Ακούω, δεν θέλω να δω, πως ο Μπάμπης Αναγωνστόπουλος ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για την γνώμη του για την υπόθεση των τριών νεκρών παιδιών στην Πάτρα.

«Τι να πω για αυτά τα παιδια» ήταν η απάντηση.

Τι να πούμε κι εμείς, οι μη ερωτηθέντες και για τα παιδιά και  για την γυναίκα του.

Την γυναίκα του, ως το προηγούμενο θύμα ενός κοινωνιοπαθή δολοφόνου που απασχόλησε την κοινωνία σε ζωντανό και σε διαδικτυακό επίπεδο πριν ένα χρόνο.

Δεν έχω σκοπό να  τον κρίνω ένοχο  πριν τον κρίνει το δικαστήριο, αλλά το κοινό χαρακτηριστικό που έχουν μαζί με τους δύο  «γονείς» των νεκρών παιδιών είναι αυτή η απάθεια, αυτή η έλλειψη συναισθημάτων, η έλλειψη θρήνου μπροστά στις συνταραχτικές (έτσι θα ‘πρεπε να είναι) απώλειές τους.

Και η μεταμόρφωσή τους ως στάρ του εγκλήματος σε μία σε «καθημερινές συνέχειες δραματική σειρά», δωρεάν παραγωγή για την τηλεόραση.

Το μεγάλο, το παγκόσμιο χωριό, μας  εκθέτει καθημερινά σε καταστάσεις που στο μικρό  μας πραγματικό,  βιωματικό  χώρο μάλλον δεν θα  συνέβαιναν ποτέ.

Αυτό μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους ανθρώπους αλήθεια;

Αυτό κάνει τα Μ.Μ.Ε. καλύτερα ή χειρότερα;

Να ρωτούν οι δημοσιογράφοι τον  υπόδικο  για την γνώμη του για μία υπόθεση που, κατά γενική αντίληψη, δεν την χωράει ο νους.

Ή μήπως την χωράει;

Μήπως ο νους μας εκπαιδέυεται τελικά να χωράει τόσα πολλά άσχημα και άρρωστα που δεν του απομένει χώρος να χωρέσει τα καλά, τα ανθρώπινα  και αυτά με τα οποία ο άνθρωπος  ζυμώθηκε  και εκπολιτίστηκε.

Τώρα πού  και πόσο  πίσω γυρνάει ο άνθρωπος, πόσο πίσω πάει τον ψυχισμό του, την κοινωνικοποίησή του,  αυτή η ανεξέλεγκτη  έκθεση σε αυτά τα γεγονότα;

Καθημερινά.

24 ώρες το 24ωρο.

Το οποίο, αν δεν έχεις την  βούληση   και την δύναμη  να το σταματήσεις εσύ συνειδητά, να κλείσεις την τηλεόραση σου, να ασκήσεις το μέγιστό σου δικαίωμα απέναντι στο  παντοδύναμο «κουτί», κανείς  δεν θα το κάνει για σένα.

Κανείς δεν θα λυπηθεί την ψυχή σου, την πίστη σου ή όχι στο καλό, στον Άνθρωπο, αν δεν το κάνεις εσύ.

Ας προφυλάξουμε  τον εαυτό μας από αυτή την ανεξέλεγκτη έκθεση στο κακό.

Να γνωρίζεις, αλλά ως εκεί.

Αυτό μπορείς να το κάνεις και με μια ανάγνωση  15 λεπτά την μέρα.

Με μια θέαση 15 λεπτά την μέρα.

Αυτή η ανεξέλεγκτη έκθεση μας αλλοτριώνει, αλλοτριώνει τις αξίες και το είναι μας.

Μας κάνει τόσο δεκτικούς πια με το κακό, που ελαχιστοποιεί την δυνατότητά μας  να το αποτρέψουμε όταν έρθει πιο κοντά μας, στην πραγματική  μικρή  γειτονιά μας και όχι στο παγκόσμιο χωριό.

Και αυτή μας την δυνατότητα πρέπει να την προστατεύσουμε περισσότερο και από κόρη οφθαλμού.

Βούλα Αντωνίου

Κοινωνιολόγος, Σκηνοθέτιδα, Ποιήτρια