Πάνε κάτι χρόνια πίσω, που η Μαρία, καβάλα στο γαϊδουράκι, παρέα με τον Ιωσήφ, φτάνει από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέμ. Η εγκυμοσύνη της είναι προχωρημένη και φτάνοντας, δεν βρίσκουν κατάλυμα, εκτός από ένα στάβλο. Έχει νυχτώσει για καλά, καταχείμωνο, όταν φέρνει στον κόσμο Εκείνον. Ένα πανέμορφο μωρό, ένα υγιέστατο αγοράκι, που ο μόνος τρόπος για να ζεστάνει ο χώρος, χειμώνας γαρ, ήταν τα χνώτα των ζώων που βρίσκονταν σε τούτη τη φάτνη.

Άστρο λαμπερό στεκόταν από πάνω, όταν έφτασαν τρεις μελαμψοί άντρες, οι “Μάγοι εξ Ανατολής”, ο ένας απ’ αυτούς, όπως μας έλεγαν παλιά, Αιθίοπας, για να χαρίσουν στο νεογέννητο Χρυσό, Λίβανο και Σμύρνα. Ο Χρυσός με την λάμψη ήταν δώρο για βασιλικές γεννήσεις και έκτοτε καθιερώθηκε. Ο Λίβανος ήταν δηλωτικός για την θεϊκή του ιδιότητα και η Σμύρνα, που χρησιμοποιούσαν στην ιατρική, δήλωνε τη θνητή Του “υπόσταση”.

Πολλά χρόνια μετά, στην ίδια περιφέρεια, σε νοσοκομείο, με γιατρούς πάνω από το κεφάλι της, μια άλλη Μαρία γεννούσε το δικό της αγοράκι. Μόνο που αντί για υπέρλαμπρο αστέρι, τον ουρανό της πόλης φώτιζαν κι έσκιζαν το σκοτάδι οι βόμβες που έπεφταν τριγύρω από κάτι τεράστια ατσαλένια πουλιά, που ξερνούσαν φωτιά και θάνατο…

Σε τούτο το μωρό δεν βρέθηκαν οι καλοί Μάγοι για να το μυράνουν. Αντίθετα. Πέρα, μακριά, μίλια μακριά, άλλοι κανόνιζαν τις τύχες αυτού και των άλλων βρεφών, που η μοίρα τους τα έφερε να γεννηθούν την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, στον ίδιο τόπο…

Και Ο μεν γιος της Μαρίας και του Ιωσήφ γεννήθηκε για να διδάξει το “Αγαπάτε Αλλήλους”, χωρίς να δηλώνει χρώμα, φυλή ή φύλο, ενώ το μωρό της άλλης Μαρίας, κανείς και ποτέ δεν θα μάθει γιατί γεννήθηκε, διότι, απλά, η τελευταία βόμβα έπεσε στο νοσοκομείο…

Καλήν ἐσπέραν ἄρχοντες
ἄν εἶναι ὁρισμός σας
Χριστού τή Θεία γέννηση
νά πώ στ’ ἀρχοντικό σας…

Ἐδώ πού καλαντήσαμε
πέτρα νά μή ραγίσει
κι ὁ νοικοκύρης τού σπιτιού
χίλια χρόνια νά ζήσει.