Και η Κοκκινοσκουφίτσα τρώει τον λύκο [1]

ή  η Αλεπού  που  μεταμορφώνεται  σε  μία παράξενη φίλη

Οι φωτογραφίες  είναι μαρτυρίες.  Και η αλήθεια έχει να κερδίσει πολλά από τη φωτογραφία και την τεχνολογία εν γένει. Πριν τη φωτογραφία όλες οι μαρτυρίες  σε γραφές ή  ζωγραφική είναι πολύτιμες αλλά ανήκαν  και προερχόντουσαν από τους ειδικούς, τους ιερείς, του λίγους που κατείχαν τη γνώση.  Σήμερα -και μετά την εφεύρεση  της φωτογραφίας-  ο καθένας μπορεί να γίνει μάρτυρας της αλήθειας.

Οι φωτογραφίες πάντα από παιδί μου άρεσαν  πολύ και τις θεωρούσα κάτι πολύτιμο.

Η Μαρία Πανούτσου και το φόρεμα της  Αλεπούς.

Όχι τόσο από πλευράς  ναρκισσισμού -και αυτό υπάρχει σίγουρα κάπου- αλλά κυρίως για την κατάθεση μια πορείας, μιας διαδρομής,  μιας  αλήθειας. Ισούται με μια μαρτυρία. Για το θέμα  του ναρκισσισμού θα ήθελα να πω πως έχω παρατηρήσει ότι όταν είμαι πεσμένη ψυχολογικά ή  σωματικά και βρεθώ μπροστά στην εικόνα μου στον καθρέπτη, παίρνω δύναμη σε όποια  κατάσταση και να δω το πρόσωπό μου.

Η εικόνα ή ίδια, η μορφή, είναι μια ανθρώπινη ιδιότητα, είναι μια  πολύ σημαντική πλευρά του ανθρώπου, καθώς έχει σχέση με το βλέμμα  των άλλων  προς εμάς αλλά και με το βλέμμα  το δικό μας  στο πρόσωπό μας, ημών των ιδίων. Βλέμμα, εικόνα και  επικοινωνία,  ισούται με επιβίωση, δημιουργία, αντοχή, κατανόηση.

Προσπαθώ να μαζέψω  φωτογραφίες από  τη διαδρομή μου στη ζωή και στο θέατρο που -αν και πάντα τις αγαπούσα-  πολύ αργότερα ένοιωσα την ανάγκη, τα τελευταία χρόνια,  να  τις διατηρήσω, να τις μαζέψω, να τις  αποθηκεύσω.

Αλεπού και Κοκκινοσκουφίτσα. Δυο διαφορετικές  πλευρές της γυναικείας θηλυκότητας, Βίλλυ Σιδεράτου [2] και Μαρία Πανούτσου από την μουσικοθεατρική παράσταση «Η Κοκκινοσκουφίτσα»  σε σκηνοθεσία του Άγγελου Σιδεράτου.

Θα  μπορούσα να  γράφω τα ημερολόγια μου μόνο με εικόνες και βέβαια αυτό το λέω ξέροντας πως είναι  μια υπερβολή, για να δείξω  τη δύναμη της εικόνας και την αυτονομία της. Όμως  η γραφή,  οι λέξεις  είναι σώμα,  είναι ύλη  γεννημένη από ύλη και σε καμία περίπτωση δεν θα στερούσα από τον εαυτό μου  την  ύπαρξη των λέξεων.

Σήμερα  η  ψαριά μου είναι δύο φωτογραφίες  από  το Παιδικό Θέατρο του Άγγελου Σιδεράτου, από την πρωτότυπη ανατρεπτική παράσταση «Η Κοκκινοσκουφίτσα» (1978), μια διαφορετική  προσέγγιση του μύθου και του παραμυθιού. Στην παράσταση αυτή έπαιζα την Αλεπού. Μια επίσης πρωτότυπη  ερμηνεία της εικόνας  της Αλεπούς,   μιας πολύ διαφορετική εικόνα της θηλυκότητας. Tώρα καθώς θυμάμαι  την παράσταση,  πιστεύω πως ο Μύθος της Κοκκινοσκουφίτσας είναι ίσως ο πιο  φεμινιστικός μύθος  του σύγχρονου κόσμου, που αφορά τη συνειδητότητα  της θηλυκότητας και την ενηλικίωση της γυναίκας και που μπορεί να ερμηνεύσει πολλαπλές ανάγκες της κατανόησης  της  γυναικείας φύσης.

Αθήνα 13/02/23

[1] Τίτλος άρθρου σε περιοδικό για την παράσταση  «Η κοκκινοσκουφίτσα»  και  συνέντευξη του  Άγγελου Σιδεράτου.

[2] Η Βίλλυ Σιδεράτου ήταν στενή συνεργάτης και μούσα του Άγγελου Σιδεράτου σε όλη τη δημιουργική  του πορεία ως σκηνοθέτη, δασκάλου  και εκδότη.

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]