Ένα πρωινό στην πλατεία,

ανάμεσα στα χαράματα και το όνειρο,

είδα έναν ήλιο που μεταμορφώθηκε,

πίσω από το καμπαναριό,

όπως τα κύματα στις βραχώδεις τοποθεσίες.

Έτσι άρχισα να αισθάνομαι τον χρόνο,

σιγά – σιγά,

να αναπηδάει μέσα μου,

ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι,

σε όλη τη ζωή μου.

Ένιωσα σαν να έχασα τον δρόμο μου,

σε ένα πέτρινο δάσος.

Όμως δεν με ένοιαξε,

ένα βιβλίο που δεν είχα διαβάσει,

η παράφωνη μελωδία των λιβαδιών,

βάδισε μέσα στις σκέψεις μου,

δεν με πείραξε καθόλου.

Όπως έμαθα αργότερα,

θα άρχιζε για εμένα μια νέα ζωή,

οι σελίδες βλέπεις,

τα πήραν όλα μαζί τους,

μια βόλτα στο κύμα σβήστηκε,

άλλη μια βόλτα στο φεγγάρι με πίκρανε για πάντα,

το μόνο που ήθελα,

να αρχίζανε να ανθίζουν οι αμυγδαλιές.