Βομβαρδισμένη με τόσες ανούσιες πληροφορίες καθημερινά, τόσες σκέψεις, κινήσεις, ομιλίες, σκόρπια λόγια, ειδήσεις για  βία με αφορμή αθλητικές αναμετρήσεις, πολιτικές αντιπαραθέσεις, καθημερινά σκουντήματα στα λεωφορεία, σπρωξίματα, παράπονα, εκμυστηρεύσεις, πόνους εδώ κι εκεί, ήθελε πια να βρει ένα τόπο κενό από χρόνο.

Να σταθεί κάπου ανάμεσα γης κι ουρανού, σα σταμάτημα σε ταινία. Κι ετούτο το σταμάτημα να κρατήσει στιγμές αιωνιότητας. Να χωρέσει εκεί το άγγιγμα, ταυτισμένη η σκέψη κι η πράξη χωρίς λόγια περιττά, μακριά από βλέμματα, εικασίες, λανθασμένες εκτιμήσεις κι άγονες απογοητεύσεις. Να χωρέσει όλη όπως ήταν, η Χαρά μέσα στη χαρά.

Να ευωδιάσει ο χώρος και να μην έχει ύστερα μετά. Να μην έχει σκέψη. Σχεδόν να μην έχει μνήμη. Για να μπορέσει η ζωή να γίνει για λίγο Ζωή. Οι αισθήσεις έρωτας. Χωρίς πριν και δίχως μετά. Μόνο στο τώρα. Σκαλωμένο στην άκρη ενός «κάπου».

Κι ας περιμένουν τα φύλλα πράσινα πάνω στα δέντρα, το κόκκινο πάνω στα τριαντάφυλλα κι η ευωδιά στις βιολέτες. Ας πεταρίσει για λίγο μονάχο του το σπουργίτι κάνοντας λανθασμένη εκτίμηση για το ύψος του τοίχου, εκεί ας  έχουν δύναμη τα φτερά.

Ας μείνει λιγάκι η ζωή χωρίς τη Χαρά. Λες να κάνει μεγάλη διαφορά στον κόσμο;

Λες στις καθημερινές ασχολίες μας να βάζουμε τόσο πολύ από δαύτη που θα λείψει;

Λες το χτύπημα της πόρτας από το ρεύμα μέσα στο σπίτι να ξυπνήσει τους ανθρώπους τριγύρω; Θα συνεχίζουν, άλλος να φροντίζει τις γλάστρες στο μπαλκόνι του, άλλος να κοιμάται έναν ύπνο γεμάτο συνήθεια και παράδοση, να ξυπνά και να κάθεται πάλι απλωτά  αφήνοντας ένα πλατύ χασμουρητό, από τον ύπνο που λίγο πριν τελείωσε ή τον άλλον που σε λίγο θα αρχίσει, άλλον να νομίζει πως στη ζωή του όλα καλά καμωμένα κι από μόνος του;

Αν βγει η χαρά από τη ζωή, θα καταλάβουν όλοι ή μόνο εκείνοι που την ψάχνουν; Αν βγει ο έρωτας απ’ τη ζωή θα καταλάβουν μόνο εκείνοι που ερωτεύθηκαν ή κι εκείνοι που αφέθηκαν στην ομορφιά του να τους ερωτευτούν, στην αυτό-βεβαίωση, στην ευκολία;

Το παρελθόν παύει να είναι κομμάτι απ’ το τώρα; Αν κάποτε ήταν, ό,τι κι αν ήταν, χαρά, έρωτας, αγάπη, φτάνει για πάντα; Ή πρέπει να είναι σαν τη μέρα, να την  πιάνεις  από την αρχή της, όσο κρατάει ο χρόνος;

Πόσο κρατάει μια Χαρά; Πόσο αντέχει να συνεχίζει; Πόσο να χαμογελά; Πόσο να ελπίζει;

Γιατί αν παραιτηθεί κι αυτή, τι  άραγε να μένει;

Χαρά μου, μπορεί από σένα να μην θέλει άλλο ο κόσμος.  Μπορεί να μην σε αντέχει άλλο πια. Το παιχνίδισμα στη ματιά σου, το δάκρυ σου της ευτυχίας, την πλήρωσή σου όταν σκαλίζεις τον κήπο σου, όταν συμμαζεύεις το σπίτι, όταν με απλές, μαθημένες κινήσεις στρώνεις το κρεβάτι του παιδιού ή απλώνεις τα ρούχα, όταν μοιράζεσαι απλές, αληθινές κουβέντες μια Κυριακή, χωρίς να πρέπει να είναι μια μεγάλη γιορτή για να υπάρχει αιτία!

Όταν κρύβεις μια μικρή αταξία στον κόρφο σου, όταν χαμογελάς ευχαριστημένη ένα μικρό σου κατόρθωμα, να σκαρφαλώσεις στο πατάρι δρασκελίζοντας ένα κενό κατορθώνοντας να μην πέσεις, ή όταν παίζεις κυνηγητό με τις μέλισσες και καταλήγεις με μπόλικα κεντριά ή πάλι όταν πιάνεται η μπλούζα σου στο πόμολο καθώς βιάζεσαι να προλάβεις και μειδιάζεις με νόημα, αναγνωρίζοντας τη βιασύνη, να προλάβεις, να γεμίσεις τι;  Το άδειο στις ζωές των άλλων; Μια Χαρά παλιάτσος;

Χαρά μου, δεν έχεις λάθος να θες για λίγο να σταθείς. Λαμπύρισμα στην άκρη της θάλασσας είσαι, όχι η θάλασσα η ίδια… Μην έχεις τύψεις. Λαμπύρισμα. Αύριο πάλι.