Τις Κυριακές
σπάω τη μονοτονία του πρωινού
και πηγαίνω στα γιουσουρούμ.
Κάθομαι με τις ώρες
και χαζεύω
όλα αυτά τα αντικείμενα
που προέρχονται από ανθρώπους
και θα καταλήξουν
πάλι σε ανθρώπους.
Κούπες, μικροφλυτζανάκια,
χρωματιστά μπουκαλάκια,
σταχτοδοχεία, κουμπιά, βεντάλιες,
καπέλα, γυαλιά, πολυθρόνες, πιατέλες,
κορνίζες, φτερά, πίπες, τσαγιέρες,
παλιές φωτογραφίες, παλιά βιβλία, παλιοί δίσκοι,
παπούτσια, ψάθινες καρέκλες,
μικρά αγαλματίδια, υφάσματα, κλειδιά.
«Η Αναστασία στην Πόλη», της Μαρίας Πανούτσου
Αναστάτωση (αχταρμάς) και Άθυρμα [1];
Η καταγωγή μου είναι το χώμα των προγόνων μου, εδώ ετάφησαν και εδώ κάηκαν. Σειρά ατέρμονα προς τα πίσω στον χρόνο, οι πρόγονοί μου από πατέρα και μητέρα. Αυτοί όλοι, εγώ όλη.
Εκείνοι οι αρχαίοι μου πρόγονοι, λοιπόν, άφησαν μια διαθήκη από συλλογισμούς, αγωνίες, αναζητήσεις, αισθήματα και πράξεις και κυρίως ερωτήματα (καλή ώρα όπως και εγώ τώρα και πάντοτε), που άλλες θαυμάζω και για άλλες λυπάμαι ή ντρέπομαι. Έτσι είναι ο άνθρωπος, αδύναμος και κάποιοι κατορθώνουν αυτήν την αδυναμία να την μετατρέψουν σε δύναμη, να επεξεργαστούν το υλικού που τους έδωσε η φύση και να το κάνουν γιορτή.
Η γιορτή αποτελούσε για τους αρχαίους Έλληνες σημαντικό συνδετικό κρίκο των πολιτών. Πίστευαν στο άτομο αλλά και στη σύνδεση των ατόμων για μια κοινωνία που θα μπορούσε να επικοινωνήσει δημιουργικά. Οι κοινωνικές τάξεις πάντα υπήρχαν και άβουλα το αποδέχτηκε αυτό η γυναίκα, που άφησε τους άνδρες να υλοποιήσουν -όχι πάντα ευτυχώς- τα σχέδιά τους τα απάνθρωπα. Δεν ωραιοποιώ τίποτα μα ούτε και κατακεραυνώνω κάποια άλλα, απλά καταγράφω το τι γίνεται και τι γινόταν. Πάντα υπήρχε ένα σύστημα καπιταλιστικό -μορφή καπιταλισμού, ανδροκρατία- και πάντα οι κοινωνίες είχαν τους αδύναμους, όπως οι γυναίκες, τα παιδιά και δούλοι και οι φτωχοί.
Συχνά στα διαβάσματα μοιάζει σαν να υπήρχε στον κόσμο μόνο ένα φύλο, το ανδρικό – τόση απαξίωση υπήρχε στο σύνολο για τη γυναίκα.
Μελέτη των πολιτισμών αναδεικνύουν θέματα διαφορετικής προσέγγισης στο θέμα αυτό.
Βέβαια, μεγάλα νοήματα προέκυψαν από την σκέψη του δυτικού άνδρα του 5ου αιώνα π.Χ..
Λέω όχι και άλλοτε ναι στην πληροφόρηση και τότε αφήνω την επίδραση να με οδηγήσει. Και Με Οδηγεί στην Έξοδο από την Πληροφόρηση, τις περισσότερες φορές.
Καλύτερα να μην είναι κανείς ενήμερος για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Καλύτερα να μελετά, να ψάχνει τους στόχους του και βέβαια να μη χαθεί μέσα στην απαξίωση της καθημερινότητας.
Ίσως ένας τρόπος να είναι η συνάντηση της μυθικής σκέψης (μύθοι) με τον ορθολογισμό, ο λαϊκισμός -σε πολύ μικρές δόσεις- με τον ανώτερο πολιτισμό, που για να υπάρξει χρειάζεται χρόνο, αφοσίωση και μελέτη.
Τι μουρμουρίζω σαν τρελή γριά, μήπως και είμαι… καθώς προσπαθώ να κατανοήσω πώς συμβιβάζεται ο κτηματίας με τον πολεμιστή, η ευθυκρισία με τον μύθο, η ελευθερία με την δουλεία, η ευταξία με το χάος και τόσα άλλα…
Μου γεννήθηκε η ανάγκη πάλι να μελετήσω τας γραφάς αλλά ποιες γραφές και γιατί…
Αυτήν την φορά όχι για να εκφράσω τις πολιτικές μου σκέψεις (και μάλιστα όταν η πολιτική πια δεν είναι στοιχείο ζωής ώστε να ταυτιστεί με έννοια του οικουμενικού, αλλά απλά είναι μια επιτυχημένη ή μη διακίνηση του χρήματος) μέσα από την τέχνη, όπως έκανα μέχρι πρότινος και για σχεδόν πενήντα χρόνια, αλλά για να επιτύχω μια προσωπική εσωτερική γαλήνη και ολοκλήρωση. Όσο για τον άνθρωπο… Θα έλεγα ως άνθρωπος κι εγώ… ας φυλαχτώ να εκφραστώ ελεύθερα…
Άγρα [2] λοιπόν και Άγιος ο Θεός…
Άγρα επί παντός. Για μένα όμως Άγρα είναι η θήρα (το κυνήγι) του παραδείσου, που δεν είναι άλλη από μια ατομική πορεία προς την αποδοχή της μοναχικότητας, ως απαραίτητο όρο για μια καθαρή ανενόχλητη σκέψη και αίσθηση του κόσμου. Ένας αχταρμάς; Για να θυμηθώ σωστά και την τουρκική λέξη που σημαίνει «αναστάτωση».
09.7. 23, λίγο πριν το ξεκίνημα ενός νέου διηγήματος.
[2] Άθυρμα: αρχαία ελληνική λέξη, σημαίνει το αντικείμενο που χρησιμοποιείται από παιδιά για να παίξουν.
[3] Άγρα: αρχαία ελληνική λέξη, σημαίνει το κυνήγι, το ψάρεμα, η αναζήτηση, η επιδίωξη.
Αφήστε το σχόλιο σας