Αγαπητέ μου,

Σε λίγες μέρες  έρχονται τα Χριστούγεννα και η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να αποφασίσω τι θα ζητήσω. Έχω το τελευταίο υπερσύγχρονο κινητό, ενός χιλιοστού, που κάνει τον καφέ μου, μου πλένει τα ρούχα, μου μιλάει όταν είμαι στις μαύρες μου. Πέρσι το δώρο μου ήταν το αμάξι τον ονείρων μου και πια πηγαίνω στη δουλειά μου πετώντας. Όλο μου το δωμάτιο, χτυπώντας παλαμάκια, ζωντανεύει ότι επιθυμήσω, από το τι θα βάλω μέχρι τι καιρό κάνει στη Γουαδελούπη. Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο με το τσιπάκι που διαθέτω εδώ και χρόνια στον εγκέφαλο μου. Μπορεί και πραγματοποιεί τις σκέψεις μου αυτόματα. Δε ξέρω ειλικρινά τι να σου ζητήσω. Παρ’ όλα ταύτα αποφάσισα να σου γράψω. Είναι μια αρχή και αυτό.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν τελικά υπάρχεις, αφού είναι πασίγνωστο πως τα δώρα τα πήρα από τους γονείς μου, τη μακρινή μου θεία, τον καλό μου φίλο.  Αποφάσισα να σου γράψω, γιατί ίσως να είσαι ο μόνος που μπορεί φέτος να μου δώσει κάτι για το οποίο δεν έχω αποφασίσει τι είναι. Εξάλλου έχεις τη φήμη ότι υπάρχεις. Ακόμα ένα βήμα, λοιπόν, να αρχίσω να το πιστεύω.

Η ευτυχία, λέγανε οι πρόγονοι μας, δεν θα είναι ποτέ αρκετή. Πάντα οι άνθρωποι είναι καταραμένοι να κουβαλούν στην πλάτη τους την «Αχαριστία», όπως έλεγε ο παππούς μου, που του το λέγε ο παππούς του. Πότε δεν θα μπορέσουν να είναι ευχαριστημένοι. Πάντα πασχίζουν για τα καλύτερα. Και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε! Μήπως όμως παγιδεύονται στην ίδια τους την επιθυμία;

Συνειδητοποιώ πως ασυνείδητα ή και ενσυνείδητα το μόνο που καθησύχαζε αυτόν τον κόσμο ήταν η αγαπημένη φράση της μάνας, που τη διάβασε σ’ ένα πολύ παλιό βιβλίο του 2017. «Υπάρχουν και χειρότερα». Ένα παραμύθι έλεγε πως οι άνθρωποι αγαπούν λίγο και δεν μπορούν, αγαπούν πολύ και πάλι  δε μπορούν. Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένοι και να σου πάλι η κατάρα της Αχαριστίας που έλεγε ο παππούς μου.

Διανύουμε το έτος 3017 και ξέχασα να σου πω, πως δεν υπάρχουν θρησκείες, δεν υπάρχουν θάλασσες, δεν υπάρχουν δέντρα, ζώα, φαγητά και πολλές άλλες περίεργες λέξεις που μάθαμε στην ιστορία για τους αρχαίους πολιτισμούς όταν πήγαινα σχολείο. Είχα καταφέρει να δω σε παλιές φωτογραφίες  πολύ περίεργα πράγματα ομολογώ. Θυμήθηκα σήμερα τη φωτογραφία που μου έκανε περισσότερο εντύπωση. Ήταν ένας άνθρωπος στα γόνατα με σταυρωμένα τα χέρια.  Τότε μας είχαν πληροφορήσει ότι προσευχόταν στο Θεό. Τι είναι ο Θεός; Μετά από χρόνια κατάλαβα πως ίσως είναι κάτι σαν εσένα Άγιε Βασίλη, ένα φανταστικό πρόσωπο, ένας μύθος. Συνειδητοποίησα πως αυτό το κάτι που θέλω για δώρο είναι κάτι περισσότερο απ’ όλα αυτά που πήρα μέχρι τώρα.

Αγαπητέ μου, πότε επεμβαίνεις τελικά στις ζωές μας; Το παίρνουμε χαμπάρι; Σε ευγνωμονούμε ή απλά σα ζήτουλες ζητιάνοι αναπνέουμε με μια κρυφή ελπίδα ότι θα βοηθήσεις να πάρουμε αυτά που θέλουμε;

Σου οφείλω μια συγνώμη και ένα ευχαριστώ για όλα αυτά τα χειρότερα που δεν έφερες στην πόρτα μου, για όλα αυτά που απλόχερα μου δίνεις καθημερινά και ας σε αμφισβητώ και εγώ και όλοι γύρω μου. Θέλω να μπορώ να πιστεύω, να ελπίζω, όπως ο άνθρωπος στην φωτογραφία. Αυτό θέλω να είναι το δώρο μου για φέτος.