Ψήγματα Ελευθερίας

Καθόταν σε αυτό το παγκάκι για ώρες απορροφημένος από τις σκέψεις του. Δεν είχε προσέξει την παρουσία του μικρού παιδιού δίπλα του. Ήταν το παιδί τού γείτονα, που πάντα έβλεπε να παίζει ανέμελα στο πάρκο. Με την άκρη του ματιού του είδε τα χείλη του παιδιού να ανοιγοκλείνουν, αλλά δεν είχε ακούσει τίποτα.

-Συγγνώμη μικρέ μου φίλε, είπες κάτι;

-Ναι, σας ρωτάω εδώ και πολλή ώρα, τι είναι ελευθερία;

Η ερώτηση αυτή σίγουρα τον εξέπληξε, αναλογίστηκε για λίγο και στη συνέχεια αποκρίθηκε:

-Ελευθερία είναι να μπορείς να σκέφτεσαι απαλλαγμένος από τις νόρμες της κοινωνίας.

Ελευθερία είναι να μπορείς να χαράζεις το δρόμο σου εκεί που όλοι βλέπουν αδιέξοδα.

Ελευθερία είναι να μη χρειάζεται να στερείς την ελευθερία του άλλου.

Ελευθερία είναι να μην είσαι σκλάβος του παρελθόντος.

Ελευθερία είναι να μη φοβάσαι να λες την αλήθεια.

Ελευθερία είναι να μη σου ανήκει τίποτα.

Η πραγματικότητα όμως είναι πως δεν ξέρω τι είναι ελευθερία. Μόνο όταν νιώσουμε   την ελευθερία θα μπορέσουμε να καταλάβουμε το νόημα της. Και το πρώτο βήμα είναι να διαπιστώσουμε ότι είμαστε ανελεύθεροι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ελευθερία δε σου χαρίζεται, αλλά πρέπει να τη δημιουργήσεις.

Η βιβλιοθήκη των σκέψεων

Στη χώρα του ποτέ, τίποτα δε συμβαίνει ποτέ.
Στη χώρα του πάντα, πάντα συμβαίνουν τα πάντα.
Εσύ που θες να ζήσεις;

Σκέψεις που τρέχουν σαν νερό σε καταρράκτη δέκα μέτρων και δε σταματάνε ποτέ. Τρέφονται από τη βροχή. Γι’ αυτό μ’ αρέσει όταν βρέχει. Παρασύρει τις σκέψεις από το πίσω μέρος του μυαλού μου και αυτές με έναν αποθεωτικό χορό ανταμώνουν και σμίγουν δημιουργώντας ιδέες. Κενές, χωρίς νόημα, ίσως και χωρίς λόγο ύπαρξης. Αλλά υπάρχουν. Τις μαζεύω για να τις ταξινομήσω… Με τι κριτήριο όμως; Ίσως το μέγεθος, σε μεγάλες και μικρές. Ή ίσως σε χαζές και έξυπνες… Καλές και κακές… Επικίνδυνες και ακίνδυνες… Τολμηρές και μη… Κι άλλα τέτοια παρόμοια δίπολα. Έτσι θα ξέρω ανά πάσα στιγμή πού να ψάξω όταν θα χρειαστώ μία. Σαν μια καλά οργανωμένη βιβλιοθήκη. Αλλά σε αυτή δεν επικρατεί ησυχία, μόνο θόρυβος από τις σκέψεις που δεν κατάφεραν να γίνουν ιδέες. Άλλες απλά περιμένουν στωικά να μετατραπούν σε ιδέες, σιωπηλά. Αλλά η σιωπή τους δεν ακούγεται. Όπως δεν ακούγονται τα ουρλιαχτά αυτών που φωνάζουν με μανία. Σκέψεις καταδικασμένες να μείνουν μόνες, μέχρι να ωριμάσουν…