Η είδηση έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία και χάλασε το κλίμα των ημερών. Είχε επιστρέψει και ο Παύλος από την Αγγλία για διακοπές. Ήμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι όταν η Μαρία μας ανακοίνωσε τα δυσάρεστα: ένας όγκος σαν μπίλια στο στήθος και άμεσα, την Δευτέρα, μπαίνει στο χειρουργείο. Θα ακολουθήσουν θεραπείες και αγωγές. Δεν βρίσκαμε τις λέξεις, μόνο ένα ξερό «όλα καλά θα πάνε». Δεν επικράτησε πανικός, αλλά η αγωνία ήταν έκδηλη.

Την Κυριακή το πρωί πήγαμε με τον Παύλο στην Εκκλησία. Δεν πιστεύω ή τουλάχιστον δεν πίστευα μέχρι τότε. Εκείνος έμεινε ώρα να προσεύχεται. Σκέφτηκα ότι δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, ώστε να εναποθέσω τα πάντα σε ανώτερες δυνάμεις. Έτσι δεν κάνουν οι περισσότεροι; Όταν και η τελευταία ελπίδα αρχίζει να φθίνει, περιμένουν το θαύμα, τη θεϊκή παρέμβαση. Δεν είμαστε ακόμη σ’ αυτό το σημείο και δεν ξέρω αν θα φτάσουμε.

Την άλλη μέρα έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Η Μαρία έδειχνε ψύχραιμη, αλλά το βλέμμα της ήταν βαθύ και υγρό, σχεδόν βελούδινο. Μετά από ώρες -δεν θυμάμαι πόσες- αναμονής, ένας γιατρός με συμπεριφορά απόλυτου μονάρχη μας είπε μονολεκτικά «περιμένετε» και εξαφανίστηκε. Στον προθάλαμο ήταν στολισμένο με μαυροκόκκινες και διάφανες μπάλες ένα δέντρο.

Ο Παύλος κοιτούσε ώρα το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ώσπου στο κέντρο μιας γυαλιστερής μπάλας, είδε να καθρεφτίζεται ένας «Άγιος Βασίλης». Υπήρχε ένας τύπος στο νοσοκομείο ντυμένος έτσι, ώστε να διασκεδάζει τον κόσμο∙  κυρίως τα παιδιά. Ήρθε και του πρόσφερε μελομακάρονο, μέσα από ένα κουτί που κρατούσε. Εγώ τον αποπήρα στην αρχή, του χαμογέλασα όμως καθώς έφευγε.

Τι δουλειά κι αυτή; Σπουδαία. Ανεξάρτητα από την προσωπική κατάστασή τους, οι «Αγιοβασίληδες» είναι εδώ, επιτελώντας επί της ουσίας κοινωνικό έργο. Μοιράζουν γέλιο στους πάντες. «Πλάκα κάνεις; Δεν είδες το «Τζόκερ»;», πετάχτηκε ο Παύλος, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω εκείνη τη στιγμή ότι εξωτερίκευσα τις σκέψεις μου.

Συνέχισε: «Η άδολη αγάπη που έδινε στα παιδιά του νοσοκομείου προσφέροντάς τους άφθονο γέλιο, σε τίποτα δεν πρόδιδε τη μετέπειτα δολοφονική του δράση. Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο μαγικό…». Μας διέκοψε ο χειρουργός. Έφτασε και μας ενημέρωσε ότι όλα πήγαν καλά και θα μπορούσαμε να δούμε την Μαρία σε λίγο. «Ο Θεός είναι μεγάλος», είπε ο Παύλος. Θα πάμε σπίτι για Πρωτοχρονιά, να ανασυνταχθούμε για τον Γολγοθά.