«Να εδώ ερχόμασταν όταν ήμουν μικρή με τον πατέρα μου, με ξυπνούσε άγρια χαράματα, ‘Έλα’, μου ΄λεγε, ‘να προλάβουμε την χαραυγή του ήλιου’, δεν ήταν και πολύ μακριά, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη, το καλοκαίρι πηγαίναμε με τα ποδήλατα, να σαν και τώρα. ‘Έλα’, μου ‘λεγε, ‘κάνε ησυχία όμως, μην ξυπνήσουμε τα ψαράκια’ και μου χαμογελούσε. Άλλοτε μ’ έβαζε στην βάρκα, που πάντα υπήρχε στη λίμνη και ανοιγόμασταν στα βαθιά, στήναμε παραγάδια και ψαρεύαμε με τις ώρες, μερικές φορές, μας έπαιρνε μέχρι το απομεσήμερο, γι’ αυτό παίρναμε και κολατσιό μαζί μας, η μητέρα δεν ανησυχούσε, σπάνια ερχόταν μαζί μας, ήξερε την τρέλλα μας, άλλωστε της φέρναμε και φρέσκα ψάρια που της άρεσαν. Ήταν οι πιο ευτυχισμένες μας στιγμές, να κοντά σ’ αυτήν τη λίμνη έζησα τα καλύτερα μου χρόνια», είπε η Γιάννα και γέμισαν θλίψη τα μάτια της.

«Χαράζεις σκέψεις της σιωπής, ταιριαστό μοναχικό ήλιο, πώς καθρεπτίζεται σ’ όλους χαρισμένη ανιδιοτελής αγάπη…», είπε  ο Αντρέας που ήταν δίπλα της, θέλοντας να την κάνει να νιώσει καλύτερα κι εκείνη του χαμογέλασε.

«Μέχρι που, συνέβη το μοιραίο και τον χάσαμε. Πρώτα ήρθε η λεγόμενη κρίση, μετά η απόλυση, τα δάνεια, τα χρέη μας πνίξαν κι εκείνος έτρεχε αδιάκοπα μες την απελπισία του να βρει οπουδήποτε δουλειά, σ’ εργοστάσια, στο λιμάνι, παντού, μέχρι που αρρώστησε βαριά, μέχρι που έπεσε από τον έκτο όροφο, μιας πολυκατοικίας καθώς έβαφε τα σκουριασμένα της κάγκελα, για ένα ψωρομεροκάματο. Κανείς, δεν μας βοήθησε, ούτε τα πτυχία του, ούτε οι “μεγάλες” γνωριμίες και τώρα ζούμε με τα λεφτά της ασφάλειάς του, ‘Για να ‘χουμε ένα μέλλον’ έλεγε, σαν να το ‘ξερε», είπε και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της.

«Και σε κάθε δειλινό που ναυάγησε, νιώθεις κάλεσμα φως που ξέσπασε», είπε εκείνος και την αγκάλιασε.

«Σ’ ευχαριστώ Αντρέα, έτσι θέλω να είμαστε σ’ όλες τις χαραυγές του κόσμου», είπε καθώς κοιτούσαν τον ήλιο που χάραζε και καθρεπτιζόταν στη λίμνη.

«Λοιπόν, έλα, πάμε για ψάρεμα, τα ψαράκια ξύπνησαν», της είπε κι εκείνη χαμογέλασε.