Μοσχοβολιά

Νωχελικά αναρριχάται το γιασεμί στον φράχτη απέναντί μου,

το φεγγάρι με κοιτάει χωρίς δεύτερη σκέψη,

η φλυαρία των αισθήσεων αναμεσά μας νοσταλγικά σιωπεί,

στις νύχτες που τα ζήσαμε όλα γρήγορα,

σημειωτόν οι εκδοχές τους μας ξαναβγάζουν στο μπαλκόνι,

συλλαβιστά στο τώρα,

έσταζε ο ιδρώτας σου πάνω μου μοσχοβολιά και υποταγή.

Εκτός εαυτού

Ακροβασίες του σύμπαντος,

τα θυμωμένα αστέρια ψάχνουν ακόμη παραλήπτες και το δίκιο τους,

στις πτώσεις τις αθόρυβες, ευχολόγια της ώρας

ανεβαίνουν σε σκαλωσιές δευτερολέπτων

κάπου για να τα πούνε,

εκεί που  δεν αργεί για να γίνει το κακό,

με βγάζουν εκτός εαυτού οι μοναξιές,

ακόμη και όταν φωνάζουμε μαζί με τα πολλά,

λίγο νερό στο κρασί μας βοηθάει την στιγμή να ξανακοιταχτεί αλλιώς

και τα φωνήεντα της να βρουν  ονοματεπώνυμο,

στην πραγματικότητα, με τις τόσες αδικίες  γύρω μας,

ονειρεύομαι φωναχτά,  με τους καλούς μου τρόπους

και είναι κάτι  που επιθυμώ και για σας και όπου πάει.

Υποθέτω

Όσο χορταίνει το μάτι μου ακινησία,

υποθέτω ότι η γραμμή αυτή που φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα,

να υψώνει το ανάστημά της σε κάθε χρώμα του,

να ανοίγει το στόμα της στη νύχτα που έρχεται,

και να τα λέει ένα χεράκι με τα κύματα της θάλασσας,

με το μισοάδειο ή με το μισογεμάτο ποτήρι της,

αφήνω όλα τα ενδεχόμενα να κυλήσουν μεταξύ μας διψασμένα,

άυπνοι έρωτες μαζεύουν σκόνες στα κομοδίνα δίπλα μας,

φτιάχνοντας γραμμές στων δαχτύλων τούς αθόρυβους ψιθύρους,

ταξιδεύουν υποθετικά τα χείλη,

κάπως έτσι και το σώμα άστρωτο σεντόνι ξημερώνεται

με ό,τι του έχει απομείνει,

ανοίγει την εξώπορτα να μαζέψει τα γράμματα,

δυο βήματα πιο κει οι βουκαμβίλιες

ήταν η αλήθεια του.

[Χρήστος Νιάρος – Ας γνωριστούμε]