Μιας και το μυαλό, με τόση κλεισούρα, έχει γίνει πουρές κι έχω χάσει λίγο το χρόνο, μόνο βλέποντας ότι έχουν απομείνει δύο ποδάρια στην κυρά Σαρακοστή (που τη φτιάξαμε για να περάσει η ώρα),  συνειδητοποιώ ότι σύντομα θα έχουμε Πάσχα. Το δεύτερο «καραντινάτο». Στη σκέψη αυτή, σφίγγεται η καρδιά μου.

Θυμάμαι πέρσι, πόσο σοκαρισμένοι ήμασταν όλοι και με τι ευθύνη προσαρμοστήκαμε στα μέσα πρόληψης της πανδημίας. Τότε που είπαμε «δεν πειράζει βρε αδερφέ, ας μείνουμε μέσα για λίγο κι ας δούμε τα θετικά του πράγματος. Θα ξεκουραστούμε, θα ευχαριστηθούμε το σπίτι μας, την οικογένεια μας…» και ό,τι άλλο  «θα» έβαλε ο νους του καθενός. Τότε που βρήκαμε ευκαιρία να φτιάξουμε γλυκά, να κάνουμε δημιουργίες εορταστικές, για να νιώσουμε πως είναι Πάσχα.

Ομολογουμένως ήταν το πιο συγκινητικό Πάσχα της ζωής μου. Ανάσταση στο μπαλκόνι, μαζί με όλη τη γειτονιά, που μέσα στην πανδημία γνωριστήκαμε καλύτερα. Με εξέχουσες προσωπικότητες, τις γειτόνισσες απέναντι που παρέδωσαν Άγιο Φως η μία στην άλλη, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, με το κοντάρι της τέντας. Ένα φαναράκι κρεμασμένο στο γάντζο της και πέρασμα από την άλλη.

Πού να ξέραμε τότε ότι σε έναν χρόνο έτσι θα είμαστε ακόμα. Φέτος, όπως και να το κάνεις, το έχουμε πάρει το «κολάι». Έχουμε και μια εμπειρία πια. Μην την υποτιμούμε. Εξ αιτίας αυτού, δε θα φτιάξουμε τσουρέκια. Άσε, μας τα έχουν κάνει άλλοι. Και παραφουσκωμένα μάλιστα! Άλλωστε, πρέπει να μαζευτούμε λίγο, γιατί πολύ πίκρα πνίξαμε στο φαγητό και όπου να ’ναι θα έρθει και το καλοκαίρι. Πώς θα εμφανιστούμε με τα μαγιό; Με τις «σαμπρέλες»;

Αυτό το Πάσχα, λοιπόν, δε θα μας βρει στο χωριό, γι’ ακόμα μία φορά. Μόνο που, αυτή τη Μ. Εβδομάδα, θα πάμε εκκλησία, απ’ έξω-απ’ έξω κι όσο αντέξω. Το στασίδι καλέ, που θα είναι έξω αυτή τη φορά. Γιατί το μέσα στασίδι το πιάνουν λίγοι. Όποιος έχει κότσια, λοιπόν, θα περιμένει σε ακόμη μία ουρά, διότι, αργόσχολοι γίναμε, χρόνος υπάρχει για να σερνόμαστε στις ουρές. Από ουρές επί κορωνοϊού, ουουου! Άλλο τίποτα.

Πάλι δε θα στολίσουμε τον Επιτάφιο, ούτε θα τον δούμε να περιφέρεται. Ούτε εμείς βέβαια δε θα περιφερθούμε. Ουζερί και τα σχετικά, μετά την πάλε ποτέ περιφορά, κομμένα. Που όλα μου τα έχετε συνδυάσει με το φαγητό. Και λίγη κατάνυξη δε βλάπτει! Σπίτι θα μείνουμε, με μερικές βιολέτες στο βάζο, έτσι για να πάρουμε «μυρωδιά» και θα βλέπουμε, για εκατομμυριοστή φορά, τον Ιησού από τη Ναζαρέτ.

Το Μ. Σάββατο, όμως, μαγειρίτσα θα φτιάξουμε. Γιατί, τίποτα μεμπτό δεν έχει η μαγειρίτσα. Είναι απόλυτα συμβατή με τα μέτρα προστασίας. Άσχετα που θα τη φάμε πάλι, σαν τις καλαμιές στον κάμπο. Όπως και το ψητούλι μας, την Κυριακή του Πάσχα. Το σούβλισμα, κρατήστε το για την απελευθέρωση.

Γιατί, απ’ ότι φαίνεται, πού θα πάει, σύντομα, θα μας ελευθερώσουν. Κρούσματα, ξεκρούσματα, πόσο μπορούν να μας κρατήσουν μαντρωμένους; Έρχεται ο τουρίστας. Το θέμα είναι, για πόσο θα είμαστε «ελεύθεροι»; Και με ποιον τρόπο; Θα προκάμει να γελάσει λίγο το χειλάκι μας, που έχουμε γίνει όλοι σαν μπαγιάτικα μύδια ή θα μας προλάβει πάλι ο ιός;

Ενώ ο Υιός του Θεού θυσιάστηκε για τον άνθρωπο και διαλάλησε περίτρανα ότι η αιώνια ζωή νικά το θάνατο, στα επίγεια τώρα, τούτος ο ιός, με την κορώνα στο κεφάλι του, φαίνεται ότι δε νοιάζεται για τον άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο. Επειδή τα πράγματα είναι σοβαρά τώρα, και ο κορωνοϊός υπάρχει κι απ’ ότι φαίνεται δεν αστειεύεται και οι συνθήκες μας δυσκολεύουν όλους, καλύτερα να ξεχάσουμε όσα ξέραμε και να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα για όσο χρειαστεί, μπας και ισιώσουμε λιγάκι. Ας συμπεριφερθούμε όλοι με συνέπεια, απέναντι στον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας, χωρίς να διακινδυνεύουμε ούτε την σωματική αλλά ούτε και την ψυχική μας υγεία. Δύσκολη η ισορροπία, αλλά, εδώ σε θέλω γαλανή, να γίνεις μαυρομάτα!

Ναι, εδώ να μας δω όλους, πώς θα τη βγάλουμε καθαρή; Γιατί δεν είναι το νόημα αν θα κάνουμε Πάσχα στας εξοχάς αλλά τι θα κάνουμε γενικώς! Καλή Ανάσταση μας εύχομαι! Μέσα κι έξω!