμαντων πραγμάτων.
Άκου
Πώς αλλιώς να εκφραστεί η έμπνευση που σαν ξημέρωμα προβάλλει να φωτίσει τα τεράστια μάτια, το απίθανο βλέμμα, την κατάλευκη σάρκα, τα χείλια που η ντροπή και ο θυμός ανασηκώνουν με αναίδεια μιας, τάχα, αχνής αμηχανίας.
Άκου
Οι σκέψεις, μαγεμένες τρεμοπαίζουν στους τοίχους από τη φλόγα ενός φοβισμένου κεριού και οι σκιές ολοκληρώνουν τη νίκη απέναντι στην αρετή της ευφράδειας.
Άκου
Είναι η σιωπή που μεγαλώνει κάθε που βροχή νοτίζει τις εύθραυστες άμυνες κι αποδεσμεύει από το χρόνο την εκρηκτική απόγνωση της μοίρας που δεν μπορεί να χαρίσει τη νίκη αν δεν ψελλίσεις στ’ όνειρο.